ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1151

ซ่างหยิงวางลูกในมือ หมุนตัว มองเธออย่างแปลกใจ “ทำไปหนูไม่ชอบเสี่ยวอี้ เคยเจอกันแค่ครั้งเดียวไม่ใช่เหรอ?”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม “น้าสะใภ้เล็ก บางคนเจอกันแค่ครั้งเดียว ก็รู้ว่าเป็นคนยังไงแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นหนูลองพูดดูว่าเสี่ยวอี้เป็นคนยังไง?” ซ่างหยิงรู้สึกสงสัยขึ้นมาทันที

“อะไรก็พูดได้เหรอคะ?” เจียงสื้อสื้อลองถาม

เธอไม่อยากพูดความจริงแล้วทำให้เธอไม่พอใจ

ซ่างหยิงพยักหน้า “อืม ได้หมด”

“ถ้าอย่างนั้นหนูก็พูดตามความจริงแล้วนะ น้าอย่าโกรธนะ” เจียงสื้อสื้อเตือนเธอไว้ก่อน

“ไม่โกรธ”

เมื่อซ่างหยิงรับปากแล้ว เจียงสื้อสื้อถึงวางใจ “เย่เสี่ยวอี้ไม่ได้มีมารยาทอย่างที่เห็น พบกันครั้งที่แล้ว เวยเวยทำเสื้อเธอเปื้อนโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอก็โมโหร้ายจะให้คนอื่นชดใช้ค่าเสียหายให้เธอ”

“เสื้อผ้าของเธอสกปรกแล้ว ก็ต้องโกรธอยู่แล้ว อีกอย่างก็ต้องชดใช้อยู่แล้ว นี่ไม่มีอะไรไม่ถูก”

คิดอยู่แล้วว่าเธอต้องช่วยเย่เสี่ยวอี้พูดแน่ เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ “น้าสะใภ้เล็ก ถ้าเสื้อน้าถูกคนอื่นทำให้สกปรกแล้ว น้าจะใช้วิธีบีบคนอื่น วางตัวเหนือกว่าคนอื่น บังคับให้เขาชดใช้ไหม?”

“ก็ไม่นะ”

เจียงสื้อสื้อยักไหล่ “แต่เย่เสี่ยวอี้ทำ อีกอย่างเวยเวยไม่ได้ตั้งใจ แต่เพราะถูกเย่เสี่ยวอี้ผลักไปทีหนึ่งถึงทำให้อาหารว่างล้ม”

“ที่หนูพูดคือความจริงเหรอ?” ซ่างหยิงรู้สึกไม่อยากเชื่อว่าเย่เสี่ยวอี้จะเป็นคนแบบนี้

“น้าสะใภ้เล็ก น้าคิดว่าหนูจะโกหกน้าเหรอ?” เจียงสื้อสื้อไม่ตอบแต่ถาม

ซ่างหยิงยิ้มอย่างคลุมเครือ “ไม่แน่นอน แต่ว่า......น้าก็ยังรับที่หนูพูดไม่ได้ ในความทรงจำน้า เสี่ยวอี้เป็นเด็กน่ารักมีมารยาท เป็นไปได้ยังไง......”

“คนเราต่างก็มีหลายด้าน” เจียงสื้อสื้อถอนหายใจยาว เปลี่ยนเรื่อง พูดว่า “พอแล้ว น้าสะใภ้เล็ก เราไม่พูดเรื่องนี้แล้ว รีบทำขนมกันเถอะ ไม่อย่างนั้นใกล้เที่ยงแล้ว”

“ได้” ซ่างหยิงมมองเธอแล้วรีบยุ่งขึ้นมา สีหน้าคิดมาก

ถ้าหากเสี่ยวอี้เป็นอย่างที่สื้อสื้อพูดจริง ถ้าอย่างนั้นเธอต้องพิจารณาเรื่องการแต่งงานกับตระกูลเย่แล้ว

แต่ว่า ก็อาจจะเป็นไปได้ว่าสื้อสื้อเข้าใจผิด

.......

จากความพยายามกันครึ่งวัน ก็อบคุกกี้เสร็จไปสองถาด

เจียงสื้อสื้อกินไปหนึ่งชิ้น ยิ้มอย่างพอใจ “ทำเองอร่อยจริง”

ซ่างหยิงมองเธอไปทีหนึ่ง ส่ายหัวยิ้ม “หนูทำไมยังเหมือนเด็กอีก”

“ในสายตาน้าสะใภ้ หนูก็ยังเป็นเด็กอยู่แล้ว” เจียงสื้อสื้อวิ่งเข้าไปกอดเธอ รู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างเธอ ก็รู้สึกน้ำตาคลอ

เธอรีบหันหน้าหนี สูดจมูก ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ถามด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย “น้าสะใภ้ว่า ใช่ไหมล่ะ?”

ซ่างหยิงใส่คุกกี้ลงในกล่องไปด้วย พูดไปด้วย “ใช่ ในสายตาน้า หนูยังเป็นเด็ก เด็กคนหนึ่งที่ไม่รู้จักโต”

เจียงสื้อสื้อมองหลังเธอด้วยรอยยิ้ม สายตาค่อยๆถูกน้ำตาบดบัง

“แค่นี้พอไหม?” ซ่างหยิงหันไปถามเธอ

เธอรีบหันหลัง เช็ดน้ำตาออก

เห็นภาพแล้ว ซ่างหยิงขมวดคิ้ว “หนูเป็นอะไร?”

เจียงสื้อสื้อหันกลับมา ส่ายหน้ายิ้ม “ไม่เป็นไร เพราะว่าคุกกี้อร่อยเกินไป ก็เลยซาบซึ้ง”

“เด็กโง่” ซ่างหยิงเชื่อคำพูดเธอ

“อันนี้จะให้อานอานเหรอคะ?”​ เจียงสื้อสื้อรีบเปลี่ยนเรื่อง

“อืม พอไหม?”

คุกกี้เต็มกล่อง

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “พอ พอแน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้นให้เวยเวยมาเอาที่บ้าน หรือว่าให้ใครเอาไปส่ง?” ซ่างหยิงถาม

“ดูคิดดูก่อน”

เวลานี้เอง กู้เนี่ยนเดินเข้ามา “คุณหญิง คุณยุ่งเสร็จหรือยังครับ?”

พอเห็นกู้เนี่ยน เจียงสื้อสื้อก็ตาสว่างทันที “กู้เนี่ยน คุณช่วยฉันเอาคุกกี้ไปให้เวยเวยละกัน”