ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1199

รู้ว่าเจียงสื้อสื้อจะไปเป็นคู่ควงให้เบอร์เกน ฟางยู่เชินก็ได้ห้ามสุดกำลัง

“ไม่ได้ เธอไปไม่ได้เด็ดขาด”

เจียงสื้อสื้อก้มหน้าหัวเราะไปสักพัก น้ำเสียงก็ได้มีแต่ความไร้หนทาง “พี่ค่ะ ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่ว่าฉันไม่ไปก็คือไม่ไปนะ อีกอย่างเขาก็ได้รับปากฉันแล้ว ขอแค่ฉันไป เขาก็ให้ฉันกับเฟิงเฉินอยู่ด้วยกันพร้อมหน้า”

ถ้าเกิดไม่เป็นเพราะอันนี้ เธอจะตกลงเขาได้ยังไง?

“เธอเชื่อเขา?” ฟางยู่เชินก็ได้มองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ

เบอร์เกนเป็นคนยังไง เธอน่าจะเข้าใจดีมากกว่าเขานะ

“ฉันไม่ได้เชื่อเขา ฉันก็ได้ตกลงเพราะเฟิงเฉิน” เจียงสื้อสื้อก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ “ขอแค่สามารถที่จะช่วยเฟิงเฉินกลับมา ต่อให้เป็นรังเสือรังจระเข้ ฉันก็จะไป”

ท่าทางของเธอก็ได้แน่วแน่มาก แม้ว่ามีโอกาสเพียงนิดเดียว เธอก็ไม่อยากจะปล่อยไป

ฟางยู่เชินก็ได้เปิดปาก อยากจะห้ามเธอ แต่คำพูดมาถึงปาก ก็ทำได้พูดว่า “ก็ได้ ฉันไปกับเธอ”

“พี่?” เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “พี่ไปได้เหรอ?”

“แน่นอน” ฟางยู่เชินยิ้มมุมปาก “ไม่ว่ายังไงฉันก็เป็นประธานของฟางซื่อกรุ๊ปนะ งานเลี้ยงในเมืองหลวงปกติก็จะส่งบัตรเชิญมาให้ฉัน”

พูดจบ เขาก็ได้เอาบัตรเชิญออกมา

เจียงสื้อสื้อเอามาดู เป็นงานเลี้ยงที่เบอร์เกนบอกจริงๆ ด้วย

เธอก็ได้หัวเราะอย่างอดไม่ได้ “ดีเลย มีพี่อยู่ ฉันก็ไม่มีอะไรที่จะต้องกลัวแล้ว”

“ฉันคิดว่าเธอไม่กลัวสักอีก?” ฟางยู่เชินก็ได้เคาะที่หัวเธอเบาๆ “ต่อไปห้ามตัดสินใจแบบนี้เองอีก รู้หรือยัง?”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ค่ะ รู้แล้ว”

“วันนี้ไปพักผ่อนเช้าหน่อย พรุ่งนี้มีศึกหนักที่ต้องเผชิญ” ฟางยู่เชินยิ้มก็ได้ลูบหัวของเธอ

“งั้นฉันกลับเข้าห้องก่อนนะคะ”

เดินออกห้องหนังสือ รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อก็ได้ค่อยๆ จางหายไป เธอก็ได้ก้าวไปที่ห้องของตัวเอง

พอเข้าไปในห้อง เธอก็ได้เอากล่องที่อยู่มุมห้องขึ้นเตียง เปิดออก แล้วก็ได้เอาชุดออกงานมาปูบนเตียง

มองชุดออกงาน เธอก็ได้ค่อยๆ กำหมัดทั้งสอง สีหน้าก็ได้จริงจังกว่าปกติ

คราวนี้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องช่วยเฟิงเฉินกลับมาให้ได้

......

ทางนี้ เหลียงซินเวยไม่ว่ายังไงก็คิดไม่ถึงว่า อยู่ๆ ซ่างหยิงก็ได้มาหาเธอ

“เวยเวย มีคนมาหาเธอ”

ตอนที่เพื่อนร่วมงานบอกเธอนั้น เธอกำลังช่วยคุณป้าหลังครัวจัดการถ้วยชามอยู่

ได้ยินว่ามีคนมาหา ก็ได้รีบวางถ้วยในมือลง แล้วก็เดินออกไป ถามไป “เป็นใครอ่ะ?”

“เป็นน้าคนหนึ่ง”

“น้า?” ขาของเหลียงซินเวยก็ได้นิ่ง หันหน้าไปมองเพื่อร่วมงาน

เพื่อนร่วมงานก็ได้มีสีหน้าที่งง “ใช่ คุณน้าคนหนึ่ง ไม่อย่างนั้นเธอคิดว่าใคร?”

เธอคิดว่า......

เหลียงซินเวยก็ได้ขำออกมาอย่างอดไม่ได้ “ไม่มีอะไร ฉันออกไปล่ะ”

พูดจบ เธอก็ได้รีบก้าวออกไป

เดินออกมาข้างนอก ก็ได้เห็นซ่างหยิงที่ได้ยืนข้างเคาน์เตอร์ชำระเงินในที่ไม่ไกล ฝีก้าวก็ได้ช้าลง

พูดกับผู้จัดการไปสักพัก เหลียงซินเวยก็ได้พาซ่างหยิงไปที่ร้านกาแฟในที่ที่ไม่ใกล้จากร้านอาหาร

“คุณน้าค่ะ คุณอยากจะดื่มอะไรคะ?” เหลียงซินเวยถาม

ซ่างหยิงยิ้มอ่อนๆ “น้ำเปล่าก็พอจ้ะ”

เหลียงซินเวยก็ได้สักน้ำมะนาวสองแก้ว “คุณน้าค่ะ ไม่รู้ว่าที่คุณน้ามาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอคะ?”

ซ่างหยิงก็ได้นิ่งคิดไปสักพัก ก็ได้พูดออกไปตรงๆ ว่า “สองคืนก่อน ยู่เชินได้ไปหาหนูหรือเปล่า?”