ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1155
เบอร์เกนพยักหน้า “ใช่ ตอนแรกผมก็คิดแบบนี้ แต่พอผมรู้ว่าเจียงสื้อสื้อก็คือคุณ ผมก็เปลี่ยนใจแล้ว”
คำพูดนี้ออกไป สีหน้าของลี่ซาก็เปลี่ยนไป เธอไม่สนใจว่าเจียงสื้อสื้อก็อยู่ ถามเสียงแหลม “เบอร์เกน คุณคงไม่ได้ชอบเธอจริงหรอกนะ?”
สำหรับคำถามของเธอ เบอร์เกนเลือกที่จะไม่สนใจ สายตาของเขาจ้องอยู่บนใบหน้าสวยงามไร้การแต่งเติมของเจียงสื้อสื้อ มุมปากยิ้มขึ้น “คุณเชื่อไหม?”
เจียงสื้อสื้อไม่ตอบแต่ถามกลับ “คุณคิดว่าฉันจะเชื่อไหม?”
เห็นเบอร์เกนไม่สนใจตัวเอง ลี่ซาทนความอิจฉาในใจตัวเองไม่ไหวอีกต่อไป ยื่นมือไปหมุนหน้าเขากลับมา ให้มองหน้าตัวเอง ขึงตาใส่ ตะโกนพูดอย่างโมโห “ฉันต่างหากที่เป็นเมียคุณ หล่อนไม่ได้เป็นอะไรเลย”
เบอร์เกนมองเธอไปสักพักอย่างเรียบเฉย ถึงผลักมือเธอออก หันหน้าไปพูดกับคาร์อัน “พาคุณหญิงกลับไปก่อน”
“ไม่ ฉันไม่กลับ” ลี่ซาพูดอย่างใจร้อน จากนั้นเธอก็หันหน้า มองเจียงสื้อสื้อด้วยสายตาทั้งดุทั้งโกรธ “นางแพศยา เธออย่าคิดว่าเบอร์เกนจะชอบเธอจริงเหรอ ขอแค่ยังมีฉันอยู่ เธอก็คิดหวังเลย”
เธอบลาบลาบลาพูดไปท่อนใหญ่ เจียงสื้อสื้อฟังไม่เข้าใจสักคำ โดยเฉพาะใบหน้าอันบูดเบี้ยวนั้นดูแล้วน่าตลกมาก
ลี่ซาเห็นเธอสีหน้าไม่เปลี่ยน ยังคงนิ่งเฉย ถึงคิดได้ว่าเธอฟังภาษาอิตาลีไม่เข้าใจ จึงรู้สึกโมโหอย่างหนัก
“คาร์อัน แปลให้เธอฟัง แปลทุกคำพูดออกไป” ลี่ซาพูดเสียงดัง
“ครับ”
คาร์อันเดินเข้าไปตามคำสั่ง แปลคำพูดของลี่ซาทุกคำให้เจียงสื้อสื้อฟังอย่างไม่ตกหล่น
เจียงสื้อสื้อฟังแล้ว ขมวดคิ้วเล็กน้อย “รบกวนคุณบอกเธอ เป็นไปไม่ได้แม้แต่นิดเดียวที่ฉันจะชอบเบอร์เกน ให้เธอวางใจได้”
ลี่ซาฟังคำแปลของคาร์อันแล้ว ก็หัวเราะ “เป็นไปได้ยังไงที่เธอจะไม่ชอบเบอร์เกน? เธอจงใจจะโกหกฉัน”
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วแน่น มองไปที่เบอร์เกน “คุณเบอร์เกน เรื่องส่วนตัวของพวกคุณผัวเมีย กรุณาอย่าดึงฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยว วันนี้ฉันแค่อยากรู้ว่าสามีฉันอยู่ไหนกันแน่?”
“ผมพูดแล้ว ขอแค่คุณกินข้าวมื้อนี้เป็นเพื่อนผม ผมก็จะบอกคุณ”
เจียงสื้อสื้อมองไปที่ลี่ซา หัวเราะเย็นชา “ฉันว่าภรรยาคุณคงไม่พอใจ ฉันก็ไม่มีความคิดที่อยากจะทำลายความสัมพันธ์คนอื่น เพราะฉะนั้นอาหารมื้อนี้ไม่ต้องดีกว่า”
“ถ้าอย่างนั้นคุณไม่อยากรู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ไหนเหรอ?” เบอร์เกนสีหน้าเคร่งขรึมลง สายตาที่มองเธอก็เย็นชาลง
“อยาก” เจียงสื้อสื้อพูดออกมา “ตอนแรกที่เราตกลงกันไว้คือฉันออกมาเจอคุณ คุณก็บอกฉันว่าเขาอยู่ไหน ฉันว่าคุณเบอร์เกน คุณน่าจะเป็นคนรักษาคำพูดนะ”
เบอร์เกนจ้องมองเธออยู่สักพัก มุมปากยิ้มขึ้น “ได้ ผมบอกคุณว่าเขาอยู่ไหน”
ได้ยินแล้ว เจียงสื้อสื้อสีหน้าดีใจ
“เขาอยู่......” เบอร์เกนจงใจล่อเธอ “ไม่ได้ ผมจะบอกคุณว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ไหนง่ายๆไม่ได้”
เขากำลังล้อเธอเล่น?
เจียงสื้อสื้อลุกขึ้นทันที จ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา “ถ้าหากคุณไม่ได้มีความจริงใจแม้แต่น้อย งั้นฉันไปแล้ว”
พูดไป เธอก็เธอไปทางประตู
เห็นเธอจะไป ลี่ซาโล่งใจ ดูนางแพศยานี่ก็ยังมีความรู้ตัวอยู่
เบอร์เกนส่งสายตาให้มาร์ซิว เขารู้หน้าที่ ก้าวไปข้างหน้า ขวางคนไว้
“คุณจะทำอะไร?” เจียงสื้อสื้อเงยหน้าจ้องเขา
เวลานี้ ด้านหลังเป็นเสียงของเบอร์เกนดังขึ้น “คุณคิดว่าคุณมาแล้ว ผมจะปล่อยคุณไปเหรอ?”
“เบอร์เกน！” เจียงสื้อสื้อหันกลับมา จ้องเขาด้วยความโมโห
เบอร์เกนยักคิ้ว “ตระกูลฟางป้องกันแน่นหนา พวกเราจะเข้าใกล้ก็ยาก ผมก็ต้องใช้วิธีนี้เพื่อหลอกคุณออกมา”
เจียงสื้อสื้อกำมือไว้แน่น “เพราะฉะนั้นคุณไม่รู้ว่าสามีฉันอยู่ไหน”
“ผมรู้” เบอร์เกนมุมปากโค้งขึ้น “ขอแค่คุณกลับอิตาลีกับผม ผมก็จะบอกคุณว่าเขาอยู่ไหน”
“อะไรนะ? คุณจะพาเธอกลับอิตาลี่” ลี่ซาตะลึง เธอจ้องหน้าเบอร์เกนอย่างไม่อยากเชื่อ
เบอร์เกนไม่มองเธอแม้แต่น้อย พูดอย่างเย็นชา “ผมเคยพูดแล้ว ว่าการวิจัยของผมต้องการเธอ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！