ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1153

“หนูอยากถามพี่ว่าเตรียมตัวเรียบร้อยหรือยัง?” เจียงสื้อสื้อพูด

“เตรียมตัวเสร็จแล้ว รอแค่วันนั้น” ฟางยู่เชินสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย “วันนั้นไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือต้องปกป้องตัวให้ดี”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม “หนูรู้”

ฟางยู่เชินเงียบไปหลายวินาที “เธออยากรู้ร่องรอยของน้องเขย เรื่องนี้พี่รู้ดี แต่หวังว่าเธอจะเข้าใจพี่กับกู้เนี่ยน ยังมีพ่อแม่พี่แล้วก็แม่ของเธอ แล้วก็ทุกคนในตระกูลจิ้น พวกเราไม่หวังว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ”

เจียงสื้อสื้อน้ำตาคลอ พยักหน้าอย่างหนัก “พี่ พวกพี่วางใจ ครั้งนี้หนูไม่วู่วาม หนูจะเอาความปลอดภัยของตัวเองเป็นหลัก”

“ทางที่ดีพูดได้ต้องทำได้นะ” ฟางยู่เชินยื่นมือขยี้ผมเธอ

“หนูต้องทำได้อย่างที่พูดแน่”

ความจริงเขาไม่พูด เธอก็เข้าใจ

“หวังว่าพวกเราจะโชคดี”

“อืม”​

ทั้งสองสบตากันยิ้ม

พวกเขาต่างก็หวังว่าวันนั้นจะมีผลลัพธ์ที่ดี

.......

วันที่สงบสุขผ่านไปสองวัน ถึงวันที่เจียงสื้อสื้อนัดเจอกับเบอร์เกน

ก่อนเดินทาง เจียงสื้อสื้อมาถึงห้องนอนเด็ก กอดเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนที่กำลังเล่นเข้ามาในอ้อมกอด แล้วจูบบนหน้าผากของพวกเขา

“เสี่ยวเป่าเถียนเถียน ตอนที่หม่ามี๊ไม่อยู่ ต้องฟังคำพูดของคุณย่านะ รู้ไหม?”

เถียนเถียนเงยหน้ามองเธอ บนใบหน้าอันอ่อนนุ่มนั้นเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา “หม่ามี๊จะไปไหนคะ?”

“หม่ามี๊มีธุระต้องออกไปข้างนอก”

เจียงสื้อสื้อจับหัวเล็กๆของเสี่ยวเป่า พูดอย่างยิ้มแย้ม “เสี่ยวเป่า ลูกเป็นพี่ชาย ต้องดูแลน้องสาว รู้ไหม?”

เสี่ยวเป่าพยักหน้า “ผมรู้ครับ”

“น่ารักที่สุด”

เจียงสื้อสื้อจับหัวพวกเขาอีกครั้ง แล้วปล่อยพวกเขาออก ลุกขึ้น ดูพวกเขากำลังเล่นเลโก้อย่างตั้งใจ ด้วยแววตาอ่อนโยน

“รอแม่กลับมานะ”

เธอพูดเบาๆ จากนั้นก็ลงไปหาซ่างหยิง

ซ่างหยิงกำลังยุ่งอยู่ในห้องครัว เห็นเธอเดินเข้ามา หรี่ตายิ้มพูดว่า “สื้อสื้อ น้าตุ๋นน้ำซุปปลาให้ เดี๋ยวอย่าลืมดื่มนะ”

มองดูซ่างหยิงใบหน้ายิ้มแย้ม ความซาบซึ้งเต็มเปี่ยมหัวใจ

เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไป กอดเธอไว้ มุดหัวไว้ที่คอของเธอ พูดด้วยความซาบซึ้ง “น้าสะใภ้เล็ก ของคุณค่ะ ขอบคุณที่ดูแลหนูขนาดนี้ ดีกับหนูขนาดนี้”

ซ่างหยิงยกมือตบหลังเธอเบาๆ สีหน้ามึนงง “หนูเป็นอะไรเนี่ย? ทำไมถึงมาซาบซึ้งอะไรขนาดนี้?”

เจียงสื้อสื้อยกมือเช็ดน้ำตา ปล่อยเธอออก ยิ้มส่ายหัว “ไม่มีอะไร แค่รู้สึกซาบซึ้ง”

ซ่างหยิงหัวเราะอย่างเอือมระอา “เด็กโง่ น้าดีกับหนูมันเป็นเรื่องที่สมควร”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรอีก

“ขึ้นไปพักข้างบน เดี๋ยวน้ำซุปเสร็จแล้ว น้าเรียกลงมากิน”

“น้าสะใภ้เล็ก หนูจะออกไปข้างนอก กลับมาค่อยดื่ม”

“ไปข้างนอก?” ซ่างหยิงขมวดคิ้ว “หนูจะไปไหน?”​

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในใจเธอมีความรู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมากะทันหัน

“ไปซื้อของหน่อยค่ะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”

เจียงสื้อสื้อพูดจบ ก็ขอโทษในใจตัวเอง ขอโทษ น้าสะใภ้เล็ก หนูไม่ได้ตั้งใจจะหลอกน้า เพียงแค่ไม่อยากให้น้ากังวล

“ออ” ซ่างหยิงไม่ได้สงสัย “ถ้าอย่างนั้นก็กลับมาเร็วหน่อย”

“ค่ะ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มให้เธอ จากนั้นพูดว่า “งั้นหนูไปก่อนนะคะ”

“ไปเถอะ ระวังเดินทางปลอดภัย”

“อืม”