ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1173

“ซ่างกวนเชียน ทำไมคุณพาเขาไปข้างนอก!”

ซ่างกวนเชียนกำลังเตรียมจะโทรศัพท์ จู่ๆประตูก็ถูกคนด้านนอกผลักเปิดเข้ามา

ก็คือซ่างกวนหยวน

เธอเดินมาตรงหน้าเขาด้วยความโกรธ ใบหน้าที่แต่งด้วยเครื่องสำอางอย่างสวยงามโกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง สายตาที่ทั้งร้ายกาจทั้งดุร้าย จ้องมาที่เขา

“เดี๋ยวผมค่อยติดต่อคุณใหม่”

ซ่างกวนเชียนวางสาย มองเธอท่าทางเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม “เขาอึดอัดอยู่ในห้องตลอดเวลา ฉันพาเขาออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ มีอะไรผิดเหรอ”

“ไม่ถูกแน่นอน!”ซ่างกวนหยวนกัดฟันกรอด“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าคุณมีแผนจะทำอะไร ฉันขอเตือนคุณ ถ้าเขาถูกพบเข้า ฉันเอาเรื่องคุณแน่”

ซ่างกวนเชียนมองเห็นความเกลียดชังในดวงตาของเธอ ทันใดนั้นความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงก็พุ่งขึ้นมา เขาก้มหน้า ฉีกยิ้มมุมปาก“หยวนหยวน คุณคิดว่าที่คุณทำแบบนี้ถูกแล้วเหรอ”

ซ่างกวนหยวนนิ่งเงียบ

ซ่าวกวนเชียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “กลับใจเสียเถอะ ได้มั้ย”

“เรื่องของฉันไม่ต้องให้คุณมาแส่ ถ้าคุณมาเยี่ยมฉัน ฉันก็ยินดีต้อนรับ แต่ถ้าคุณมาเพื่อที่จะสั่งสอนฉัน งั้นก็เชิญออกไป”

ซ่างกวนหยวนไม่อยากให้คนอื่นมาทำลายความสุขในตอนนี้

“หยวนหยวน เขาไม่ได้รักเธอ ต่อให้เธอเอาเขามาซ่อนไว้ตลอดชีวิต เขาก็ไม่รักเธอ” อารมณ์ของซ่างกวนหยวนพลุ่งพล่านขึ้นมาไม่หยุด

เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเธอต้องร่ำร้องขอความรักที่ไม่ใช่ของตนเอง

และยังทำร้ายคนอื่นอีกด้วย

“เขารักฉัน เขารักฉัน!” ซ่างกวนหยวนก็เดือดขึ้นมา “ฉันจะบอกคุณให้นะ เขารักฉันแล้ว!”

ซ่างกวนเชียนยิ้มออกมา ยิ้มด้วยสีหน้าเยาะเย้ยดูถูก “หยวนหยวน เธอนี่ช่างโง่ โง่จริงๆ  ตอนนี้เขาแทบไม่ใช่จิ้นเฟิงเฉินคนก่อนแล้ว เขาไม่มีความคิดเป็นของตนเอง เธอรักจิ้นเฟิงเฉินที่เป็นแบบนี้จริงๆเหรอ”

คำพูดของเขาก็เหมือนกับมีดแหลมคมเล่มหนึ่งที่เสียบบนตัวเธอเจ็บปวดจนไม่กล้าแตะต้อง

“ฉันรัก ฉันรัก！” ซ่างกวนหยวนตะโกนเสียงดัง เหมือนกับทำแบบนี้แล้วตนเองจะเชื่อ

ซ่างกวนเชียนมองเธอที่ตีโพยตีพาย นิ่งเงียบอยู่หลายวินาที จึงเอ่ยว่า “ได้ ตัวเธอเชื่อก็พอ”

บางครั้งพูดมากก็ไร้ประโยชน์ ดูว่าเธอจะหลอกตัวเองไปถึงเมื่อไหร่กันแน่

ซ่างกวนเชียนวางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะ เหล่มองเธอ เอ่ยถามว่า “เธอจะกลับบ้านเมื่อไหร่ คุณย่าคิดถึงเธอมาก”

“ฉันกลับไม่ได้ชั่วคราว”

“กลับไม่ได้เหรอ” ซ่างกวนเชียนคิดว่าตนเองฟังผิด “เธอกลับไม่ได้ หรือว่าไม่อยากกลับกันแน่”

“คุณย่าเป็นยังไงบ้างตอนนี้” ซ่างกวนหยวนไม่ตอบแต่ย้อนถามเขา

“ไม่สู้ดีนัก”

เมื่อเอ่ยถึงนายท่านหญิง สีหน้าของซ่างกวนเชียนเห็นชัดว่าเคร่งเครียดขึ้นมาก “หมอบอกว่าถ้าไม่ผ่าตัด อย่างดีที่สุดก็น่าจะอยู่ได้เพียงสามเดือน”

“คุณไม่ได้กำลังหลอกฉันนะ” ซ่างกวนหยวนไม่ค่อยจะเชื่อคำพูดของเขานัก

ก่อนที่จะเดินทางออกนอกประเทศเธอไปเยี่ยมนายท่านหญิงเป็นพิเศษ สุขภาพร่างกาย จิตใจก็แข็งแรงดีอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายจะอ่อนแอลงภายในเวลาสั้นขนาดนั้นได้อย่างไรกัน

“ทำไมฉันต้องโกหกเธอ แล้วยังต้องเอาเรื่องสุขภาพร่างกายของคุณย่ามาหลอกเธอด้วย” ซ่างกวนเชียนรู้สึกว่าเธอช่างน่าขันจริง

ก็ใช่ ที่ตั้งแต่เด็กจนโต เธอไม่เคยเชื่อเขาเลย

“หลอกให้ฉันกลับไป” ซ่างกวนหยวนพูด “ฉันจะให้คนสืบให้กระจ่าง ถ้าเป็นความจริง ฉันจะรับเอานายท่านหญิงมารักษาตัวที่สิงคโปร์”

นัยในคำพูด ก็คือเธอจะไม่กลับไปที่เมืองหลวงแล้ว

“เธอบ้าไปแล้วเหรอ” ซ่างกวนเชียนสูดหายใจเข้าลึกๆ สะกดกลั้นความโกรธภายในใจ พูดต่อว่า “คุณย่าทนทรมานไม่ไหวหรอก ถ้าเธอจะเอาตัวคุณย่ามาสิงคโปร์ ก็เท่ากับฆ่าท่านชัดๆ”

“ฉันไม่กลับไป” ท่าทางซ่างกวนหยวนหนักแน่นมาก

“เธอ!” ซ่างกวนเชียนอึ้งตะลึง โกรธจนไม่รู้ว่าจะพูอะไรดี

“ฉันไม่กลับไปที่เมืองหลวงแล้ว ฉันจะส่งคนไปเยี่ยมคุณย่า”