ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1201

ซ่างหยิงถอนหายใจอย่างแรง “ถ้าพี่ชายของเธอพูดรู้เรื่องละก็ ฉันคงไม่ต้องไปหาเวยเวยหรอก”

เธอรู้จักลูกชายของตัวเองดีที่สุด และเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานสูง อะไรที่ตัดสินใจไปแล้วก็ยากที่จะเปลี่ยนใจอีก

“อันนี้มันก็จริง” เจียงสู้เสื้อพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “แต่ว่า เรื่องของความรักมันไม่เคยได้รับผลกระทบจากคนรอบข้างอยู่แล้ว ทางที่ดีน้าสะใภ้เล็กก็ควรเตรียมใจไว้บ้างนะคะ”

“เรื่องนี้ฉันรู้ดี ฉันกำลังเตรียมที่จะจัดงานเลี้ยงงานหนึ่ง ให้เสี่ยวอี้มาที่บ้านแล้วค่อยหาทางจับคู่เธอกับยู่เชินอีกที”

มองดูสีหน้าของซ่างหยิงที่มั่นอกมั่นใจยังมีแบบแผน เจียงสื้อสื้อก็ขมวดคิ้ว “น้าสะใภ้เล็กคะ น้าจะจับคู่พวกเขาด้วยการบังคับไม่ได้นะคะ ไม่อย่างนั้นพี่ชายจะรู้สึกต่อต้านเย่เสี่ยวอี้เอาได้”

“เธอไม่ต้องห่วง มันจะไม่เป็นแบบนั้นหรอก”

ถึงปากของซ่างหยิงจะพูดออกมาอย่างนั้น แต่เจียงสื้อสื้อก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้

ใครจะไปรู้ว่าเพื่อจับคู่พี่ชายกับเย่เสี่ยวอี้ เธออาจจะทำเรื่องอะไรที่มันน่าตกใจออกมาก็ได้

หรือว่าเธอควรจะไปเตือนพี่ชายไว้บ้าง

……

เพื่องานเลี้ยงในคืนนี้ ฟางยู่เชินตั้งใจเลิกงานก่อนเวลา

“สื้อสื้อ เธอเตรียมตัวเสร็จรึยัง?” เธอมาถึงหน้าห้องของเจียงสื้อสื้อ ยกมือขึ้นมาเคาะประตู

ผ่านไปสักพัก ประตูห้องก็เปิดออก

เจียงสื้อสื้อได้ใส่ชุดราตรีที่เบอร์เกนมอบให้เธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เธอไม่ได้แต่งหน้า แม้แต่ผมก็ยังปล่อยไว้อย่างลวกๆ แต่ออร่าของเธอก็ยังเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

“สวยมาก” ฟางยู่เชินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

“จริงเหรอคะ?” เจียงสื้อสื้อก้มลงไปมองชุดราตรีของตัวเอง ในน้ำเสียงเหมือนมีแฝงไปด้วยความรังเกียจ

ถ้าไม่ใช่เพราะเบอร์เกนบอกให้เธอต้องใส่ชุดราตรีที่เขามอบให้ เธอก็ไม่อยากที่จะแตะต้องชุดราตรีชุดนี้อีกเป็นอันขาด

“จะให้ตามช่างมาสักคนมั้ย” ฟางยู่เชินถาม

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันคนเดียวก็พอแล้ว”

มันไม่ใช่งานเลี้ยงที่สำคัญอะไรสักหน่อย ไม่ต้องลงทุนมากขนาดนั้นก็ได้ เธอแค่แต่งหน้าง่ายๆ ก็พอแล้ว

“ก็ได้ งั้นฉันรออยู่ข้างล่างนะ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ค่ะ”

ฟางยู่เชินลงไปข้างล่าง

พอว่างหยิงเห็นเขาลงมา เธอก็ถามด้วยความสงสัยว่า “สื้อสื้อยังเตรียมตัวไม่เสร็จอีกเหรอ?”

เธอรู้ว่าฟางยู่เชินกับสื้อสื้อจะไปเข้าร่วมงานเลี้ยง จึงไม่ได้คิดอะไรมาก

“ครับ” ฟางยู่เชินเดินเข้าไป มองไปยังนิตยสารที่อยู่ในมือเธอ คิ้วที่คมกริบเลิกขึ้น “แม่ครับ แม่ไปชอบดูนิตยสารแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”

“ฉันไม่ได้ชอบดู แค่ในนี้มีคนที่ฉันรู้จักเท่านั้น”

“ใครเหรอครับ?”

“ก็เสี่ยวอี้ไง”

พอได้ยินชื่อนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของฟางยู่เชินก็เกร็งไปทันที จากนั้นก็แย้มปาก “ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง”

น้ำเสียงของเขาค่อนข้างเย็นชา

ซ่างหยิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “แกไม่อยากดูหน่อยเหรอ?”

“ไม่มีอารมณ์”

คำง่ายๆ สามพยางค์สามารถแสดงถึงความรู้สึกที่เขามีต่อเย่เสี่ยวอี้ได้อย่างชัดเจน

แต่ซ่างหยิงนั้นรู้สึกไม่ชอบใจแล้ว “ยู่เชิน นี่แกไม่ชอบเสี่ยวอี้ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“แม่ครับ ผมเคยพูดไปอย่างชัดเจนแล้ว ว่าผมไม่ชอบเธอ”

“แล้วเหลียงซินเวยล่ะ?”

แววตาของฟางยู่เชินกระตุกเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เงียบไป

“ที่เงียบแสดงว่าใช่มั้ย?” ซ่างหยิงลองถามดู

“แม่ครับ ต่อไปอย่าดึงเหลียงซินเวยเข้ามาอีกนะครับ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเธอ”

เขาก็ยังไม่ได้ตอบคำถามของตัวเองอย่างตรงๆ

แต่จากที่รู้จักลูกชายของตัวเองมา คำคำของเขาไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ

ซ่างหยิงไตร่ตรองไปครู่หนึ่ง และตัดสินใจที่มันออกมาตรงๆ