ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1147
กลางดึก
เงาดำของใครบางคนกำลังเคลื่อนไหวอย่างเรื่อยเปื่อยอยู่นอกบ้านใหญ่ตระกูลฟาง แต่สายตาของเขานั้นกลับจ้องมองไปภายในบ้าน
คนคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น หากแต่เป็นคาร์อันนั่นเอง
เขาได้รับปากกับลี่ซาแล้วว่าจะจัดการกับเจียงสื้อสื้อให้ได้ แต่ผ่านไปอาทิตย์หนึ่งแล้ว เขาก็ยังไม่สามารถทำภารกิจให้สำเร็จได้
สาเหตุที่สำคัญที่สุดคือเขาไม่สามารถแฝงตัวเข้าไปในบ้านใหญ่ตระกูลฟางได้เลย ไม่ต้องพูดถึงกล้องวงจรปิดบนกำแพงเลย แค่บอดี้การ์ดที่อยู่ในนั้นก็ผลัดเปลี่ยนกันเฝ้าอยู่ยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย
แม้แต่แมลงวันตัวเดียวก็อย่าคิดที่จะบินเข้าไปเลยจริงๆ
เขาจ้องมองบ้านใหญ่ตระกูลฟางในยามค่ำคืนด้วยความหัวเสีย
ถ้ายังไม่รีบทำภารกิจให้สำเร็จ คุณหญิงลี่ซาก็ไม่มีทางปล่อยเขาไว้แน่
เขากัดฟันแน่น และตัดสินใจที่จะบุกเข้าไป ในตอนที่เขากำลังจะบุกเข้าไปนั้นเอง ก็มีคนสองคนเข้ามาขวางทางเขาเอาไว้
“พวกคุณเป็นใคร?” เขามองดูดชายชุดดำร่างใหญ่สองคนที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยความระแวง
พวกเขาก็เป็นชาวต่างชาติเหมือนกันกับเขา
ทันใดนั้น เขาก็เกิดความคิดขึ้นในหัว หรี่ตาลง “พวกคุณเป็นคนของคุณเบอร์เกนใช่มั้ย?”
อีกฝ่ายมองเขาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “คุณท่านอยากเจอคุณครับ”
อะไรที่ควรจะมามันก็มาแล้ว
คาร์อันรู้อยู่แก่ใจว่าขัดขืนไปก็ไม่มีความหมาย จึงได้แต่ต้องเดินตามพวกเขาไป
……
พอเห็นหน้าเบอร์เกน คาร์ก็ก้มหน้าลงด้วยความสุภาพ “คุณท่านครับ”
เบอร์เกนควงแก้วไวน์ในมือเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมโดยที่ไม่หันไม่ทอง “คาร์อัน คุณนี้ชักจะใจกล้าเข้าไปทุกทีแล้วนะ”
“ไม่กล้าครับ”
“ไม่กล้าเหรอ?” เบอร์เกนทำเสียงฮึดฮัด “ถ้าคุณไม่กล้า แล้วคุณจะช่วยคุณหญิงปิดบังเรื่องที่เธอยังไม่กลับไปทำไม? หือ?”
หน้าผากของคาร์อันมีเหงื่อเย็นไหลออกมา เขากำหมัดแน่น แล้วอธิบายไปอย่างระมัดระวัง “คุณหญิงเป็นคนสั่งให้ผมปิดบังคุณครับ”
“ถ้าไม่ใช่เพราะทางอิตาลีเป็นคนบอกว่าคุณหญิงยังไม่ได้กลับไป ฉันก็คงไม่รู้ว่าพวกคุณก็มาที่เมืองหลวงแล้วเหมือนกัน”
เบอร์เกนเงยหน้าดื่มไวน์ไปคำหนึ่ง หมุนตัวมา สายตาที่ดุร้ายจ้องไปยังคาร์อัน “บอกมา ว่าตอนนี้ลี่ซาอยู่ที่ไหน?”
“เธออยู่……” คาร์อันรู้สึกลังเล
ถ้าเขาบอกที่อยู่ในตอนนี้ของคุณหญิงให้คุณท่านรู้ คุณหญิงต้องไม่ปล่อยเขาไว้แน่
แต่ถ้าไม่บอก คุณท่านก็ไม่มีทางปล่อยเขาไปเหมือนกัน
ในตอนที่เขาลังเลไม่รู้จะเอายังไงดี เบอร์เกนก็พูดขึ้นมาว่า “คาร์อัน อย่าลืมนะว่าผมเป็นคนที่ส่งคุณให้ไปอยู่ข้างกายลี่ซา คุณเปลี่ยนไปฟังคำสั่งของลี่ซาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ถึงแม้น้ำเสียงของเขาจะค่อนข้างราบเรียบ แต่ก็ยังสามารถรับรู้ได้ถึงการเตือนจากคำพูดนั้น
คาร์อันรีบพูดไปว่า “ผมไม่กล้าลืมหรอกครับ”
“อย่างนั้นก็ดี บอกผมมาว่าตอนนี้ลี่ซาอยู่ที่ไหน”
ไม่มีทางเลือกแล้ว
คาร์อันหลับตาลง แล้วบอกที่อยู่ของลี่ซาในตอนนี้ให้เบอร์เกนไป
เบอร์เกนฟังจบ ก็หันไปส่งสายตาให้มาร์ซิวที่อยู่ข้างๆ มาร์ซิวเข้าใจความหมาย พยักหน้าทีหนึ่ง แล้วเดินดุ่มๆ ออกไป
เมื่อได้ยินเสียงเปิดปิดประตู คาร์อันก็รู้ตัวทันทีว่ามันจบแล้ว
ครั้งนี้คุณหญิงได้ทำให้คุณท่านโกรธแล้วจริงๆ
เบอร์เกนวางแก้วไวน์ในมือลง แล้วเดินเข้าหาคาร์อันทีละก้าว
เสียงฝีเท่านั้นราวกับกำลังเหยียบย่ำลงมาบนหัวใจของคาร์อันเลย เขาอดไม่ได้ที่ต้องรู้สึกหวาดกลัว
เบอร์เกนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ท่าทางเคร่งขรึม ยกขาแล้วถีบเข้าไป
คาร์อันกระเด็นออกไปทันที กระแทกใส่ชั้นวางของอย่างจัง จากนั้นก็ล้มลงกับพื้น
เบอร์เกนเดินเข้าไปด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ใช้ขาเหยียบลงไปที่หัวของเขา “ผมเคยพูดไว้แล้ว คนที่หักหลังผมไม่มีทางจบสวยอย่างแน่นอน”
น้ำเสียงที่เหี้ยมโหดดังลงมาที่หัว คาร์อันลืมความเจ็บปวด แล้วรีบร้องขอชีวิตทันที “คุณท่าน ช่วยให้โอกาสผมอีกสักครั้งนะครับ ผมจะชดเชยความผิดให้เป็นอย่างดีเลยครับ”
“ให้โอกาสคุณอย่างนั้นเหรอ?” เบอร์เกนหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น ขยี้เท้าลงไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม “ผมไม่เคยให้โอกาสใครมาก่อน คุณน่าจะเข้าใจดีอยู่แล้ว”
พูดไป เขาก็ออกแรงที่ขาอีกครั้ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！