ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1170

เจียงสื้อสื้อรักษา​ตัวอยู่ในโรงพยาบาลสองสามวัน จนแผลเกือบจะหายดีแล้ว หมอจึงอนุญาตให้เธอกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้

“สื้อสื้อ กลับไปแล้ว ถ้าอยากทำอะไร ก็เรียกให้คนใช้ทำ อย่าทำเอง รู้ไหม” แม่จิ้นพูดย้ำเตือน ในขณะที่กำลังเก็บของ

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างเหนื่อยใจ “คุณ​แม่ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอกค่ะ ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ”

“ในสายตาของแม่ ลูกยังเป็นเด็กอยู่ รวมถึงเฟิงเฉิน เฟิงเหรา และหวั่นชิงต่างก็ยังเป็นเด็กน้อย” แม่จิ้นถลึงตามองเธอ

เจียงสื้อสื้อยิ้มแหย​ ไม่พูดอะไรอีก ภายในใจของ​เธอรู้สึกอบอุ่นเป็นพิเศษ

เพราะต้องดูแลส้งหวั่นชีง แม่จิ้นจึงไม่ได้พร้อมกับเธอ แต่ขอให้กู้เนี่ยนส่งเธอกลับไปแทน

“รอหวั่นชิงเข้าห้องอยู่เดือน แม่จะกลับบ้านไปดูแล​ลูก​นะจ๊ะ” แม่จิ้นตบหลังมือของเจียงสื้อสื้อเบาๆ

โชคดีที่หวั่นชิงจะไปห้องอยู่เดือนวันพรุ่งนี้ ไม่อย่างนั้นนั้นเธอจะกลัวจริงๆถ้าเธอไม่ดูแลสื้อสื้อดีๆ​ จะเกิดอะไรขึ้นอีก

“คุณ​แม่คะ มีคนรับใช้อยู่ที่บ้านดูแลหนูตั้งเยอะแยะ ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ” เจียงสื้อสื้อพูดปลอบโยน

แม่จิ้นนพยักหน้า “ได้จ้ะ กลับถึงบ้านแล้วโทรบอกแม่ด้วย”

“อืม”

แม่จิ้นช่วยพยุงเธอเข้าไปในรถ จากนั้นก็พูดย้ำอีกหลายรอบ ก่อนจะปิดประตูรถลง

เธอยืนมองรถแล่นออกไปจนลับตา แม่จิ้นจึงหันหลังเดินเข้าไปในโรงพยาบาลอีกครั้ง

ในรถ เจียงสื้อสื้อถอนสายตาจากหน้าต่าง แล้วมองไปทางกู้เนี่ยนที่นั่งตำแหน่งคนขับ แล้วถามออกมาว่า “เบอร์​เกน กลับมาอิตาลีไปแล้วหรือยังคะ”

กู้เนี่ยนเงยหน้า​ขึ้น​มองกระจกมองหลัง แล้วตอบออกไปตามความจริง “ยังครับ แต่ลี่ซากลับไปแล้ว”

พอได้ยิน​ว่า​ลี่ซากลับอิตาลีแล้ว​ เจียงสื้อสื้อก็อดที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอกไม่ได้

พูดตามตรง ตอนนี้ลี่ซาน่ากลัว​กว่า​เบอร์​เกนมาก

เบอร์​เกนเพียงต้องการใช้เธอทำการวิจัยให้สำเร็จ แต่ลี่ซากลับต้องการฆ่าเธอจริงๆ

“คุณ​นายน้อยครับ”

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมอง “มีอะไรเหรอคะ”

กู้เนี่ยนแตะจมูกของตัวเอง “เราจะกลับไปที่เมืองหลวงเมื่อไหร่​ครับ”เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้ว แล้วพูดหยอกล้อ​ “คิดถึงใครหรือเปล่า​ ทำไมคุณถึงอยากกลับไปเมืองหลวง​เร็วๆ”

“ไม่ใช่​นะครับ” กู้เนี่ยนทำตัวไม่ถูก​“ผมแค่ถามดูเฉยๆ”

“แค่ถามเฉยๆหรอกเหรอคะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มมากขึ้น

“คุณนา​ยน้อย​ อย่าล้อผมเล่นสิครับ” กู้เนี่ยนรู้สึกทำตัว​ไม่ถูก​

เจียงสื้อสื้อยกยิ้ม ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อ​สนทนา จึงพูดขึ้น​มา​ “ถ้าคุณ​ไม่​พูด​ถึง ฉันคงลืมไปเลยว่าเวยเวยไม่เคยโทรหาฉันเลย”

“จริงเหรอครับ” กู้เนี่ยนเองก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขานึกว่าเหลียงซินเวยจะติดต่อเธอซะอีก เพราะเขามองออกว่าเหลียงซินเวยถือว่าคุณ​นายน้อยเป็นเพื่อนสนิท​ของ​เธอจริงๆ

“อืม หลายวันมานี้นอกจากน้าสะใภ้​เล็กกับพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของฉันแล้ว ก็ไม่มีใครโทรหาฉันเลย”

เพื่อปกปิดอาการบาดเจ็บ เธอจึงไม่กล้าวิดีโอแชทกับน้าสะใภ้​เล็กของเธอเลย

“เธอ...อาจจะยุ่งมากมั้งครับ” กู้เนี่ยนช่วยเหลียงซินเวยหาเหตุผล

เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึก “น่าจะเป็นอย่างนั้น​แหละค่ะ”

เหลียงซินเวยไม่ได้ติดต่อเธอ เธอรู้สึก​ผิดหวัง​เล็กน้อย​

“เธอเองก็ไม่ติดต่อคุณด้วยเหรอ” เจียงสื้อสื้อถาม

กู้เนี่ยนชะงัก​ไป​ “ทำไมเธอถึงต้องติดต่อผมล่ะครับ”

เจียงสื้อสื้อหัวเราะ “ฉันคิดว่าคุณกับเธอเป็นเพื่อนกันนานแล้ว ระหว่างเพื่อนจะติดต่อ​หากันก็เป็นเรื่องปกตินี่คะ”

หลังจากได้ยินแบบนี้ กู้เนี่ยนก็เงียบไปสักพัก​ ก่อนจะพูดออกมา “เพื่อนที่ไม่ติดต่อกันเลยก็มีครับ”

“มันก็จริง” เจียงสื้อสื้อพยักหน้า

ตลอดทางกลับบ้านตระกูล​จิ้น ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย

……

หลายวันมานี้เหลียงซินเวยงานยุ่งมากจริงๆ​ เพื่อนร่วมงานขอลากลับบ้าน เธอต้องทำงานทั้งวันติดต่อ​กันเป็นเวลาหลายวัน

แม้แต่ไปรับอานอานตอนเลิกเรียนก็ทำไม่ได้ เธอได้แต่ขอให้เพื่อนบ้านตอนไปรับหลานชายของเขาช่วยรับอานอานกลับมาด้วย

“เวยเวย เหนื่อยไหม” ผู้จัดการเดินเข้ามา เห็นเหลียงซินเวยกำลังนั่งพิงกำแพงเพื่อพักผ่อน​อยู่​ จึงรู้สึกเป็นเป็นห่วงเล็กน้อย