ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1153
สรุปบท บทที่ 1153 อย่าบอกฉันว่า คุณไม่มีความรู้สึกส่วนตัวแม้แต่น้อย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
ตอน บทที่ 1153 อย่าบอกฉันว่า คุณไม่มีความรู้สึกส่วนตัวแม้แต่น้อย จาก ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 1153 อย่าบอกฉันว่า คุณไม่มีความรู้สึกส่วนตัวแม้แต่น้อย คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ ที่เขียนโดย เมียวเมียว เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
“หนูอยากถามพี่ว่าเตรียมตัวเรียบร้อยหรือยัง?” เจียงสื้อสื้อพูด
“เตรียมตัวเสร็จแล้ว รอแค่วันนั้น” ฟางยู่เชินสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย “วันนั้นไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือต้องปกป้องตัวให้ดี”
เจียงสื้อสื้อยิ้ม “หนูรู้”
ฟางยู่เชินเงียบไปหลายวินาที “เธออยากรู้ร่องรอยของน้องเขย เรื่องนี้พี่รู้ดี แต่หวังว่าเธอจะเข้าใจพี่กับกู้เนี่ยน ยังมีพ่อแม่พี่แล้วก็แม่ของเธอ แล้วก็ทุกคนในตระกูลจิ้น พวกเราไม่หวังว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ”
เจียงสื้อสื้อน้ำตาคลอ พยักหน้าอย่างหนัก “พี่ พวกพี่วางใจ ครั้งนี้หนูไม่วู่วาม หนูจะเอาความปลอดภัยของตัวเองเป็นหลัก”
“ทางที่ดีพูดได้ต้องทำได้นะ” ฟางยู่เชินยื่นมือขยี้ผมเธอ
“หนูต้องทำได้อย่างที่พูดแน่”
ความจริงเขาไม่พูด เธอก็เข้าใจ
“หวังว่าพวกเราจะโชคดี”
“อืม”
ทั้งสองสบตากันยิ้ม
พวกเขาต่างก็หวังว่าวันนั้นจะมีผลลัพธ์ที่ดี
.......
วันที่สงบสุขผ่านไปสองวัน ถึงวันที่เจียงสื้อสื้อนัดเจอกับเบอร์เกน
ก่อนเดินทาง เจียงสื้อสื้อมาถึงห้องนอนเด็ก กอดเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนที่กำลังเล่นเข้ามาในอ้อมกอด แล้วจูบบนหน้าผากของพวกเขา
“เสี่ยวเป่าเถียนเถียน ตอนที่หม่ามี๊ไม่อยู่ ต้องฟังคำพูดของคุณย่านะ รู้ไหม?”
เถียนเถียนเงยหน้ามองเธอ บนใบหน้าอันอ่อนนุ่มนั้นเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา “หม่ามี๊จะไปไหนคะ?”
“หม่ามี๊มีธุระต้องออกไปข้างนอก”
เจียงสื้อสื้อจับหัวเล็กๆของเสี่ยวเป่า พูดอย่างยิ้มแย้ม “เสี่ยวเป่า ลูกเป็นพี่ชาย ต้องดูแลน้องสาว รู้ไหม?”
เสี่ยวเป่าพยักหน้า “ผมรู้ครับ”
“น่ารักที่สุด”
เจียงสื้อสื้อจับหัวพวกเขาอีกครั้ง แล้วปล่อยพวกเขาออก ลุกขึ้น ดูพวกเขากำลังเล่นเลโก้อย่างตั้งใจ ด้วยแววตาอ่อนโยน
“รอแม่กลับมานะ”
เธอพูดเบาๆ จากนั้นก็ลงไปหาซ่างหยิง
ซ่างหยิงกำลังยุ่งอยู่ในห้องครัว เห็นเธอเดินเข้ามา หรี่ตายิ้มพูดว่า “สื้อสื้อ น้าตุ๋นน้ำซุปปลาให้ เดี๋ยวอย่าลืมดื่มนะ”
มองดูซ่างหยิงใบหน้ายิ้มแย้ม ความซาบซึ้งเต็มเปี่ยมหัวใจ
เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไป กอดเธอไว้ มุดหัวไว้ที่คอของเธอ พูดด้วยความซาบซึ้ง “น้าสะใภ้เล็ก ของคุณค่ะ ขอบคุณที่ดูแลหนูขนาดนี้ ดีกับหนูขนาดนี้”
ซ่างหยิงยกมือตบหลังเธอเบาๆ สีหน้ามึนงง “หนูเป็นอะไรเนี่ย? ทำไมถึงมาซาบซึ้งอะไรขนาดนี้?”
เจียงสื้อสื้อยกมือเช็ดน้ำตา ปล่อยเธอออก ยิ้มส่ายหัว “ไม่มีอะไร แค่รู้สึกซาบซึ้ง”
ซ่างหยิงหัวเราะอย่างเอือมระอา “เด็กโง่ น้าดีกับหนูมันเป็นเรื่องที่สมควร”
เจียงสื้อสื้อยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรอีก
“ขึ้นไปพักข้างบน เดี๋ยวน้ำซุปเสร็จแล้ว น้าเรียกลงมากิน”
“น้าสะใภ้เล็ก หนูจะออกไปข้างนอก กลับมาค่อยดื่ม”
“ไปข้างนอก?” ซ่างหยิงขมวดคิ้ว “หนูจะไปไหน?”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในใจเธอมีความรู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมากะทันหัน
“ไปซื้อของหน่อยค่ะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”
เจียงสื้อสื้อพูดจบ ก็ขอโทษในใจตัวเอง ขอโทษ น้าสะใภ้เล็ก หนูไม่ได้ตั้งใจจะหลอกน้า เพียงแค่ไม่อยากให้น้ากังวล
“ออ” ซ่างหยิงไม่ได้สงสัย “ถ้าอย่างนั้นก็กลับมาเร็วหน่อย”
“ค่ะ”
เจียงสื้อสื้อยิ้มให้เธอ จากนั้นพูดว่า “งั้นหนูไปก่อนนะคะ”
“ไปเถอะ ระวังเดินทางปลอดภัย”
“อืม”
“ทุกอย่างที่คุณต้องการ มีเพียงฉันเท่านั้นที่จะช่วยคุณได้ ส่วนผู้หญิงคนนั้น เป็นไปไม่ได้”
เบอร์เกนจ้องเธอไว้นิ่ง ใบหน้าตึงเครียด มือที่วางอยู่สองข้างกำหมัดไว้แน่น
ถึงแม้จะไม่พอใจ แต่สิ่งที่เธอพูดนั้นคือความจริง
เขาในตอนนี้ อย่าออกจากความช่วยเหลือของตระกูลอเนรีย์ไม่ได้
จากนิสัยที่บ้าคลั่งของลี่ซา ถ้าหากรู้ว่าเขาแอบไปเจอเจียงสื้อสื้อ ต้องไม่มีวันยอมแน่ จนอาจจะมีอันตรายถึงชีวิตเจียงสื้อสื้อได้
เมื่อพิจารณาข้อดีข้อเสียแล้ว เบอร์เกนเลือกที่จะเปิดเผย
“ผมจะไปเจอเจียงสื้อสื้อ”
คำพูดนี้ออกไป สีหน้าลี่ซาก็เปลี่ยนทันที อารมณ์แปรปรวนขึ้นมา “เบอร์เกน คุณอยากปิดบังฉันอีกแล้ว”
ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอตื่นตัว เขาก็แอบไปเจอนางแพศยาคนนั้นแล้ว
เบอร์เกนสีหน้าเรียบเฉย “ผมก็บอกคุณตอนนี้แล้วไม่ใช่เหรอ?”
“คุณ” ลี่ซากัดฟันแน่น ทนอาการโกรธของตัวเองไว้ มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉันพูดถึงตระกูลอเนรีย์ คุณคงไม่เปิดเผยหรอกใช่ไหม”
“แล้วแต่คุณจะคิด
ลี่ซาจ้องเขาอยู่สักพัก แล้วพูด “ฉันไปกับคุณ”
ไม่ว่ายังไง เธอจะไม่ยอมปล่อยให้เขาไปเจอนางแพศยาลำพังแน่
เบอร์เกนขมวดคิ้ว “ลี่ซาคุณอย่าทำเกินไปได้ไหม? ผมไปพบเธอ เพราะเรื่องงาน ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว”
“คุณอยากจะบอกฉันว่า คุณไปพบเธอเพราะเรื่องวิจัย อย่างนั้นเหรอ?”
ลี่ซาหัวเราะเย้ยหยัน “เบอร์เกน อย่าบอกฉันว่า ไปพบเธอ คุณไม่ได้คิดอะไรเลย”
เบอร์เกนเงียบไปครู่หนึ่ง
“ฉันไปกับคุณ ไม่อย่างนั้นฉันไม่ปล่อยเจียงสื้อสื้อแน่” ลี่ซาพูดข่มขู่
จากนั้น เบอร์เกนก็ต้องยอม จึงต้องพาเธอไปพบเจียงสื้อสื้อด้วย
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！