ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1195

กู้เนี่ยนที่ได้วันพักผ่อน ก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องพักผ่อนเป็นอย่างแรก แต่เป็นการไปหาเหลียงซินเวย

เหลียงซินเวยเห็นสภาพของเขาแบบนี้ ก็ได้อดที่จะร้องด้วยความตกใจไม่ได้ “คุณไปโดนอะไรมา?”

กู้เนี่ยนก็ได้ยิ้มซื่อๆ ออกไป “หกล้มน่ะ”

“ทำไมถึงได้ล้มจนเจ็บหนักขนาดนี้?” เหลียงซินเวยดูใบบาดแผลบนหน้าของเขา คิ้วเรียวสวยคู่นั้นก็ได้ขมวดแน่น “อีกอย่างไปทำอีกท่าไหนล้มโดนหน้า?”

แผลบนหน้านั้นมันเหมือนกับโดนต่อยมากกว่า

กู้เนี่ยนก็ได้หัวเราะแห้งๆ “ก็ที่เขาพูดกันว่าหน้าโดนพื้นไง โชคดีที่หล่อยังอยู่”

เหลียงซินเวยก็ได้ปิดปากหัวเราะ “คุณวางใจเถอะค่ะ ยังหล่อมากเหมือนเดิม”

“เธอจะเลิกงานแล้วเหรอ?” กู้เนี่ยนก็ได้เห็นเธอเปลี่ยนเสื้อของตัวเอง แล้วยังสะพายกระเป๋า

“อืม วันนี้งานกะเช้า ตอนนี้ก็ได้เลิกงานพอดี”

เลิกคิ้ว กู้เนี่ยนพูด “มาเช้าก็เทียบไม่ได้กับการมาเวลาที่เหมาะเจาะ เอางี้ ผมเลี้ยงข้าวเธอ ดีไหม?”

“เลี้ยงข้าวฉัน?” เหลียงซินเวยขมวดคิ้ว “ทำไมจะเลี้ยงข้าวฉัน?”

“ไม่มีอะไร ก็แค่อยากทานข้าวด้วยกันกับเธอ”

เหลียงซินเวยคิดๆ รู้สึกว่าแบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ก็ไม่ได้ทำความดีอะไรก็ไม่ควรได้ผลตอบแทน

“คุณกู้ค่ะ ขอบคุณในความหวังดีของคุณนะคะ แต่ว่าฉันยังต้องไปรับลูก”

“ผมไปเป็นเพื่อน”

กู้เนี่ยนเหมือนพูดแบบไม่ต้องคิดเลย

พูดจบ เห็นว่าเหลียงซินเวยอึ้งไป ถึงได้รู้สึกว่าตัวเองนั้นพูดกะทันหันเกินไป ก็ได้รีบอธิบาย “ผมหมายความว่า ผมอยากจะเลี้ยงข้าวเธอกับลูก”

เหลียงซินเวยก็ได้ตั้งสติ “คุณกู้ค่ะ ที่จริง......”

“เวยเวย เธออย่าปฏิเสธผมเลย” กู้เนี่ยนก็ได้ขัดคำพูดของเธอ “วันนี้ผมหกล้มบาดเจ็บ อารมณ์ก็ไม่ดีเล็กน้อย อยากจะหาคนคุยเป็นเพื่อน”

เห็นว่าเขาพูดถึงขนาดนี้ เหลียงซินเวยเป็นคนหูเบา ก็ได้ตกลง

“ก็ได้ค่ะ ทำให้คุณเสียเงินแล้ว”

“ไม่หรอก เธอยอมตกลง ผมดีใจมากจริงๆ”

เห็นรอบยิ้มที่มีความสุขของกู้เนี่ยน เหลียงซินเวยก็ได้ยิ้มตามอย่างอดไม่ได้

......

ฟางยู่เชินไม่เข้าใจการกระทำของแม่ตน พยายามที่จะจับคู่เขากับเย่เสี่ยวอี้สุดๆ

ถึงแม้ว่าเขาจะพูดออกไปอย่างชัดเจนแล้วว่าตนไม่ชอบเย่เสี่ยวอี้ เธอก็ยังไม่ตายใจ

นี่ไง วันนี้โทรมาหาเขาบอกว่าเลิกงานให้เขาไปร้านอาหารใกล้ๆ บริษัท

ยังคิดเลยว่าคุณแม่ยากที่จะอยากมาทานข้าวข้างนอกทั้งที พอเขาเลิกงานก็ได้ไป

ใครจะรู้ว่าจะเจอเย่เสี่ยวอี้ที่นั่น

เขาอยากที่จะหันหลังเดินออกไปแต่ก็ไม่ทันแล้ว

“ยู่เชิน”

พอเย่เสี่ยวอี้เห็นเขา ก็ได้เข้ามา แล้วก็กอดแขนเขาแน่น บีบเสียงแล้วก็บ่นว่า “นายทำไมถึงมาสายขนาดนี้ ฉันรอนายนานมากแล้วนะ”

ฟางยู่เชินก็ได้ลากแขนตัวเองมาด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก พูดออกไปอย่างไม่ร้อนไม่หนาว “ไหนๆ คุณหนูเย่ก็พูดแบบนี้แล้ว งั้นผมขอตัว”

พูดจบ เขาก็ได้ก้าวออกไปข้างนอก

“เดี๋ยวสิ” เย่เสี่ยวอี้ก็ได้รีบตามไป แล้วก็ได้กอดแขนของเขาอีกครั้ง “นายมาได้ ฉันก็ดีใจมากแล้ว”

“เหรอครับ?”

ฟางยู่เชินยิ้มแต่ในใจไม่ได้ยิ้มเลยแล้วก็ได้กระชากแขนตัวเองออก ถึงขั้นถอยหลังไปสองก้าว สร้างระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสอง

เห็นแบบนั้น เย่เสี่ยวอี้ก็ได้ทำปากจู๊อย่างไม่พอใจ “ยู่เชิน นายหมายความว่าอะไร? ฉันไม่ได้เป็นเชื้อโรคสักหน่อย นายทำไมอยู่ห่างกับฉันแบบนี้?”

“ผมไม่ชอบที่จะอยู่ใกล้คน” ฟางยู่เชินก็ได้แต่งข้อแก้ตัวง่ายๆ มา

เย่เสี่ยวอี้ก็ได้ขมวดคิ้วแน่น “ฉันว่านายนั้นไม่ชอบที่จะอยู่ใกล้ฉันใช่หรือเปล่า?”

ตอนที่ฟางยู่เชินจะเปิดปากอธิบายนั้น อยู่ๆ ก็ได้มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากข้างนอก

“เวยเวย ร้านอาหารร้านนี้ไม่เลว พวกเราทานที่นี่เถอะ”

“ได้ค่ะ”