ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1192

เจียงสื้อสื้อออกมาจากห้องพักคนไข้ ยืนอยู่ข้างนอกสักพัก คิดว่าไหนๆ ก็ได้มาที่โรงพยาบาลแล้ว ก็ไปเยี่ยมซานซาน

ซานซานพักอยู่ที่ห้องพักคนไข้ธรรมดาของสูตินรีเวช ถึงขั้นที่ว่าได้พักฟื้นร่วมกับคนอื่น

ไปถึงหน้าห้องพักคนไข้ ก็สามารถที่จะได้ยินเสียงพูดคุยดังจากข้างใน ดังมาก ไม่สนใจว่าคนไข้คนอื่นก็ต้องการที่จะพักผ่อนเลยสักนิด

เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไป ซานซานก็ได้พักอยู่ที่เตียงข้างในคนเดียว ข้างๆ ไม่มีคนเฝ้า

และเตียงอีกเตียงก็ได้มีคนที่คลอดแล้วอีกคน รอบๆ ก็ได้มีคนหลายคนล้อมอยู่ พูดคุยเสียงดังไปมาไม่หยุด สนุกกันมาก

เทียบกันแล้ว ทางซานซานนั้นเงียบเหงาไปมาก

เจียงสื้อสื้อก็ได้รู้สึกปวดใจอย่างห้ามไม่อยู่ เธอได้เดินไป แล้วก็ได้เอาม่านลากมากั้นทั้งสองเตียง ปิดกั้นสายตาที่มองมาด้วยสงสัยพวกนั้น

ได้ยินเสียงม่านขยับ ตาที่ได้ปิดอยู่ของซานซานก็ได้ลืมขึ้น ตอนที่มองเห็นเจียงสื้อสื้อ ก็ประหลาดใจมากๆ

“พี่มาได้ยังไงคะ?”

ซานซานเอามือประคองตัวเองให้นั่งบนเตียง เจียงสื้อสื้อก็ได้รีบห้ามเธอ “เธอนอนอยู่อ่ะดีแล้ว”

“ขอบคุณค่ะ” ซานซานก็ได้มองเธออย่างรู้สึกขอบคุณ

เจียงสื้อสื้อก็ได้ขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่ามีอะไรให้น่าขอบคุณ

“พี่สื้อสื้อ พี่มาได้ยังไง?” ซานซานก็ได้ถามไปอีกครั้ง

“ฉันมีเยี่ยมฟางเย้นซิน แล้วก็รวดมาเยี่ยมเธอ” เจียงสื้อสื้อก็ได้ช่วยเธอห่มผ้าดีๆ

พูดถึงฟางเย้นซิน สีหน้าของซานซานก็ได้นิ่งไปไม่น้อย “เขาเป็นอะไรเหรอ?”

“โดนคนต่อย”

ซานซานก็ได้ตาโตด้วยความตกใจ “โดนต่อย? หนักไหมคะ?”

เจียงสื้อสื้อมองเธอนิ่ง “เธอเป็นห่วงมาก?”

“เปล่า” ซานซานหันหน้าไปทางอื่น มุมปากก็ได้ยิ้มด้วยความขมขื่น “เขาก็ไม่ได้เป็นห่วงฉัน ฉันจะเป็นห่วงเขาทำไม”

เจียงสื้อสื้อมองไปรอบๆ “ถ้าฉันไม่มาเยี่ยมเธอ ฉันไม่รู้เลยว่าเธอนอนอยู่ที่ห้องพักคนไข้แบบนี้”

ที่ฟางเย้นซินพักอยู่ที่ห้องพักคนไข้VIP และเธอกลับอยู่ที่ห้องพักคนไข้ธรรมดาที่พักสามคน

การลำเอียงที่แตกต่างกันแบบนี้มันเกินไปแล้ว

ไม่ว่ายังไง ซานซานก็เป็นคนของตระกูลฟาง

ซานซานหัวเราะอย่างข่มขืนสักพัก “ที่จริงที่นี่ก็ดีนะคะ”

“ดีอะไร? เสียงดังขนาดนี้เธอพักผ่อนก็ไม่ได้”

ท่าทางที่โมโหของเจียงสื้อสื้อก็ได้ทำให้ซานซานขำออกมา “พี่สื้อสื้อ พี่ไม่ต้องโมโห ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ”

เธอยังสามารถที่จะหัวเราะออกมาได้ ในใจของเจียงสื้อสื้อก็ได้รู้สึกไม่ดีกว่าเดิม

“ซานซาน ขอโทษ ตอนนั้นถ้าไม่เป็นเพราะฉัน เธอก็ไม่......”

ซานซานส่ายหน้า “ไม่ใช่ค่ะ พี่สื้อสื้อ ถ้าเกิดไม่ใช่พี่ ฉันอาจจะดูแย่กว่านี้”

ตอนนั้นเธอได้ท้องก่อนแต่ง ได้ถูกคนในบ้านไล่ออกมา ตอนที่ไม่รู้ว่าควรที่จะไปที่ไหนนั้น เจอกับพี่สื้อสื้อ บอกว่าเธอควรจะทำยังไง

ไม่อย่างนั้นเธอก็ได้กลายเป็นผีในแม่น้ำตั้งนานแล้ว

เจียงสื้อสื้อก็ได้กุมมือของเธอ เงียบไปสักพัก ถึงได้ถามไปว่า “เธอยังชอบฟางเย้นซินไหม?”

ถ้าเกิดเธอยังชอบ ก็จะช่วยเธอ

“พูดไม่ถูกเหมือนกัน” ซานซานหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง สีหน้าก็ได้เหงาไปเล็กน้อย

“ซานซาน ฟางเย้นซินก็เป็นแค่ไอ้สารเลว เขาไม่เห็นค่าเธอ เธอก็ไม่ต้องไปใส่ใจเขา” เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดเตือนเบาๆ

“แต่ความรู้สึกก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ?” ซานซานก็ได้หันไปมองเธอ คำพูดเต็มไปด้วยความขมขื่น “ฉันรักเขา แต่ก็เกลียดเขา ฉันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้”

เจียงสื้อสื้อก็ได้กุมมือเธอแน่น ก้มหน้าหัวเราะสักพัก “ความรักของเธอสำหรับเขาแล้วไม่มีค่าเลยสักนิด งั้นก็เกลียดเขาดีกว่า ไม่แน่เขาอาจจะคิดว่าเธอมีความดื้อดึงบ้าง”

ได้ยินแบบนั้น ซานซานก็ได้หัวเราะออกมา หัวเราะด้วยใบหน้าที่น่าสมเพช “ที่พี่พูดก็ถูก สิ่งที่เขาดูถูกที่สุดก็คือความรักของฉัน”

“ตอนนี้ไม่มีลูกแล้ว สำหรับเธอแล้วอาจจะเป็นการปลดปล่อยก็ได้”

ซานซานก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ “ค่ะ รู้สึกสบายไปไม่น้อยจริง ไม่มีลูกแล้ว ระหว่างฉันกับฟางเย้นซินก็ได้ตัดขาดแล้ว ต่อไปอยู่ใครอยู่มัน ทางใครทางมัน”

ตอนที่พูดคำนี้ เธอมักจะแสดงสีหน้าเศร้าโดยไม่ได้ตั้งใจ