ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1200

กลับไปที่ร้าน เหลียงซินเวยก็ได้ตรงไปหาผู้จัดการ

“ผู้จัดการคะ ฉันอยากจะขอลาค่ะ”

“เป็นอะไร?” ผู้จัดการก็ได้วางแก้วในมือลง มองเห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนัก ก็ได้ถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่ค่อยสบายนิดหน่อยค่ะ”

ผู้จัดการพยักหน้า “ก็ได้ เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ”

“ขอบคุณค่ะผู้จัดการ”

เหลียงซินเวยก็ได้หันหน้าไปห้องเปลี่ยนเสื้อ ก็ได้เปลี่ยนเสื้อยูนิฟอร์มที่สวมอยู่

“เวยเวย เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เพื่อนร่วมงานก็ได้ยื่นหัวออกมาจากประตู มองเธออย่างเป็นห่วง

เหลียงซินเวยหันหน้าไป ฝืนยิ้มพูดว่า “ไม่มีอะไร”

“ใช่เหรอ?” เพื่อนร่วมงานก็ได้เดินมา มองเธออย่างพิจารณา “คุณน้าคนนั้นพูดอะไรเธอหรือเปล่า?”

มือที่กำลังเปลี่ยนเสื้อของเหลียงซินเวยก็ได้นิ่งไป จากนั้นเธอก็แขวนเสื้อให้เรียบร้อย ยิ้มแล้วก็ส่ายหน้า “เปล่าหรอกไม่มีเรื่องแบบนั้น”

“เป็นไปไม่ได้” เพื่อนร่วมงานก็ได้จ้องเธอ “ต้องเป็นคุณน้าคนนั้นพูดอะไรเธอแน่ๆ ไม่อย่างนั้นอยู่ดีๆ อยู่ๆ เธอจะไม่สบายได้ยังไง?”

“ไม่มีอะไรจริงๆ” เหลียงซินเวยก็ได้ปิดตู้ หันหน้าไป พูดต่อว่า “อาจเป็นเพราะเมื่อคืนฉันนอนไม่พอก็ได้”

“ไม่เป็นไรจริงๆ นะ?” เพื่อนร่วมงานไม่เชื่อเล็กน้อย

เหลียงซินเวยพยักหน้า “อืม ไม่เป็นไรจริงๆ”

“ก็ได้ เธอก็รีบกลับไปพักผ่อนที่บ้านเถอะ”

เหลียงซินเวยก็ได้ตบไหล่ของเธอเบาๆ “วันนี้ลำบากเธอหน่อยนะ”

“ไม่หรอกไม่หรอก เธอรีบกลับบ้านเถอะ” เพื่อนร่วมงานก็ได้จงใจแสดงออกว่ารำคาญแล้วก็โบกมือ ไล่เธอไป

เหลียงซินเวยหัวเราะ ไม่ได้พูดอะไรต่อ หันหน้าเดินจากไป

เดินออกร้านอาหาร รอยยิ้มบนหน้าของเหลียงซินเวยก็ได้ค่อยๆ หายไป เธอก็ได้มองไปรอบๆ มองคนที่เดินไปเดินมา จมูกก็ได้ตันอย่างอดไม่ได้

เธอก็ได้รีบเงยหน้า บังคับให้น้ำตากลับเข้าไป

“ร้องไห้อะไร นี่มันมีอะไรน่าร้องไห้” เธอก็ได้ยกมือมาเช็ดน้ำตาของตัวเองอย่างแรง

วันนี้คำพูดของนายหญิงฟาง ทำให้เธอมองความจริงได้ชัดเจน

คนคนนั้นเป็นคนที่เธอคว้ามาไม่ได้

แต่ว่า ในใจก็ได้เจ็บปวดจริงๆ

“เวยเวย เธอมายืนทำอะไรตรงนี้?”

ข้างหูก็ได้มีเสียงที่คุ้นเคยส่งมา เหลียงซินเวยก็ได้รีบเก็บอาการของตัวเอง หันหน้าไป

ที่แท้ก็คือเย่เฉินหยุน

“คุณมายังไงคะ?” เหลียงซินเวยถาม

เสียงของเธอก็ได้แหบเล็กน้อย อีกอย่างมองดูตาแล้วก็ได้แดงเล็กน้อย

เย่เฉินหยุนก็ได้ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ “เธอร้องไห้?”

“เปล่า......เปล่าค่ะ” เหลียงซินเวยก้มหน้า

เธอร้องไห้ชัดๆ

เย่เฉินหยุนก็ได้จ้องหัวของเธอ เงียบไปสักพัก ถาม “มีเวลาไหม?”

“มีเรื่องอะไรเหรอคะ?” เหลียงซินเวยเงยหน้า ก็ได้ถามกลับไม่ตอบ

“วันนี้ฉันพักผ่อน อยากจะหาคนไปเที่ยวเป็นเพื่อนในเมืองหลวง ยังไงซะฉันไม่ได้กลับมาหลายปี ไม่คุ้นเคยนิดหน่อย”

เย่เฉินหยุนก็ได้ยิ้มอ่อนๆ “เที่ยวเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม?”

เหลียงซินเวยเม้มปากแล้วก็คิด “ได้ค่ะ”

เห็นว่าเธอตกลง เย่เฉินหยุนก็ได้ยิ้มออกมาทันที “ขอบคุณเธอนะ เวยเวย”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

เธอก็ได้อยากจะยืมโอกาสนี้ทำให้ตัวเองนั้นลืมเรื่องที่ทำให้เสียใจเท่านั้น

......

ตอนเช้าก่อนออกจากบ้าน ฟางยู่เชินก็ได้พูดเน้นย้ำกับเจียงสื้อสื้อ ต้องรอให้เขากลับมา แล้วก็ค่อยไปงานเลี้ยงด้วยกัน

มองสีหน้าที่ไม่วางใจของฟางยู่เชิน เจียงสื้อสื้อก็ได้อดขำไม่ได้ “พี่ค่ะ พี่วางใจเถอะ ฉันรอพี่กลับมา แล้วก็ค่อยไปด้วยกัน”

“งั้นก็ดี ฉันไปทำงานแล้ว”