ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1172
สรุปบท บทที่ 1172 นี่ไม่ใช่ประธานจิ้นเหรอ: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
สรุปตอน บทที่ 1172 นี่ไม่ใช่ประธานจิ้นเหรอ – จากเรื่อง ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว
ตอน บทที่ 1172 นี่ไม่ใช่ประธานจิ้นเหรอ ของนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์เรื่องดัง ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดยนักเขียน เมียวเมียว เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
“พี่ไม่ได้พูดแทนเธอ แต่ว่าเธอทำเกินไปแล้วจริงๆ”
เย่เฉินหยุนโกรธแล้วจริงๆ เขาไม่สามารถทนรับน้องสาวของตนเองกลายเป็นคนที่โวยวายหาเรื่องอย่างไร้เหตุผลแบบนี้ได้
“ฉันทำเกินไปตรงไหน”เย่เสี่ยวอี้ยิ้มอย่างโมโห“ที่ฉันพูดมีตรงไหนไม่ถูกบ้าง หรือว่าเธอไม่ได้สะเพร่าในการทำงาน”
“เธอ……”
เย่เฉินหยุนยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง เวลานี้ เหลียงซินเวยตัดบทอย่างทนไม่ไหวว่า“พอแล้ว”
หลายคนตกใจ มองมาที่เธอเป็นสายตาเดียวกัน
เหลียงซินเวยสูดลมหายใจเข้าลึก“คุณเย่ ในเมื่อวันนี้คุณพูดอย่างนั้นแล้ว ฉันก็คงต้องพูดให้เข้าใจชัดเจน ฉันกับคุณฟางไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด ระหว่างฉันกับเขาก็เป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆแบบนั้น สำหรับพี่ชายคุณ เขาเป็นเพื่อนของพี่สาวฉัน
ผมหวังว่าต่อไปคุณจะไม่มาดูถูกเหยียดหยามฉันส่งเดชอีกนะคะ ใช่ ฉันเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวคนหนึ่ง แต่ฉันก็ไม่เคยทำเรื่องที่ผิดศีลธรรม”
จากนั้น เธอก็หันไปโค้งคำนับผู้จัดการ“ผู้จัดการคะ เรื่องวันนี้ฉันเป็นคนผิดจริงๆ ฉันยอมลาออกเพื่อรับผิดชอบทั้งหมดค่ะ”
“เวยเวยเธอ……”ผู้จัดการตกใจมาก เรื่องราวไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นต้องให้เธอลาออก
เหลียงซินเวยยิ้มหวาน“มาอยู่ที่นี่นานขนาดนี้ เพราะการดูแลของคุณ ฉันถึงได้ดีขึ้นเรื่อยๆ”
ผู้จัดการเผยให้เห็นรอยยิ้มปลอบโยน“เป็นเพราะความพยายามของเธอเอง อีกอย่าง เธอไม่ต้องลาออก นี่ก็แค่ความสะเพร่าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”
เธอตบหลังเหลียงซินเวยเบาๆ แสดงความหมายว่าไม่เป็นไร แล้วหันไปมองเย่เสี่ยวอี้พูดว่า“คุณผู้หญิงท่านนี้ ครั้งนี้นอกจากทานฟรีแล้ว ต่อไปถ้าคุณมารับประทานที่ร้าน ขอแค่คุณแจ้งชื่อแก่พนักงาน จะได้ส่วนลดยี่สิบเปอร์เซ็นต์ คุณว่าแบบนี้โอเคมั้ยคะ ”
เย่เสี่ยวอี้มองเธออย่างน่าขัน“คุณคิดว่าฉันไม่มีปัญญาจ่ายเหรอ สิ่งที่ฉันมีพร้อมที่สุดก็คือเงิน ฉันแค่ต้องการให้คุณไล่เธอออก แล้วก็จะไม่เอาเรื่องอะไรอีก”
“ขอโทษนะคะ ฉันไม่สามารถไล่พนักงานออกสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ค่ะ คุณผู้หญิงได้โปรดอย่าบังคับฝืนใจกันเลยนะคะ”ผู้จัดการสบตากับเธออย่างไม่หวั่นเกรง
“คุณ!”เย่เสี่ยวอี้โกรธจัดทันที“ไม่ได้ ฉันต้องการพบเจ้านายของพวกคุณ ฉันไม่เชื่อว่าจะไล่เธอออกไม่ได้!”
“พอแล้ว เย่เสี่ยวอี้!”เย่เฉินหยุนตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด
เย่เสี่ยวอี้มองเห็นสีหน้าที่ดุดันน่ากลัวของเขา ก็รู้ว่าเขาโกรธมากจริงๆ ถ้าตนเองยังโวยวายต่อไป ต้องมีจุดจบไม่สวยแน่
แต่เธอก็ไม่ยอมที่จะปล่อยไปง่ายๆอีกแล้ว
เธอถลึงตาใส่เหลียงซินเวยที่อยู่ด้านหลังผู้จัดการอย่างรังเกียจ สุดท้ายเบะปากอย่างไม่เต็มใจ“ช่างเถอะ ไม่ถือสาหาความอะไรกับคนอย่างเธอแล้ว”
พอเธอพูดคำนี้ออกมา ผู้จัดการและเหลียงซินเวยต่างก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
เย่เสี่ยวอี้หยิบกระเป๋าขึ้นมา เหล่มองเหลียงซินเวยอย่างเยือกเย็น“พี่ พวกเราไปกันเถอะค่ะ”
“ผู้จัดการ ขอโทษด้วยนะครับ ที่สร้างความวุ่นวายให้พวกคุณ”เย่เฉินหยุนยิ้มให้กับผู้จัดการ
ผู้จัดการส่ายหน้า“ไม่เป็นไรค่ะ เป็นความสะเพร่าของร้านอาหารเราถึงจะถูกค่ะ”
“ไม่ใช่หรอกครับ เวยเวยทำได้ดีมาก” ตอนที่พูดประโยคนี้เย่เฉินหยุนเงยหน้ามองไปยังเหลียงซินเวย ส่งยิ้มให้เป็นการปลอบใจ
เหลียงซินเวยหลุบสายตา พยักหน้าน้อยๆ
“พี่คะ รีบไปสิ”
เย่เสี่ยวอี้ที่เดินไปถึงประตูหันมาพบว่าเย่เฉินหยุนไม่ได้เดินตามมา ก็ร้องเรียกอย่างอดไม่ได้
“เวยเวย ผมไปนะ”เย่เฉินหยุนหันไปโบกมือให้เหลียงซินเวย แล้วเดินไปทางประตู
ส่งเขาออกไปด้วยสายตา เส้นประสาทที่ตึงเครียดของเหลียงซินเวยผ่อนคลายลง เธอถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก
“ผู้จัดการ ขอโทษนะคะ เป็นเพราะฉัน……”
“อย่าพูดเรื่องพวกนี้เลย”ผู้จัดการตัดบทเธอ“รีบไปทำงานเถอะ”
เหลียงซินเวยรู้ว่าผู้จัดการไม่อยากให้เธอลำบากใจ รู้สึกซาบซึ้งในใจอย่างมาก แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรอีก ได้แต่พูดว่า“ขอบคุณค่ะ”แล้วก็วิ่งไปช่วยที่ครัวด้านหลัง
……
“เย่เสี่ยวอี้ วันนี้เธอทำเกินไปแล้วจริงๆ”
เมื่อขึ้นรถแล้ว เย่เฉินหยุนตำหนิเธอออกมาอย่างทนไม่ไหว
ฟางยู่เชินวางเอกสารในมือลง เงยหน้าขึ้น“ข่าวดีอะไร”
“ถ่ายรูปประธานจิ้นได้แล้วครับ”ส้งหยาวยื่นโทรศัพท์มือถือของตนเองไปให้เขา
ฟางยู่เชินรีบรับมาดู ก็ขมวดคิ้ว“อยู่ไหน”
“อยู่ไหนเหรอครับ”ส้งหยาวโน้มตัวมาขยายภาพให้ใหญ่ขึ้น ชี้คนที่อยู่ด้านข้างพูดว่า“นี่ไม่ใช่ประธานจิ้นเหรอครับ”
ฟางยู่เชินเพ่งมอง ตอนที่มองเห็นคนบนรูป ก็ยิ้ม“คือน้องเขยของผมจริงด้วย”
“นี่ถ่ายที่ตรงไหน”ฟางยู่เชินถาม
“ด้านนอกของที่พักเจ้าสำนักหยาน”
ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว“งั้นก็แสดงว่าซ่างกวนหยวนเอาคนไปซ่อนไว้ที่นั่น”
“ใช่ครับ”ส้งหยาวพยักหน้า“อีกอย่างที่น่าแปลกใจมากคือครั้งนี้พวกเราถ่ายคนไว้ได้แล้ว”
“หมายความว่าอะไร”
“ในเมื่อคุณหนูซ่างกวนคิดจะเอาคนซ่อนเอาไว้ ก็ควรที่จะระมัดระวังมาก หลายครั้งก่อนหน้านี้ที่พวกเราตามคุณช่างกวนไปที่สิงคโปร์ ล้วนคว้าน้ำเหลว แต่ครั้งนี้กลับถ่ายรูปคนได้ง่ายๆขนาดนี้ น่าแปลกใจนิดหน่อย”
ฟางยู่เชินขมวดคิ้วครุ่นคิด“ความหมายของนายคือจงใจให้พวกเราถ่ายได้เหรอ”
“ผมเดาว่าอย่างนี้ครับ เพราะคนที่ส่งไปกลับมารายงานผมว่า คุณซ่างกวนดูเหมือนจะรู้ว่ามีคนตามเขาอยู่”
ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว“นี่ก็อาจเป็นไปได้ ด้วยนิสัยของซ่างกวนเชียนน่าจะไม่ยอมให้น้องสาวตัวเองเอาคนไปซ่อนไว”
“อย่างนั้นตอนนี้พวกเราไปขอคนออกมาโดยตรงเลย หรือว่าคิดหาวิธีอื่นดีครับ”ส้งหยาวถาม
“ผมจะเมืองจิ่นสักครั้ง เอาเรื่องนี้ไปบอกกับสื้อสื้อแล้วก็เฟิงเหรา จะเอายังไงค่อยว่ากันอีกที”
เรื่องนี้เขาไม่อยากตัดสินใจเอง ถ้าหากไปทำให้ซ่างกวนหยวนตื่นตกใจ นำคนไปซ่อนที่อื่นอีกก็จะยุ่ง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！