ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1157

เจียงสื้อสื้อเหมือนไม่ได้ยิน พูดตัดคำพูดเขาอย่างเย็นชา “คุณเบอร์เกน ฉันไม่ได้อยากให้คุณลำบากใจ ฉันแค่อยากรู้ว่าเขาอยู่ไหน”

“อยากให้ผมบอกคุณก็ได้ แต่คุณต้องกลับอิตาลีกับผม”

คำพูดของเบอร์เกนพูดจบ ฝู้จิงเหวินรีบตอบทันที “เป็นไปไม่ได้ เธอไม่มีวันกลับอิตาลีกับคุณแน่”

เบอร์เกนหันไปมองเขา มองการแต่งกายของเขาหัวจรดเท้า พูดอย่างเสียดสี “คุณฝู้ คุณเป็นนักวิจัยที่มีชื่อเสียงในวงการแพทย์ กลับมาเป็นเชฟอยู่ที่นี่ จะใช้คนไม่เหมาะกับงานเกินไปหน่อยไหม?”​

“เธอไม่มีทางกลับอิตาลีกับคุณ” ฝู้จินเหวินพูดซ้ำอีกรอบ แล้วพูดต่อ “อีกอย่างคุณอย่าคิดที่จะหลอกใช้เธอเพื่อที่จะสำเร็จงานวิจัยของคุณ”

เบอร์เกนขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณช่วยเธอได้ไหม? ผมว่าไวรัสในร่างเธอน่าจะใกล้ออกฤทธิ์แล้ว”

คำพูดนี้ออกไป พวกฟางยู่เชินสีหน้าก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที

“ถึงแม้ว่าจะโชคดี ที่ติดเชื้อไวรัสแล้วยังมีชีวิตอยู่ได้นานขนาดนี้ แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะโชคดีตลอดไป เพราะว่าช่วงระยะฟักตัวผ่านไป ก็เข้าสู่ช่วงออกฤทธิ์แล้ว พวกคุณช่วยเธอได้ไหม?”

เบอร์เกนถามขึ้นอีกครั้ง แต่สิ่งที่ตอบเขาคือความสงบ

เขาหัวเราะ “ถูกต้อง ผมหลอกใช้เธอในงานวิจัยของผม แต่พวกคุณเคยคิดหรือไม่ว่า หากยาที่วิจัยออกมามีผลต่อไวรัส ถ้าอย่างนั้นก็จะช่วยเธอได้”

“งานวิจัยไม่ได้สำเร็จในครั้งเดียว พวกคุณอยากใช้สื้อสื้อเป็นของทดลอง ทดลองยาครั้งแล้วครั้งเล่า เธอทนรับการทรมานครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ได้”

ฝู้จินเหวินขึงตาใส่เบอร์เกน ในสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ถ้าหากไม่ใช่เพราะความโลภของเขา ไวรัสที่น่ากลัวนี้ก็จะไม่ปรากฏบนโลก

สื้อสื้อก็จะไม่ต้องทนทรมานกับไวรัสนี้

เบอร์เกนหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “ก็แล้วแต่ ถ้าเธอไม่กลับอิตาลีพร้อมผม ผมก็จะไม่บอกพวกคุณว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ไหน”

พูดถึงตรงนี้ เขาก็พูดเตือนเหมือนหวังดี “ใช่แล้ว ลำพังพวกเขาชาตินี้ก็ไม่มีวันหาเขาเจอ ซ่างกวนหยวนสามารถเอาคนไปจากผมได้ นั่นก็หมายความว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา”

ได้ยินแล้ว ความรู้สึกของเจียงสื้อสื้อก็ตื่นเต้นขึ้นมา “คุณไม่พูด วันนี้คุณก็อย่าคิดที่จะออกไปจากที่นี่”​

เธอต้องถามจนรู้ให้ได้ว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ไหนจากปากของเขา

เบอร์เกนทำเสียงอย่างเย็นชา “พวกคุณคิดว่าผมเป็นคนโง่ขนาดนั้นเหรอ พาคนมาแค่สองคนก็มาเจอคุณเหรอ?”

พอเขาพูดแบบนี้ นอกห้องอาหารก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นด้วยความถี่

ไม่ดีแล้ว

ฟางยู่เชินร้องในใจ รีบปกป้องเจียงสื้อสื้อไว้ด้านหลัง

เห็นแค่มีคนมาข้างนอกไม่น้อย อีกอย่างในมือแต่ละคนมีปืนกันทั้งนั้น

สถานการณ์พลิกผันทันที ลี่ซาหัวเราะออกมา “เจียงสื้อสื้อ ประเทศพวกคุณมีคำพูดหนึ่งไม่ใช่เหรอ เรียกว่าตั๊กแตนจับจักจั่น นกขมิ้นอยู่ข้างหลังไม่ใช่เหรอ? หมายถึงสถานการณ์แบบนี้ใช่ไหม?”

คาร์อันแปลให้เจียงสื้อสื้อจนสีหน้าเคร่งเครียด สถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยดีกับพวกเขา

ถ้าหากปะทะกันแบบนี้ พวกเขาไม่มีโอกาสชนะเลย

แต่ถ้าหากยอมแพ้ ก็มีแต่เธอต้องไปกับเบอร์เกน

แต่พวกพี่ชายไม่มีวันยอมให้เธอทำแบบนี้แน่นอน

ในขณะที่เธอไม่รู้ว่าควรทำยังไง ฝู้จินเหวินตะโกนขึ้นกะทันหัน “กลั้นหายใจไว้”

เจียงสื้อสื้อใช้มือปิดจมูกไว้อย่างอัตโนมัติ เห็นแค่ฝู้จินเหวินไม่รู้โยนของอะไรออกไป ในห้องอาหารเต็มไปด้วยควันปกคลุมไปทั่วห้อง

เธอยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ถูกคนดึงตัววิ่งออกไป

วิ่งออกจากร้านอาหาร เธอก็ถูกคนโยนขึ้นรถ

เจียงสื้อสื้อมึนงงตลอดทาง หลังจากตั้งสติได้ ก็รีบถาม “พี่ พี่ฝู้กับกู้เนี่ยนล่ะ?”

“พวกเขาอยู่ข้างหลัง” ฟางยู่เชินมองกระจกข้างรถ มองดูรถที่ตามมา ก็ขยับมุมปาก “ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะฝู้จินเหวิน พวกเราต้องจบแน่”

เขาพูดแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็คิดถึงเรื่องหนึ่ง “พี่ฝู้ทำไมถึงอยู่ในร้านอาหาร?”

“เขามาดูสถานที่ก่อน”