ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1196

เห็นแบบนั้น กู้เนี่ยนก็ได้หลุดหัวเราะออกมา “เธออย่าตกใจขนาดนั้น ชอบที่ผมหมายถึงก็คือการชอบแบบของเพื่อน”

ที่แท้เป็นแบบนี้

เหลียงซินเวยก็ได้ถอนหายใจเงียบๆ เธอก็ได้มองไปทางฟางยู่เชินอย่างไม่รู้ตัว

กลับเห็นว่าเขาได้มองลง สีหน้าเรียบๆ มองไม่ออกว่าคิดอะไรเลยสักนิด

ในใจก็ได้มีความผิดหลังเล็กน้อย

เธอก็ได้หัวเราะแห้งๆ สักพัก ตนก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย เขาจะไปมีปฏิกิริยาอะไรได้ยังไง?

“เป็นแค่ความชอบแบบเพื่อนจริงเหรอคะ?” เย่เสี่ยวอี้ก็ได้แกล้งความต่อ

เธอไม่เชื่อว่าผู้ชายคนหนึ่งกับผู้หญิงคนหนึ่งนั้น ก็มีแค่ความชอบแบบของเพื่อนเฉยๆ?

ยังไม่รอให้กู้เนี่ยนตอบ ฟางยู่เชินก็ได้พูดออกไปก่อนว่า “คุณยังจะทานอาหารไหม? ถ้าไม่ทาน ผมขอตัวก่อน”

สีหน้าเขาได้เย็นชา สายตาไม่มีความอบอุ่นเลยสักนิด

เย่เสี่ยวอี้อดไม่ได้ที่จะสั่นอย่างหนาวๆ ก็ได้รีบพูด “กิน ต้องกินอยู่แล้ว”

ฟางยู่เชินก็ได้เล่ห์ตามองเหลียงซินเวยที่อยู่ตรงข้ามทแยงสักพัก นัยน์ตาก็ได้มีความรู้สึกที่ยากจะมองเห็นได้

ตอนที่ได้ยินกู้เนี่ยนพูดคำว่า “ชอบ” ออกมา ประสาทของเขาก็ได้บีบตึง

ถึงแม้ว่าสื้อสื้อได้บอกตั้งแต่แรกแล้ว ว่ากู้เนี่ยนอยากจะจีบเหลียงซินเวย แต่พอมาได้ยินกับหูตัวเอง ความรู้สึกนั้นมันก็ไม่เหมือนกัน

เวลานั้น ทั้งอกของเขาก็เหมือนได้มีก้อนสำลีอุดอยู่ อึดอัดจนหายใจไม่ค่อยออก

“ยู่เชิน นายอยากจะกินอะไร?”

เย่เสี่ยวอี้เงยหน้าขึ้น เห็นว่าเขาทำหน้าเครียดไม่รู้ว่าคิดอะไรรู้ คิ้วก็ได้ขมวดอย่างอดไม่ได้ มือที่ได้ถือเมนูก็ได้บีบแน่น

สุดท้ายเขาก็แคร์

อาหารมื้อนี้ก็ได้ทานหมดลงในบรรยากาศที่แปลก ระหว่างนั้นก็ยังได้ยินเสียงที่ออดอ้อนของเย่เสี่ยวอี้เป็นบางครั้งบางคราว

“ยู่เชิน นายกินอันนี้ อร่อยมาก”

“ยู่เชิน อันนี้อร่อยมาเลย นายก็ลองกินดู”

......

เย่เสี่ยวอี้ก็ได้กินไปพูดอร่อยไป เหลียงซินเวยกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังเคี้ยวหมากฝรั่ง ไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นกำลังกินอะไรเลยสักนิด

ทานข้าวหมด กู้เนี่ยนก็ได้มองเขาสักพัก ก็ได้ยิ้มอย่างอ่อนโยน “พวกเรากลับกันเถอะ”

เธอก็ได้รู้สึกโล่งอกไปเลยทันที เดินออกร้านอาหาร คนทั้งคนก็ได้โล่งไปเลยไม่น้อย

“ผมส่งพวกเธอกลับไป” กู้เนี่ยนพูด

“ค่ะ” เหลียงซินเวยพยักหน้า ก็ได้จูงมืออานอานออกไปพร้อมกับเขา

ระหว่างทางที่กลับบ้าน อยู่ๆ กู้เนี่ยนก็ได้พูดถึงฟางยู่เชินกับเย่เสี่ยวอี้

“วันนี้ที่เธอเห็นคนนั้นคือคุณหนูเย่ เป็นคู่นัดบอดของคุณชายยู่เชินของพวกเรา และก็เป็นลูกสะใภ้ที่แม่ของเขาอยากได้ อนาคตอาจจะได้แต่งงานกัน”

“จริงเหรอ?” สีหน้าของเหลียงซินเวยได้นิ่งๆ มองแล้วเหมือนว่าไม่ได้สนใจเลยนี้เลยสักนิด

กู้เนี่ยนก็ไม่ได้สังเกตว่าเธอผิดปกติ ก็ได้พูดต่อว่า “ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนตระกูลเย่เหมือนว่าแข็งแกร่งแค่ภายนอก แต่ว่าก็เป็นตระกูลใหญ่ ฟางเย่สองตระกูลถ้าได้แต่งงานกัน ต้องช่วยเรื่องธุรกิจของคุณชายยู่เชินไม่น้อยแน่ๆ”

เหลียงซินเวยก็ได้หันหน้าไปมองวิวถนนของหน้าต่างที่ได้ผ่านไป สีหน้าก็ได้หดหู่เล็กน้อย

กู้เนี่ยนก็ได้มองเธอสักพัก เห็นว่าเธอไม่พูดอะไร ตัวเองก็ได้ปิดปากไม่พูด ในรถก็ได้กลับมาเงียบเหมือนเดิม

รถจอดอยู่ตรงทางเข้าชุมชน ก่อนที่เหลียงซินเวยลงรถ ยิ้มพูดว่า “พี่กู้ วันนี้ขอบคุณพี่จริงๆ นะคะ ทำให้พี่เสียเงินซะแล้ว”

“ผมยินดีครับ” กู้เนี่ยนยิ้มแล้วก็ตอบ

เหลียงซินเวยยิ้ม ประตูลงจากรถ

“อานอาน บอกลาคุณลุงกู้” เหลียงซินเวยก็ได้พูดกับอานอาน

อานอานก็ได้โบกมือให้กับกู้เนี่ยนในรถอย่างว่าง่าย “คุณลุง บายๆ ครับ”

“อานอาน บายๆ”

“ระหว่างระวังด้วยนะคะ” เหลียงซินเวยก้มตัว มองไปยังกู้เนี่ยนในรถ

กู้เนี่ยนพยักหน้า “พวกเธอขึ้นไปเถอะ”

เหลียงซินเวยก็ได้โบกมือ จูงมืออานอาน แล้วก็เดินเข้าไปในชุมชน

มองพวกเธอเข้าไปชุมชน กู้เนี่ยนถึงได้สตาทร์รถแล้วก็จากไป

กลับไปถึงบ้าน เหลียงซินเวยให้อานอานไปอาบน้ำ ตัวเองก็ได้นั่งอยู่ที่ห้องรับแขก ย้อนนึกเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนี้ทั้งหมด

ในใจก็ได้วุ่นวาย

เขาจะแต่งงานกับเย่เสี่ยวอี้แล้ว เธอจะรอคอยอะไรต่อไม่ได้แล้ว

งั้นตั้งแต่วันนี้ไป ค่อยๆ ลืมไปเถอะ