ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1169
พอกินโจ๊กเข้าไปหนึ่งชาม กระเพาะก็รู้สึกอุ่นๆ เจียงสื้อสื้อก็อารมณ์ดีขึ้นมากเช่นกัน
เธอหันไปมองแม่จิ้นที่กำลังเก็บจานชามอยู่ ในใจรู้สึกซาบซึ้งในใจมาก
บางครั้งเธอนึกสงสัยอยู่เสมอว่าชาติที่แล้วเธอทำบุญมามากขนาดไหน ชาตินี้ถึงได้มาเจอกับพ่อแม่สามีที่เอ็นดูเธอมากขนาดนี้ และสามีของเธอด้วย
พอคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของเธอก็ดูเศร้าเล็กน้อย
เฟิงเฉิน คุณอยู่ที่ไหนกันแน่
“สื้อสื้อ ลูกคิดอะไรอยู่จ้ะ”
เสียงของแม่จิ้นดังขึ้นมา ดึงเจียงสื้อสื้อออกจากภวังค์ความคิด เธอรีบปัดความคิดทั้งหมดของเธอทิ้ง แล้วเงยหน้าขึ้นตอบด้วยรอยยิ้ม“ไม่มีอะไรค่ะ”
แม่จิ้นไม่ถามอะไรมาก “แม่จะไปดูหวั่นชีง แล้วจะกลับมาหาลูกทีหลังนะจ๊ะ”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ได้ค่ะ”
“งั้นลูกก็นอนพักผ่อนเถอะจ้ะ”
แม่จิ้นช่วยพยุงเธอนอนลงช้าๆ ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม แล้วพูดว่า “งั้นแม่ออกไปก่อนนะ”
“อืม”
เจียงสื้อสื้อมองเธอเดินออกไป ทั่วทั้งห้องพักเงียบลงทันทีที่ประตูปิดลง
ความรู้สึกโดดเดี่ยวจู่โจมหัวใจ เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างขมขื่น ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
……
เบอร์เกนพาลี่ซาไปส่งที่สนามบินด้วยตัวเอง
“ฉันไม่กลับไป”
แม้จะมาถึงสนามบินแล้ว ลี่ซาก็ยังไม่ยอมประนีประนอม
ปล่อยเขาไว้ที่เมืองจิ่นตามลำพัง ไม่รู้ว่าเขากับยัยผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้นจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ดังนั้น ไม่ว่ายังไง เธอก็ไม่กลับไปอิตาลี
เบอร์เกนมองเธออย่างเงียบ ๆ บนใบหน้าและดวงตาไม่มีอาการอะไรเปิดเผยออกมา ทำให้คนคาดเดาสิ่งที่เขาคิดไม่ออก
เมื่อรู้สึกถึงการกดดัน ลี่ซาก็หันหน้าหนี และแสดงจุดประสงค์ของเธออีกครั้ง “ฉันจะไม่กลับไปอิตาลี ให้ตายก็ไม่กลับ”
เธอไม่เชื่อว่าเขาจะสั่งให้คนจับตัวเธอกลับไปอิตาลีจริงๆ
“คุณจะไม่กลับจริงๆเหรอ” ในที่สุดเบอร์เกนก็พูดขึ้น น้ำเสียงเรียบนิ่งไร้อารมณ์
“ไม่กลับ”
ลี่ซามองเขาโดยไม่ยอมแพ้
เบอร์เกนหัวเราะออกมาทันที “โอเค ถ้าคุณไม่กลับไป เราก็หย่ากัน”
ลี่ซาชะงักไปครู่หนึ่ง พอได้สติกลับมา ก็กรีดร้องออกมาทันที “เบอร์เกน คุณจะหย่ากับฉันอย่างนั้นเหรอ”
“ผมให้คุณสองทางเลือก ทางเลือกแรกคือคุณต้องกลับไปอิตาลีอย่างเชื่อฟัง เรายังคงเป็นสามีและภรรยากันเหมือนเดิม และอีกทางเลือกหนึ่งคือหย่ากัน จากนี้ไปเราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”
“เบอร์เกน อย่าให้มันมากเกินไปนะ” ลี่ซาโกรธมาก
เธอนึกอะไรขึ้นมาได้ ความโกรธของเธอจึงลดลงไปทันที
เธอยิ้มเยาะเย้ย “เบอร์เกน คุณคิดว่าจะหย่าก็หย่าได้หรือไง คุณถามพ่อของฉันหรือยังว่าท่านยอมไหม”
สีหน้าของเบอร์เกนปรากฏแววประชดประชัน เธอคิดจะใช้ตระกูลอเนรีย์์มากดดันเขา
“เรื่องของผม ทำไมต้องถามพ่อของคุณด้วย” เบอร์เกนไม่ตอบแต่ถามกลับ
“ถ้าไม่มีมีตระกูลอเนรีย์ ก็ไม่มีคุณในตอนนี้”
ลี่ซาพูดออกมาตรงๆ เธอไม่เชื่อว่าเขาจะหันหลังให้กับตระกูลอเนรีย์เพื่อผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ
“หืม” เบอร์เกนเลิกคิ้ว แล้วพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อน “ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอไม่เป็นผมอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้จะดีกว่า”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ลี่ซาก็โกรธขึ้นมาอีกครั้ง “เบอร์เกน คุณจะหย่ากับฉันเพื่อเป็นผู้หญิงคนนั้นจริงๆเหรอ”
เรื่องมาถึงตรงนี้ ลี่ซาเพิ่งตระหนักได้ว่าเขาห่วงใยผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน
ถ้าเป็นไปได้ เธออยากให้คาร์อันยิงยัยผู้หญิงคนนั้นให้ตาย เพื่อขจัดปัญหา
“ฉันบอกไปแล้ว ขอแค่คุณกลับอิตาลีไปอย่างเชื่อฟัง การแต่งงานของเราก็ยังคงอยู่”
ไม่ว่าทางเลือกไหน ลี่ซาก็ไม่อยากยอมรับจริงๆ
อีกอย่างตอนนี้ดูเหมือนเขาจะไม่กลัวตระกูลอเนรีย์แล้วด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！