ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1197

สี่ตาประสานกัน

อากาศรอบๆ ก็ได้เหมือนว่าหยุดนิ่งไปเลยทันที แล้วก็ได้มีบรรยากาศแปลกๆ กระจายออกมา

“แม่ครับ”

อยู่ๆ ก็ได้มีเสียงดังขึ้นทำให้ทั้งสองตกใจ

พวกเขาก็ได้รีบมองไปทางอื่น

“มีอะไรเหรอคะ?” เหลียงซินเวยลุกขึ้นก็ได้เดินไปทางอานอานที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง

“ข้อนี้ทำไม่เป็นครับ”

“แบบนี้เองเหรอ” เหลียงซินเวยก็ได้หันไปมองฟางยู่เชินที่อยู่ห้องรับแขกสักพัก คิดๆ ก็ได้พูดอย่างอ่อนโยนว่า “อานอาน ทำข้ออื่นไปก่อนนะครับ เดี๋ยวแม่มาสอนเราอีกที ดีไหมครับ?”

“ก็ได้ครับ”

อานอานก็ได้หันกลับเข้าห้อง

เวลานี้ ฟางยู่เชินลุกขึ้น “ดึกขนาดนี้แล้ว ฉันก็ไม่รบกวนพวกเธอแล้ว”

เหลียงซินเวยอึ้งไป จากนั้นก็ได้ตั้งตัวทัน พูด “ที่จริง......”

เธอเดิมทีอยากจะพูดว่าไม่เป็นไร แต่ว่าก็รู้สึกว่าไม่เหมาะ คำพูดก็ได้มาถึงปากแล้วแต่กลับพูดว่า “งั้นเดินทางปลอดภัยนะคะ”

“อืม” ฟางยู่เชินยิ้มแล้วก็พยักหน้า

เหลียงซินเวยก็ได้ส่งคนออกประตู มองเขาเดินเข้าไปในลิฟต์ ถึงได้กลับเข้าบ้าน

ตอนที่ประตูได้ปิดลงนั้น ในใจก็ได้หดหู่อย่างช่วยไม่ได้

เธอก็ได้สูดหายใจเข้าไปลึกๆ ตั้งสติเสร็จก็ได้เดินไปที่ห้องของอานอาน

เห็นว่าเธอเข้ามา อานอานก็ได้ถามด้วยความสงสัย “คุณลุงฟางกลับแล้วเหรอครับ?”

“ค่ะ” เหลียงซินเวยก็ได้ลากเก้าอี้มานั่ง “ข้อไหนไม่เป็นเหรอครับ?”

“ข้อนี้ครับ” อานอานก็ได้ชี้ไปที่โจทย์ในข้อสอบแล้วก็พูด

เหลียงซินเวยมองไปสักพัก ก็ได้ยิ้มแล้วก็เริ่มอธิบาย “ข้อนี่น่าจะทำแบบนี้......”

ผ่านการอธิบายของเธอ อานอานก็ได้ทำข้อนี้เป็นสักที ก็ได้เอาดินสอแล้วก็เขียนลงไปในข้อสอบ

เหลียงซินเวยเห็นว่าเขาได้ตั้งใจขนาดนี้ มุมปากก็ได้ชี้ขึ้น แต่ว่าวิต่อมา รอยยิ้มก็ได้ค่อยๆ จางหายไป

—— “ฉันไม่ได้ชอบเธอ”

เสียงของฟางยู่เชินก็ได้ดังอยู่ข้างหู

เธอก็ได้ยกมือขึ้นมาจับหน้าอกของตัวเอง คิ้วบางๆ ก็ได้ขมวดเข้ากัน ได้บอกตัวเองแท้ๆ แล้วไม่ต้องมีความหวังแล้ว แต่ว่าได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็ได้หยุดความดีใจในใจไม่ได้

“แม่ครับ แม่ยิ้มอะไรเหรอครับ?”

เสียงที่อยู่ๆ ก็ได้ดังขึ้นก็ได้ทำให้เหลียงซินเวยดึงสติกลับมา ก็ได้เจอเข้ากับสายตาที่ได้เต็มไปด้วยความสงสัยของอานอาน เธอก็ได้หลบตาอย่างมีพิรุธ “ไม่มีอะไรค่ะ”

“แม่ครับ แม่ชอบคุณลุงฟางใช่ไหม?” อานอานก็ได้เอียงหัว สองตาใสก็ได้จ้องมองเธอไม่ห่าง

“เป็นเด็กอย่าถามเยอะขนาดนั้น” เหลียงซินเวยก็ได้พูดดุไปเบาๆ

“อ้อ” ลูกตาของอานอานก็ได้หมุน “ที่จริงผมก็ชอบคุณลุงฟาง”

เหลียงซินเวยก็ได้แกล้งทำเป็นจ้องเขาอย่างไม่พอใจ “ได้แล้ว ไม่ต้องพูดเรื่องคุณลุงฟางแล้ว รีบทำการบ้านให้เสร็จ ดึกมากแล้ว”

อานอานก็ได้รีบปิดปาก ก็ได้ก้มหน้าตั้งใจทำการบ้านต่อ

เหลียงซินเวยก็ได้ลูบหัวเขาสักพัก ก็ได้ลุกขึ้นออกไป

ปิดประตู เธอก็ได้กัดริมฝีปาก ขนาดอานอานก็มองความในใจของเธอออก เห็นทีว่าเธอต้องซ่อนความในใจดีๆ ซะแล้ว ถ้าคนอื่นมองออกเข้ามันไม่ดี

......

ฟางยู่เชินกลับไปถึงบ้าน ก็เห็นเจียงสื้อสื้อยังดูทีวีอยู่ ก็ได้ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

“ดึกขนาดนี้ ทำไมยังไม่หลับอีก?” เดินเข้าใกล้ เขาก็ได้ถามออกไป

เจียงสื้อสื้อหันไป ก็ได้พิงไปที่โซฟาอย่างช่วยไม่ได้ “นอนไม่หลับ”

“เป็นอะไรเหรอ?” นั่งลงข้างๆ เธอ ฟางยู่เชินถาม

“คิดว่าซ่างกวนหยวนจะกลับประเทศเมื่อไหร่”

ฟางยู่เชินเลิกคิ้ว “อาจจะไม่กี่วันนี้แล้วล่ะมั้ง”

“พี่ค่ะ” เจียงสื้อสื้อหันหน้าไปมองเขา คิ้วบางก็ได้ขมวดแน่น “ทางซ่างกวนเชียนนั้นไม่มีข่าวอะไรเลยเหรอคะ?”

ฟางยู่เชินส่ายหน้า

“ทำไมถึงได้ไม่มีข่าวอะไรเลยสักนิดล่ะ?” เจียงสื้อสื้อก็ได้สงสัยซ่างกวนเชียนได้จงใจปิดบังพวกเขาหรือเปล่า ยังไงซะซ่างกวนหยวนเป็นน้องสาวของเขา

มองความกังวลในใจของเธอออก ฟางยู่เชินยิ้มแล้วก็ลูบหัวของเธอ พูดเสียงเบาว่า “ซ่างกวนเชียนไม่หลอกพวกเราหรอก เขาก็กำลังคิดหาวิธีหาเวลาที่ซ่างกวนหยวนกลับประเทศที่ชัดเจนมา”

เจียงสื้อสื้อก็ได้กัดฟัน “ซ่างกวนหยวนมีแผนร้ายมากมายเกินไปแล้ว”