ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1167
เหลียงซินเวยพาฟางยู่เชินมาถึงที่ร้านอาหารเช้าข้างถนน
ตลอดทาง พวกเขาไม่คุยกันเลย ทำให้ดูอึดอัดเล็กน้อย
พอมายืนอยู่ด้านนอกร้าน เหลียงซินเวยสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะหันไปมองทางฟางยู่เชิน แล้วยิ้มอย่างขอโทษ “หวังว่าคุณจะไม่รังเกียจนะคะ การตกแต่งของร้านนี้ดูเก่าไปบ้าง แต่รสชาติอาหารดีมากค่ะ ”
ฟางยู่เชินยกยิ้ม “ไม่เป็นไร ตอนที่ผมยังเรียนหนังสือผมก็มักจะไปกินข้าวที่ร้านเล็กๆ แบบนี้เหมือนกัน”
“งั้นก็ดีค่ะ”
เหลียงซินเวยกังวลมากจริงๆ ว่าเขาจะรังเกียจ แต่ตอนนี้เธอก็อดที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่ได้ที่ได้ยินแบบนี้
ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านตามกันไป
พอเห็นเหลียงซินเวยเดินเข้ามา หญิงสาวเจ้าของร้านก็ยิ้มและถามว่า “เอาเหมือนเดิมใช่ไหม”
เหลียงซินเวยพยักหน้า “ใช่ค่ะ”
จากนั้นเธอก็หันกลับไปถามฟางยู่เชินว่า “ที่นี่มีน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ แล้วยังมีบะหมี่กับโจ๊กด้วยค่ะ คุณอยากกินอะไรคะ”
“เอาเหมือนคุณ”
หญิงสาวเจ้าของร้านเหลือบมองฟางยู่เชิน แล้วกระซิบถาม “นี่แฟนหนูเหรอ”
แม้ว่าเธอจะพยายามกระซิบถามแล้ว แต่ ฟางยู่เชินก็ยังได้ยินอยู่ดี
เหลียงซินเวยรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็วขึ้น “ไม่ใช่ค่ะ เขาเป็นเพื่อนค่ะ”
พอได้ยินคำปฏิเสธของเธอ ในแววตาของฟางยู่เชินก็เปล่งประกายอารมณ์ที่คนอื่นมองไม่เห็นออกมา
“เจ้าของร้านคะ งั้นขอบะหมี่ทะเลสองชามค่ะ”
เหลียงซินเวยหันไปมองหาที่นั่งในร้าน แล้วพาฟางยู่เชินไปนั่งที่ว่างตรงมุมร้าน
พอนั่งลง เธอก็ดึงกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดบริเวณโต๊ะตรงหน้าของฟางยู่เชิน
ฟางยู่เชินมองเธอเงียบ ๆ ดวงตาของเขาคมลึกราวกับบ่อน้ำ มองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรในเวลานี้
เหลียงซินเวยไปขอน้ำร้อนหนึ่งถ้วย แล้วทำการแช่ตะเกียบกับช้อนในน้ำร้อนเพื่อฆ่าเชื้อ
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” เหลียงซินเวยยื่นช้อนและตะเกียบร้อนให้ฟางยู่เชิน
อีกฝ่ายไม่ได้รับไว้ เธอจึงเงยหน้ามอง สบตาเข้ากับดวงตาลึกของเขา หัวใจของเธอก็เต้นแรง
เธอรีบหันหนีไปอีกทาง แล้วส่งยิ้มแหย “เอาล้วกน้ำร้อนแล้ว สะอาดค่ะ”
ฟางยู่เชินรับตะเกียบกับช้อนมา แล้วยิ้มบาง ๆก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา “คุณไม่รู้เหรอว่าน้ำเดือดไม่มีผลในการฆ่าเชื้อโรค”
“ฮะ” เหลียงซินเวยตกตะลึงเล็กน้อย
พอเห็นเธอตกตะลึง รอยยิ้มของฟางยู่เชินก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย “ไม่มีอะไร”
“อ๋อ”
เหลียงซินเวยเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “อืม... เมื่อไหร่พี่สื้อสื้อจะกลับเมืองหลวงคะ”
“ยังไม่แน่ใจ แต่ก็น่าจะเร็วๆนี้แล้ว”
เหลียงซินเวยพยักหน้าเล็กน้อย “ฉันทำเค้กไปให้เมื่อวานนี้ ตั้งใจจะเอาไปให้เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียน ถึงได้รู้ว่าพวกเขากลับเมืองจิ่นไปแล้ว”
พูดถึงเรื่องนี้ เธอรู้สึกเสียดายเล็กน้อย
“เค้กอร่อยมาก”
ฟางยู่เชินพูดแบบนี้ เหลียงซินเวยตกตะลึงอยู่สักพัก ถึงได้สติกลับมา“คุณกินเค้กแล้วเหรอคะ”
“อืม ผมกินหมดทั้งก้อน อร่อยดี”
นี่เขากินเค้กที่เธอทำเหรอ
ความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้นที่ก้นบึ้งของหัวใจของเธอ เหลียงซินเวยรู้สึกเขินเล็กน้อย “คุณชอบฉันก็ดีใจแล้วค่ะ”
ฟางยู่เชินยิ้มไม่พูดอะไร
“ได้แล้วค่ะ บะหมี่ของพวกคุณสองคน”
เจ้าของร้านวางบะหมี่สองชามบนโต๊ะ เหลือบมองฟางยู่เชิน ก่อนจะยิ้มแล้วพูดกับเหลียงซินเวย “มันร้อน กินช้าๆล่ะ”
“ขอบคุณค่ะคุณเจ้าร้าน”
ฟางยู่เชินเหลือบมองทางหญิงสาวเจ้าของร้านที่เดินออกไป แล้วถามขึ้นมา“คุณสนิทกับเจ้าของร้านมากเหรอ”
“อืม ฉันมาที่นี่กินข้าวเช้าบ่อยค่ะ นานไปก็สนิทกันเอง” เหลียงซินเวยหยิบน้ำส้มสายชูสายชูดำบนโต๊ะขึ้นมา แล้วเหยาะลงในชามบะหมี่จำนวนมาก
หางยู่เชินตกใจ “คุณไม่กลัวเปรี้ยวเหรอ”
เหลียงซินเวยยิ้มอย่างเขินอาย “ฉันชอบกินเปรี้ยวค่ะ คุณอยากลองดูไหมคะ”
“ไม่ครับ” ฟางยู่เชินส่ายหน้า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！