ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1152
เหลียงซินเวยพากู้เนี่ยนเข้าไปนั่ง
“คุณนั่งก่อนนะคะ ฉันไปพูดกับผู้จัดการหน่อย”
เหลียงซินเวยหันตัวจะเดินไป กู้เนี่ยนจับมือเธอไว้
เธอหันกลับมา สายตามองอยู่ที่มือที่จับข้อมือตัวเองไว้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย
กู้เนี่ยนกู้สึกว่ากะทันหันเกินไป รีบดึงมือกลับ ยิ้มอย่างรู้สึกเสียมารยาท “ผมอยากถามว่ารบกวนเวลาทำงานของคุณหรือเปล่า?”
“ไม่ค่ะ ฉันกำลังจะเปลี่ยนเวร ไม่รบกวนเวลาหรอกค่ะ”
เหลียงซินเวยยิ้มให้เขา จากนั้นก็เดินไปที่เคาน์เตอร์
“นั่นแฟนเธอเหรอ?” เพื่อนร่วมงานเข้ามาถามอย่างสงสัย
เหลียงซินเวยยิ้มแล้วส่ายหน้า “ไม่ใช่ เพื่อนธรรมดาคนหนึ่ง”
“จริงเหรอ?” เพื่อนร่วมงานไม่เชื่อ “เขามองเธอตลอดเลย เป็นแค่เพื่อนธรรมดาจริงเหรอ?”
ได้ยินแล้ว เหลียงซินเวยก็หันไปมองกู้เนี่ยน เห็นกู้เนี่ยนพยักหน้าให้อย่างมารยาท
“อย่าคิดมากไป ก็เป็นแค่เพื่อนจริงๆ”
เหลียงซินเวยมองไปรอบด้าน “ผู้จัดการล่ะ?”
“อยู่ข้างหลัง”
เหลียงซินเวยเดินไปข้างหลัง หาผู้จัดการจนเจอ
“ผู้จัดการ ฉันขอลาสักครู่นะคะ”
“ลา?” ผู้จัดการขมวดคิ้ว “เธอจะเปลี่ยนเวรแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงต้องลา?”
“มีเพื่อนมาค่ะ อยากเลี้ยงเขากินข้าว”
ผู้จัดการพยักหน้า “ได้”
เหลียงซินเวยรีบก้มหน้าขอบคุณ “ขอบคุณค่ะ ผู้จัดการ”
“ได้ ไปได้แล้ว อย่าให้เพื่อนรอนาน”
ผู้จัดการมองร่างเธอที่วิ่งออกไป ยิ้มแล้วส่ายหัว
......
“ขอโทษ ที่ให้คุณรอนาน”
“ไม่เป็นไร” กู้เนี่ยนดูเมนู ยิ้มแล้วถามว่า “มีอะไรแนะนำไหม?”
“คุณกินแกงกะหรี่ไหม?” เหลียงซินเวยไม่ตอบแต่ถามกลับ
กู้เนี่ยนพยักหน้า “กิน”
“ถ้าอย่างนั้นคุณลองกินข้าวแกงกะหรี่ของร้านเราดู รสชาติดั้งเดิมแน่นอน” เหลียงซินเวยแนะนำ
“ได้ ก็สั่งข้าวแกงกะหรี่เลย”
เหลียงซินเวยก้มหน้าทำเครื่องหมายที่เมนู “ถ้าอย่างนั้นก็สั่งน้ำซุปให้คุณด้วยละกัน”
“คุณตัดสินเลย”
เหลียงซินเวยเงยหน้ามองเขา เม้มปากยิ้ม “คุณไม่กลัวฉันสั่งมาไม่ถูกปากคุณเหรอ”
กู้เนี่ยนยักคิ้ว “ผมเลี้ยงง่าย กินอะไรก็ได้”
เหลียงซินเวยสังเกตดูเขา แล้วส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ “ดูไม่ออก”
เขาเป็นถึงผู้ช่วยของจิ้นเฟิงเฉิน จะกินไม่เลือกได้ยังไง?
กู้เนี่ยนไม่เถียง พูดแค่คำเดียวแต่ความหมายลึกซึ้ง “อีกหน่อยคุณก็รู้เอง”
เหลียงซินเวยไม่ได้คิดไปในทางลึก แค่ยิ้ม แล้วก้มหน้าไปดูเมนู
เธอไม่เห็น อารมณ์ความรู้สึกในสายตากู้เนี่ยนที่สังเกตได้ยาก
.......
เจียงสื้อสื้อนึกว่ากู้เนี่ยนเอาคุกกี้ไปส่งเสร็จก็กลับมา ใครจะไปรู้ว่ากล่อมลูกสองคนหลับแล้ว ยังไม่เห็นคนกลับมา
เธอหยิบมือถือออกมาจะโทรไปถาม เวลาเดียวกัน กู้เนี่ยนก็เดินเข้ามา
“ทำไมนานขนาดนี้ถึงกลับมา?” เธอรีบเดินเข้าไปรับ
“กินข้าวกับคุณเหลียงไปมื้อหนึ่ง ก็เลยสายไปหน่อย”
ได้ยินแล้ว เจียงสื้อสื้อก็มองเขาด้วยความตะลึง “คุณกินข้าวกับเวยเวยแล้ว?”
กู้เนี่ยนพยักหน้า “ใช่ครับ ทำไมเหรอครับ?”
“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกว่าไม่น่าเชื่อ”
ไม่น่าเชื่อจริงๆ เพราะว่าเขากับเวยเวยเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว
กู้เนี่ยนยักคิ้ว “คุณเหลียงเป็นผู้หญิงที่ดี ผมค่อนข้างชอบ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！