ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1193

เพื่อที่จะให้ซานซานสามารถที่จะพักผ่อนได้ดีๆ เจียงสื้อสื้อก็ได้ช่วยเธอย้ายไปที่ห้องพักคนไข้VIP

พวกฟางรุ่ยรู้เข้า ก็ได้มาหาโดยเฉพาะ

“สื้อสื้อ เธอไปย้ายห้องให้หล่อนทำไม หล่อนก็พักอยู่ดีๆ ไม่ใช่เหรอ?”

เฉินหยุนมองซานซานสักพัก ความไม่พอใจก็ได้แสดงออกมา

ผู้หญิงคนนี้จะหย่ากับเย้นซินแล้วแท้ๆ ต่อไปก็ไม่เป็นคนของตระกูลฟางแล้ว ทำไมถึงยังต้องสุขสบายแบบที่คนตระกูลฟางต้องได้รับ

“น้าสะใภ้รองค่ะ นี่เป็นสิทธิ์ของหนู คุณไม่ต้องมายุ่ง” เจียงสื้อสื้อก็ได้มองเธออย่างเย็นชาอย่างสักพัก

เฉินหยุนก็ได้อึ้งไปชั่วขณะ ก็เหมือนว่าได้มีลมอะไรติดที่อก ขึ้นไม่ได้แต่ก็ลงไม่ได้ ไม่สบายมากๆ

ถ้าไม่เป็นเพราะว่าเห็นแก่ตระกูลจิ้นที่ได้หนุนหลังเธอไว้ เฉินหยุนก็ทนที่จะไม่ทะเลาะกับเธอไม่ได้ตั้งนานแล้ว

“ซานซาน เธอไม่ต้องสนใจพวกเขา เธอก็พักผ่อนอยู่ที่นี่ดีๆ” ต่อหน้าซานซานนั้น สีหน้าของเจียงสื้อสื้อได้อ่อนโยนขึ้นมากแล้ว

ซานซานซาบซึ้งมากๆ “พี่สื้อสื้อ ขอบคุณนะคะ”

“กับฉันเธอไม่ต้องเกรงใจ อีกอย่างถ้าคุณตาของฉันยังอยู่ เขาก็ทำแบบนี้เหมือนกัน”

ตอนที่พูดออกไปแบบนี้นั้น เจียงสื้อสื้อก็ได้มองไปทางเฉินหยุนกับฟางรุ่ยเป็นพักๆ

พวกเขาได้ยินที่เธอพูด ก็ได้หลบสายตาอย่างหวั่นๆ ไม่กล้าที่จะสบตากับเธอ

“ส่วนเรื่องหย่า ฉันต้องช่วยเธอจัดการให้เรียบร้อยแน่นอน” เจียงสื้อสื้อพูด

เฉินหยุนกับฟางรุ่ยได้ยินเข้า สองคนได้สบตากัน เฉินหยุนก็ได้โวยวายทันที “ใครบอกว่าจะหย่าแล้ว?”

ต่อให้จะหย่า ก็ต้องเป็นลูกชายของเขาเย้นซินเป็นคนพูดออกมาก่อน มาถึงคิวผู้หญิงคนนี้พูดก่อนได้ยังไง

เจียงสื้อสื้อหันหน้าไป มองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา ปากได้ยิ้ม “น้าสะใภ้รอง ผู้ชายที่เลวแบบนี้ไม่หย่า หรือว่าต้องเก็บไว้ฉลองปีใหม่เหรอคะ?”

เป็นคนก็ต้องฟังออกว่าเธอนั้นได้พูดประชด

เฉินหยุนก็ได้ไม่พอใจเลยทันที “อะไรผู้ชายเลว? สื้อสื้อ นั้นเป็นลูกพี่เธอนะ มีเธอที่พูดถึงพี่ตัวเองขนาดนี้เหรอ?”

“ลูกพี่?” เจียงสื้อสื้อหัวเราะเหมือนได้ยินมุกตลกยังไงอย่างงั้น รอยยิ้มก็ได้เต็มไปด้วยการประชด “น้าสะใภ้รองค่ะ ถ้าเขาคิดว่าฉันเป็นน้องสาว ตอนนั้นเขาคงไม่ทำเรื่องนี้น่ารังเกียจกับฉันแบบนั้นหรอกค่ะ”

พูดถึงเรื่องเก่า เฉินหยุนก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนทันที “พี่เธอก็ได้ขอโทษเธอแล้วไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างตอนนั้นเขาเมา”

“เหอะ” เจียงสื้อสื้อหัวเราะอย่างเย็นชา “ตอนนั้นเหตุการณ์เป็นยังไง ในใจของพวกเราทุกคนนั้นรู้ดี ไม่ต้องแก้ตัวหรอกค่ะ”

“เธอ!” เฉินหยุนโดนสวนกลับจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

เจียงสื้อสื้อก็ได้เลิกคิ้ว พูดต่อว่า “อีกอย่างพี่เย้นซินเป็นคนยังไง หนูคิดว่าคนในเมืองหลวงก็ต่างรู้กันนะคะ”

“เพราะงั้น คนที่แย่มากเหมือนเขาแบบนี้ ไม่เหมาะกับซานซานเลยสักนิด”

พูดประโยคนี้จบ หน้าของเจียงสื้อสื้อก็ได้เย็นชา สายตาที่เยือกเย็นก็ได้มองไปยังเฉินหยุน

รู้สึกถึงแรงกดดันที่ได้พุ่งเข้ามา ในใจของเฉินหยุนก็ได้หวาดหวั่น แต่ว่าก็ยังแก้ตัวอย่างปากแข็ง “เย้นซินของพวกเราดีมากๆ เป็นซานซานที่ไม่เหมาะกับเย้นซิน ไม่ใช่เย้นซินที่ไม่เหมาะกับเธอ!”

“ไม่ว่าใครไม่เอาใคร การหย่านี้ต้องหย่าอยู่แล้ว” คำพูดของเจียงสื้อสื้อได้จัดมากๆ

เวลานั้น ฟางรุ่ยเปิดปากพูด “สื้อสื้อ คราวนี้พี่ของเธอมีความผิดจริงๆ ซานซานอยากจะหย่าก็หย่าเถอะ”

“ฟางรุ่ย คุณพูดอะไร?” เฉินหยุนก็ได้ตะคอกออกมาอย่างไม่พอใจ

“คุณก็พูดให้น้อยหน่อย” ฟางรุ่ยก็ได้ดุไปคำ

เฉินหยุนโมโหจนได้กัดฟันแน่น แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไร

ตอนนี้ซานซานมีเจียงสื้อสื้อหนุนหลังแบบนี้ พวกเขาจะจัดการตามใจชอบไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

“ยัยเด็กนี่!” เฉินหยุนก็ได้โมโหไปเลยทันที ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะฟางรุ่ยขวางไว้ ก็ได้พุ่งไปตบเจียงสื้อสื้อตั้งนานแล้ว

เจียงสื้อสื้อก็ได้เชิดหน้าขึ้น พูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกว่า “น้าสะใภ้รองค่ะ เป็นคนก็พูดเรื่องน้ำใจนะคะ ฟางเย้นซินได้ตีซานซานจนแท้ง นั่นเป็นหลานของพวกคุณ เลือดเนื้อของตระกูลฟาง ก็ได้โดนฟางเย้นซินตีไปจนหายไปแบบนี้ พวกคุณไม่รู้สึกปวดใจบ้างเหรอ?”

พอเธอถามแบบนี้ ฟางรุ่ยกับเฉินหยุนก็ได้มีพิรุธทันที

ที่จริงตอนที่รู้ว่าซานซานแท้ง พวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกปวดใจอะไร แต่กลับเป็นโล่งใจ

เพราะว่าพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะยอมรับซานซานมาเป็นลูกสะใภ้ตั้งแต่แรก ลูกไม่มีแล้ว พวกเขาก็ได้ปรึกษาเรื่องหย่ากับฟางเย้นซิน

“สื้อสื้อ พวกเราต้องปวดใจอยู่แล้ว นั้นเป็นหลานของพวกเรานะ” ใบหน้าของฟางรุ่ยก็ได้เต็มไปด้วยรอยยิ้มการประจบ เขาก็ได้ผลักเฉินหยุน เป็นการบอกให้เธอพูดอะไรออกมาบ้าง

สายตาของเฉินหยุนเหม่อๆ “พวกเราจะไม่ปวดใจได้ยังไง เธอไม่ต้องพูดอะไรมั่วๆ”

มองหน้าตาที่ได้ทำเรื่องร้ายมามากมายของพวกเขา เจียงสื้อสื้อก็ได้หัวเราะอย่างเย็นชา “มองออกเลยค่ะว่าพวกคุณนั้นเสียใจมากๆ”

ฟางรุ่ยกับเฉินหยุนฟังการประชดในน้ำเสียงของเธอออก ทั้งสองสีหน้าก็ไม่น่าดู

พวกเขาเป็นรุ่นหลังของพวกเขาแท้ๆ แต่ว่าจากบรรยากาศ กลับกดพวกเขาไปหมด

รู้สึกหงุดหงิดมากๆ

เจียงสื้อสื้อก็ไม่อยากที่จะพูดอะไรยืดเยื้อกับพวกเขา ยังไงซะเรื่องก็มาถึงตรงนี้ พูดอะไรมากไปก็ไม่มีประโยชน์

ก็มีแต่ทำร้ายซานซานไปมากกว่าเดิม

เธอก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ “พอแล้ว ต่อไปซานซานก็ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลฟางแล้ว พวกคุณก็ไม่จำเป็นต้องมาหาเรื่องเธอแล้ว และก็เชิญพวกคุณไปพูดกับฟางเย้นซิน ออกห่างจากซานซานหน่อย ถ้าหนูรู้ว่าเขาได้ไปตื๊อซานซาน หนูให้เขาอยู่ไม่สุขแน่”

เฉินหยุนฟังแบบนั้นก็เริ่มไม่พอใจเริ่มโวยวาย แต่ก็ได้ถูกฟางรุ่ยปิดปากไว้

เห็นฟางรุ่ยยิ้มกลับให้ “ได้ พวกเรารู้แล้ว น้าต้องไปพูดกับเย้นซินแน่”