ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1185

ในเมื่อเขาบอกมาว่าไม่ เจียงสื้อสื้อก็พูดอะไรไม่ได้อีก

“ก็ได้ งั้นต่อไปฉันจะไม่พูดถึงเวยเวยต่อหน้าพี่อีกแล้วกัน”

เจียงสื้อสื้อมองไปที่เอกสารบนโต๊ะเขา แล้วพูดไปว่า “พรุ่งนี้ฉันอยากไปเยี่ยมคุณตาที่โรงพยาบาล”

“จะให้ฉันไปส่งมั้ย?” ฟางยู่เชินถาม

“ไม่เป็นไรค่ะ” เจียงสื้อสื้อเม้มปาก “พี่คะ พี่พอรู้รึเปล่าว่าซ่างกวนหยวนจะกลับมาวันไหน?”

ฟางยู่เชินส่ายหน้า “ยังไม่รู้เลย”

“แล้วซ่างกวนเชียนรู้รึเปล่าคะ?”

“เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาบอกว่าซ่างกวนหยวนยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะกลับมาวันไหน”

“คงไม่ได้ไม่กลับมาแล้วใช่มั้ยคะ?” เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลขึ้นมา

ถ้าซ่างกวนหยวนไม่กลับมา แบบนี้ทุกอย่างที่พวกเธอเตรียมการมาก็จะสูญเปล่า

“เป็นไปไม่ได้ อาการของนายท่านหญิงซ่างกวนไม่สู้ดีเลย เธอต้องกลับมาเยี่ยมหญิงชราแน่นอน” ฟางยู่เชินพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจมาก

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วที่บางๆ ของเธอ “แล้วนี่เธอหมายความว่ายังไงคะ? การที่ไม่ยอมบอกวันเวลาที่จะกลับมากับคุณซ่างกวนแบบนี้ หรือเธอคิดจะแอบกลับมาอย่างเงียบๆ อย่างนั้นเหรอคะ?”

“เป็นไปได้”

“ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วเราจะทำยังไงคะ? ถ้าเธอเกิดกลับมาอย่างเงียบๆ เราก็จะพลาดโอกาสที่ดีที่สุดที่จะได้สามารถช่วยเฟิงเฉินได้ไม่ใช่เหรอคะ?”

เจียงสื้อสื้อยิ่งคิดยิ่งรู้สึกหมดหวัง “ไม่ได้ ฉันไม่มีทางปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด”

“เธออย่าคิดมากไปเลย” ฟางยู่เชินพูดให้กำลังใจเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ฉันได้ส่งคนไปเฝ้าไว้ที่สนามบินตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้ว ถ้าซ่างกวนหยวนกับเฟิงเฉินปรากฏตัวออกมา ก็จะเข้าไปขวางพวกเขาไว้ทันที”

“แบบนั้นก็ดีค่ะ” หัวใจที่เป็นกังวลของเจียงสื้อสื้อกลับมาสงบได้สักที

“เธอแค่รอบอยู่ที่บ้านอย่างสบายใจ รอน้องเขยกลับมาก็พอแล้ว”

เจียงสื้อสื้อคิดไปคิดมา แล้วส่ายหน้า “ไม่ได้ ฉันจะไปพร้อมกับพวกพี่ค่ะ”

เธออยากเห็นหน้าเฟิงเฉินก่อนเป็นอันดับแรก

แต่ว่า ฟางยู่เชินกลับไม่เห็นด้วยกับการที่เธอจะทำแบบนั้น “ถึงตอนนั้น ที่นั่นอาจเกิดการปะทะกันขึ้นได้ ฉันกลัวจะเป็นอันตรายกับเธอ เธอไม่ไปจะดีกว่า”

“ไม่ค่ะ ฉันจะไปด้วย”

เจียงสื้อสื้อแสดงออกอย่างแน่วแน่

ฟางยู่เชินรู้จักนิสัยของเธอดี รู้ว่าห้ามเธอไปก็ไม่มีความหมาย จึงได้พูดไปว่า “ก็ได้ ถึงตอนนั้นฉันค่อยบอกเธออีกที”

ส่วนเรื่องที่จะบอกรึเปล่านั้น เขาจะเป็นคนตัดสินใจเอง

“ค่ะ” เจียงสื้อสื้อหายใจเข้าลึกๆ “งั้นพี่ทำงานไปเถอะค่ะ ฉันไม่รบกวนพี่แล้ว”

ฟางยู่เชินมองต่ำลง สายตามองไปยังเอกสารที่กางอยู่บนโต๊ะ แต่กลับอ่านไม่เข้าหัวเลย

เขาพับเอกสารเข้าหากันด้วยความรู้สึกที่อึดอัด พิงไปยังเก้าอี้ เงยหน้าขึ้นไปมองเพดาน มุมปากยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

เรื่องของเหลียงซินเวย เขาสามารถพูดถึงมันต่อหน้าเจียงสื้อสื้อได้อย่างไม่ใส่ใจอะไร แต่ในใจนั้นก็ต้องรู้สึกอะไรกันบ้างแหละ

หาโอกาสไปเจอกับเหลียงซินเวยดีกว่า บางทีอาจจะเจอคำตอบที่เขาตามหาก็ได้

……

วันต่อมา เจียงสื้อสื้อไปที่โรงพยาบาล

เธอพูดคุยเป็นเพื่อนแม่ไปพักหนึ่งก่อนจะไปเยี่ยมคุณตา

สีหน้าของคุณท่านดูมีดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก มองไปเหมือนคนที่กำลังตื่นอยู่เลย

“คุณตาคะ” เจียงสื้อสื้อนั่งลงที่ข้างเตียง “หนูคือสื้อสื้อ หนูมาเยี่ยมคุณตานะคะ”

อาจเป็นเพราะได้ยินเสียงของเธอ นิ้วของคุณท่านมีการขยับเล็กน้อย