ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1149

เช้าวันต่อมา หลังกินข้าวเช้าเสร็จ ฟางยู่เชินก็ขับรถพาเจียงสื้อสื้อไปที่โรงพยาบาล

ตอนแรกฟางเสว่มั่นเห็นเจียงสื้อสื้อมาเยี่ยมก็รู้สึกดีใจมาก แต่พอเห็นแขนที่ได้รับบาดเจ็บของเจียงสื้อสื้อ รอยยิ้มก็หายไปทันที และรีบถามไปว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงได้รับบาดเจ็บล่ะ?”

“แม่คะ แม่อย่าตกใจไป หนูแค่ไม่ระวังลื่นล้มตรงบันไดเท่านั้นค่ะ” เจียงสื้อสื้อได้คิดคำพูดเหล่านี้ไว้ตั้งแต่ก่อนที่จะมาแล้ว

“ทำไมถึงไม่ระวังแบบนี้เนี่ย?” ฟางเสว่มั่นเป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว

เจียงสื้อสื้อยิ้ม “แม่คะ หนูใกล้จะหายแล้ว ไม่เป็นไรค่ะ”

“แบบนั้นก็ดี” ฟางเสว่มั่นรู้สึกโล่งอก เงยหัวขึ้นมามองฟางยู่เชิน “ยู่เชิน วันนี้มีเวลามาได้ยังไงเนี่ย?”

“ผมอยากมาเยี่ยมคุณปู่ เลยหาเวลามาครับ” ฟางยู่เชินตอบ

ฟางเสว่มั่นพยักหน้า “พวกเธอไปเถอะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันก็ได้”

“แม่คะ หนูกับพี่ชายไปเยี่ยมคุณตาก่อนนะคะ แม่กินข้าวไปก่อนนะ” เจียงสื้อสื้อพูดไปก็เดินออกไปพร้อมกับฟางยู่เชิน

ฟางเสว่มั่นยิ้มออกมาด้วยความจนใจ “เข้าใจแล้ว”

มองดูพวกเขาออกไป ฟางเสว่มั่นถึงได้นั่งลง แล้วเริ่มกินอาหารเช้าที่เจียงสื้อสื้อซื้อมา

หลังผ่านไปไม่กี่นาที เงาของใครบางคนก็ปรากฏขึ้นที่หน้าประตูห้องคนไข้ เขามองเข้าไปในห้องคนไข้ ตอนมองไปที่ฟางเสว่มั่น แววตาก็แสดงความรู้สึกที่คิดถึงออกมา

เขายกเท้าแล้วอยากเดินเข้าไป แต่เขาก็ลังเลชักเท้ากลับ หมุนตัวแล้วเดินจากไป

เจียงสื้อสื้อเดินออกมาจากห้องของคุณท่าน เหลือบไปเห็นเงาของคนที่คุ้นเคย คิ้วบางๆ ก็ขมวดเข้าหากัน

ใช่เขารึเปล่านะ?

ด้วยความสงสัย เธอจึงวิ่งไปหาคนคนนั้น

“พ่อคะ”

เธอเรียกออกไป เห็นได้ชัดว่ากระดูกสันหลังของคนที่อยู่ตรงหน้ากำลังเกร็ง เขาหยุดเดิน แล้วค่อยๆ หันกลับมา

ใช่เจียงเจิ้นจริงๆ ด้วย

เมื่อมองดูเขา ความรู้สึกของเจียงสื้อสื้อก็ค่อนข้างซับซ้อน เธอเดินไปข้างหน้า “มาเยี่ยมแม่หนูเหรอคะ?”

เจียงเจิ้นยิ้มออกมาอย่างอายๆ “ใช่”

เมื่อเขาเห็นแขนที่บาดเจ็บของเธอ จึงได้ถามไปด้วยความสงสัยว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ล้มค่ะ” เจียงสื้อสื้ออธิบายสั้นๆ จากนั้นก็เปลี่ยนเรื่อง “มาแล้วทำไมถึงไม่เข้าไปล่ะคะ?”

“ฉันไม่มีหน้าไปพบหน้าเธอหรอก”

พอนึกถึงสิ่งที่เขาเคยทำร้ายพวกเธอสองแม่ลูก ความรู้สึกผิดอันผิดที่มากจนล้นฟ้าก็ถาโถมใส่เขาทันที ยิ่งทำให้เขาไม่มีหน้าเข้าไปเจอฟางเสว่มั่นกว่าเดิม

“แต่พ่อก็มาแล้วไม่ใช่เหรอคะ?” ถึงแม้จะไม่ค่อยรู้สึกผูกพันกับเขามากเท่าไร แต่เมื่อมองดูสภาพที่แก่ชราของเขา เธอก็รู้สึกทนไม่ค่อยได้เหมือนกัน

เจียงเจิ้นมองไปทางห้องของฟางเสว่มั่น รอยยิ้มที่ขมขื่นก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา “ฉันคิดว่าแม่ของลูกคงไม่อยากเห็นหน้าฉันหรอก”

เขาหันกลับมา แล้วยิ้มให้เจียงสื้อสื้อ “ช่างเถอะ ฉันไม่เข้าไปเยี่ยมเธอดีกว่า ฉันไปละ”

พูดจบ เขาหมุนตัวแล้วจะเดินจากไป

แล้วเจียงสื้อสื้อก็เกิดโมโหขึ้นมา จึงตะโกนใส่เขาไปว่า “ทำไมพ่อถึงยังทำตัวไม่เอาไหนเหมือนเมื่อก่อนอีก? เมื่อก่อนพ่อมองข้ามการที่สองแม่ลูกนั้นรังแกหนู แถมยังช่วยพวกเธอด้วย!”

เจียงเจิ้นยืนนิ่งอยู่กับที่ มือที่ห้อยอยู่สองข้างก็ได้กำขึ้น พอนึกถึงเรื่องตัวเองทำไปอย่างไม่ใช้หัวคิด ดวงตาของเขาก็ค่อยๆ แดงก่ำขึ้นมา

เขารู้สึกผิดต่อเสว่มั่นกับสื้อสื้อไปตลอดชีวิต

“ในเมื่อตอนนี้พ่อก็รู้สึกผิดต่อหนูกับแม่แล้ว พ่อก็ยิ่งต้องไปหาแม่แล้วขอให้แม่ยกโทษให้ต่อหน้าสิ!”

น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมา เจียงสื้อสื้อสะอึกสะอื้น “ทำไมพ่อถึงเอาแต่ทำตัวไม่รับผิดชอบแบบนี้?”

พอได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ เจียงเจิ้นก็รีบหมุนตัวมา ยกมือขึ้นมาชัดไปที่หางตา “สื้อสื้อ อย่าร้องเลย ฉันไป ฉันไปหาแม่ของลูกแล้ว”