ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1194

สามีภรรยาฟางรุ่ยออกไป เจียงสื้อสื้อก็ได้อยู่คุยเป็นเพื่อนกับซานซานสักพัก ถึงได้ออกไป

ในสายกู้เนี่ยนได้บอกว่าเขาได้ขับรถมาถึงล่างตึกแล้ว เธอก็ได้ขึ้นลิฟต์ลงไป

ออกจากลิฟต์ เธอก็ได้เดินตรงไปที่ประตู

แต่พอเดินไปถึงครึ่งหนึ่ง อยู่ๆ ก็ได้มีชายต่างชาติร่างสูงสองคนที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนขวางเธอไว้

เจียงสื้อสื้อมองชายสองคนนั้นอย่างไม่ร้อนไม่รน คิ้วบางได้เลิกขึ้น “เบอร์เกนให้พวกนายมากเหรอ?”

อีกฝ่ายพยักหน้า

เจียงสื้อสื้อหัวเราะ “เขาไม่ตายใจเลยจริงๆ”

“คุณท่านอยากเจอคุณ” อีกฝ่ายก็ได้พูดภาษาจีนที่ดูเส็งเคร็งออกมา

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ฉันต้องรู้อยู่แล้วว่าเขาอยากเจอฉัน แต่ฉันไม่อยากเจอเขา”

อีกฝ่ายได้ยินแบบนั้น ก็ได้สบตากัน เดินเข้าไปพร้อมกัน แล้วก็จับแขนซ้ายขวาของเธอ

“ปล่อยฉัน!” เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดออกไปเสียงดัง พร้อมออกแรงดิ้นรน

แต่ว่าแรงของผู้ชายผู้หญิงมันต่างกันมาก เธอไม่สามารถที่จะดิ้นหลุดจากอีกฝ่ายได้เลย

เวลานี้ กู้เนี่ยนที่ยืนรออยู่หน้าประตูก็ได้ยินเข้า หันไปดู ก็ได้เห็นภาพเหตุการณ์เข้าพอดี สีหน้าได้เปลี่ยนทันที แล้วรีบพุ่งเข้าไป

ยกขาขึ้นแล้วก็ถีบไปยังผู้ชายต่างชาติหนึ่งในนั้น

อีกฝ่ายไม่ระวัง ก็ได้ล้มไปกับพื้น

และอีกคนเห็นเข้า ก็ได้รีบปล่อยเจียงสื้อสื้อ พุ่งเข้าไปต่อยกับกู้เนี่ยน

ชายที่ได้ล้มไปที่พื้นก็ได้รีบลุกขึ้นมา เข้าร่วมวงด้วย

กู้เนี่ยนจะไปเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ยังไง ไม่นานก็ได้โดนกดไปบนพื้น

“ไม่ต้องต่อยแล้ว ไม่ต้องต่อยแล้ว!” เจียงสื้อสื้อก็ได้ตะคอกอยู่ข้างๆ อย่างทำอะไรไม่ถูก

เหตุการณ์ได้วุ่นวายเอามากๆ

รปภ.ของโรงพยาบาลได้ยินก็ได้รีบเข้ามา

“ทำอะไรกัน? ทำอะไรกัน?”

ในมือรปภ.ก็ได้ถือแท่งไฟฟ้า ชายต่างชาติสองคนก็ทำได้แค่ยกสองมือขึ้นแล้วก็ค่อยๆ ลุกขึ้น

“กู้เนี่ยน!” เจียงสื้อสื้อก็ได้วิ่งไปเช็กอาการของกู้เนี่ยน

กู้เนี่ยนก็ได้สูดหายใจเข้าไป ยกมือขึ้นมาแล้วก็เช็ดเลือดที่มุมปาก เจ็บจริงๆ!

ต่อให้เป็นคนที่ได้ผ่านการฝึกมาแบบเขา ตอนที่เผชิญหน้ากับชายต่างชาติร่างกำยำสองคนแบบนี้ ก็แทบที่จะต่อกรไม่ได้ ทำได้แค่โดนต่อยอยู่ฝ่ายเดียว

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” เจียงสื้อสื้อเห็นว่าหน้าตาของเขาก็ได้เริ่มบวม รู้สึกว่าต้องเจ็บ

“ผมไม่เป็นไรครับ” กู้เนี่ยนก็ได้ยิ้มออกมายืนยันว่าตัวเองนั้นไม่เป็นไร ใครจะรู้ว่าจะโดนแผลเข้า

“ซี้ด!” เขาเจ็บจนขมวดคิ้ว

เจียงสื้อสื้อก็ได้จ้องเขาเขม็ง “เจ็บอย่างนี้แล้ว ยังบอกว่าไม่เป็นไรอีก”

กู้เนี่ยนก็ได้ยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก

เจียงสื้อสื้อลุกขึ้น หันหน้าไปมองชายต่างชาติสองคนคนนั้น พูดด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “กลับไปบอกกับเบอร์เกน อยากจะเจอฉันได้ ให้เขามาเจอฉันด้วยตัวเอง”

ชายต่างชาติสองคนก็ได้ฉันมองเธอ เธอมองฉัน สีหน้าก็ได้ลังเลเล็กน้อย

เวลานี้ รปภ.ส่งเสียง “พวกคุณเป็นใคร? ถึงขั้นที่ได้มาโวยวายที่โรงพยาบาลแบบนี้ มีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้วเหรอ?”

ชายต่างชาติสองคนเข้าใจดีว่าที่นี่ไม่ใช่อิตาลี พวกเขาจะทำตามใจไม่ได้ ก็ทำให้แค่ก้มตัวให้เจียงสื้อสื้อ

“พวกเราต้องไปพูดกับคุณเบอร์เกนแน่นอนครับ”

พูดจบ พวกเขาก็ได้เดินไป

เจียงสื้อสื้อก็ได้โล่งใจทันที เธอก็ได้หันไปพูดขอบคุณกับรปภ. “ขอบคุณพวกคุณด้วยนะคะ”

รปภ.ก็ได้โบกมือ “ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ว่าแต่คุณรีบพาเขาไปหาหมอเถอะครับ โดนตีจนขนาดนี้ อย่าช้ำในเข้าล่ะ”

พอเจียงสื้อสื้อได้ยิน ก็ไม่กล้าที่จะเสียเวลา ก็ได้รีบประคองกู้เนี่ยนไปที่ตึกฉุกเฉิน

จากการตรวจของคุณหมอ ก็เป็นแค่แผลภายนอก ไม่ได้เป็นอะไรมาก

“ต่อไปถ้าจะลงมือก็ดูสถานการณ์ให้ดีก่อน อย่าให้มันขาดทุนเหมือนวันนี้อีก” เจียงสื้อสื้อยืนมองพยาบาลทายาให้กับกู้เนี่ยนข้างๆ

กู้เนี่ยนก็ได้เบะปาก “คุณโดนคนข่มขู่แล้วนะครับ ผมจะไปมีเวลาดูสถานการณ์ได้ยังไงล่ะครับ?”