ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1163
กู้เนี่ยนลงมาถึงชั้นหนึ่ง แล้วเดินตรงไปที่ลานจอดรถ
มีพยาบาลสองคนเดินผ่านเขาไป จึงได้ยินหนึ่งในสองคนนั้นพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าแผนกฉุกเฉินมีผู้หญิงถูกยิงถูกส่งเข้ามา”
พอได้ยินแบบนี้ กู้เนี่ยนก็หยุดเดินทันที
“จริงเหรอ เป็นไปได้ยังไงที่จะมีปืนไว้ในการครอบครองเป็นการส่วนตัว”
“จริงสิ เพื่อนของฉันส่งข้อความมา บอกว่าเลือดไหลออกมาเยอะมาก ห้ามเลือดยังไงก็ห้ามไม่อยู่”
“เดี๋ยวครับ” กู้เนี่ยนรีบวิ่งไปขวางพวกเธอไว้
อีกฝ่ายเงยหน้ามองเขาอย่างสงสัย
“แผนกฉุกเฉินอยู่ตรงไหนเหรอครับ”
“อยู่ข้างหน้าค่ะ” อีกฝ่ายชี้ไปทางหนึ่ง
กู้เนี่ยนกล่าวขอบคุณ แล้ววิ่งไปในทิศทางนั้น
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขารู้สึกว่าผู้หญิงที่พยาบาลคนนั้นพูดถึงจะเป็นคุณนายน้อย
……
เจียงสื้อสื้อถูกส่งเข้าห้องผ่าตัด
“ผู้บาดเจ็บเสียเลือดมาก มีอาการช็อก เราจะพยายามช่วยชีวิตอย่างสุดกำลัง”
นี่คือสิ่งที่หมอบอกกับเบอร์เกนก่อนเข้าห้องผ่าตัด
“ถ้าพวกคุณช่วยเธอไม่ได้ ผมจะให้ทั้งโรงพยาบาลตายตามเธอไป” เบอร์เกนจ้องหน้าหมอเขม็ง
ความรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออกพุ่งเข้ามา ทำให้หมออดที่จะเหงื่อเย็นไหลออกมาตรงหน้าผากของเขาไม่ได้ เขารีบพูด “วางใจได้ครับ เราจะพยายามให้ดีที่สุด”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็รีบหันหลังเข้าห้องผ่าตัด โดยไม่รอให้เบอร์เกนพูดอะไรอีก
“คุณท่านครับ นั่งลงก่อนครับ การผ่าตัดคงต้องใช้เวลาหนึ่งถึงสองชั่วโมง” มาร์ซิวพูดอย่างระมัดระวัง
เบอร์เกนไม่แม้แต่จะมองอีกฝ่าย เขาหันหลังเดินตรงไปนั่งลงที่ม้านั่ง
มาร์ซิวรีบเดินตามไป
พอเขาเดินเข้ามา เสียงเย็นชาของเบอร์เกนก็ดังขึ้น “จัดการคาร์อันซะ”
พอมาร์ซิวได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที “คุณท่านครับ คาร์อันคงจะสับสนไป คุณท่านให้โอกาสเขาอีกสักครั้ง เขา...”
“พอแล้ว” เบอร์เกนพูดขัดเขาอย่างเย็นชา ก่อนจะเงยหน้าขึ้น แล้วส่งสายตาเยือกเย็นมาที่เขา “ฉันให้โอกาสเขาแล้ว แต่เขาไม่รักษามันไว้เอง”
“คุณท่าน...” มาร์ซิวยังคงอยากจะขอร้องแทนคาร์อัน แต่เบอร์เกนยกมือห้าม
เขาทำได้เพียงก้มหน้าลงด้วยความเคารพ “ได้ครับ ฉันรู้แล้วครับ”
กู้เนี่ยนวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉิน แล้วได้รับแจ้งว่าผู้บาดเจ็บถูกส่งไปที่ห้องผ่าตัดแล้ว เขาจึงรีบวิ่งไปที่ห้องผ่าตัดอีกครั้ง
พอเขาวิ่งมาถึงหน้าห้องผ่าตัด เขาก็เห็นเบอร์เกนกับมาร์ซิว
“เป็นพวกนายจริงๆ ด้วย” เขาหายใจแรง แล้วมองดูพวกเขาอย่างไม่เชื่อสายตา
จากนั้น เขาก็หันไปมองที่ห้องผ่าตัดที่ประตูยังปิดอยู่ แล้วกลืนน้ำลายเข้าไป “อย่าบอกนะ ว่าข้างในนี้คือคุณนายน้อยของผม ”
เขาส่งสายตาสอบถามไปทางเบอร์เกน
เบอร์เกนชำเลืองมองเขา แล้วก้มหน้าลง โดยไม่ตอบอะไร
การนิ่งเงียบหมายถึงการยอมรับ
กู้เนี่ยนยกยิ้ม ในรอยยิ้มเต็มไปด้วยการประชด “ทำไมพวกคุณถึงไม่ยอมปล่อยคุณหญืงของพวกเราไปสักที เพราะพวกคุณ ทำให้คุณนายน้อยของพวกเราต้องทนทุกข์ทรมานมามากแค่ไหนแล้ว”
พอพูดถึงช่วงหลัง กู้เนี่ยนก็เริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เสียงของเขาก็ยิ่งดังขึ้น
“ระวังคำพูดของคุณด้วย” มาร์ซิวพูดเตือน
กู้เนี่ยนกำหมัดแน่น แล้วมองหน้าเบอร์เกนอย่างโกรธแค้น
เบอร์เกนลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา แล้วพูดอย่างเย็นชา “ผมเองก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเหมือนกัน”
กู้เนี่ยนยิ้มเยาะ “ถ้าคุณไม่อยากให้เกิดขึ้น มันก็จะไม่เกิดขึ้นหรือไง”
เขาชี้ไปที่ห้องผ่าตัด แล้วพูดต่อ “ตอนนี้คุณหญืงของผมกำลังนอนอยู่ข้างในนั้น คุณจะอธิบายยังไง”
เบอร์เกนหันกลับมา สายตาจ้องไปทางประตูห้องผ่าตัดที่ปิดสนิท แล้วถอนหายใจออกมา “ผมขอโทษที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ผมสั่งให้คนไปจัดการคนที่ทำร้ายเธอแล้ว จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！