ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1217

จิ้นเฟิงเฉินงงไปเลย มือของเขาก็ได้วางส้อมลง ก็ได้พูดอย่างเป็นห่วงว่า “หยวนหยวน เหมือนว่าพี่ชายเธอโมโหแล้ว”

ซ่างกวนหยวนก็ได้ยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไร เขาก็เป็นแบบนี้ ไม่ต้องสนใจเขา นายรีบดื่มโจ๊กให้หมดเถอะ เดี๋ยวฉันพานายไปเจอคุณย่า”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า เสียงก็ได้อ่อนโยนมากๆ “ได้”

เห็นว่าเขาทานมื้อเช้าต่อ รอยยิ้มที่มุมปากของซ่างกวนหยวนก็ได้ค่อยๆ จางหายไป สีหน้าที่ได้เข้มเล็กน้อย

เธอทำให้ซ่างกวนเชียนผิดหวัง?

นี่เกรงว่าเป็นอะไรที่เธอฟังแล้วรู้สึกอยากขำที่สุด

ปีนั้น เธอได้พยายามเอาชนะอุปสรรคทุกอย่าง อยากจะให้ผู้ถือหุ้นบริษัทเห็นด้วยที่จะเอาบริษัทให้เธอบริหาร

แต่ว่าผู้ถือหุ้นพวกนั้นรู้สึกว่าเธอที่เป็นผู้หญิง ไม่สามารถที่จะรับหน้าที่ที่หนักขนาดนี้ได้

เธอก็ได้ขอให้เขาช่วย อยากให้เขามาช่วยตนต่อหน้าผู้ถือหุ้น

แต่ใครจะรู้......

คิดถึงเรื่องในอดีต ใจของซ่างกวนหยวนก็ได้หงุดหงิดกว่าเดิม

จิ้นเฟิงเฉินดื่มโจ๊กเสร็จ หันหน้าไปดู ก็พบว่าสีหน้าของเธอไม่ดี ก็ได้ถามอย่างเป็นห่วง “หยวนหยวน เธอไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

ได้ยินแบบนั้น ซ่างกวนหยวนก็ดึงสติกลับมา เจอกับสีหน้าที่ได้เต็มไปด้วยความกังวลของเขา ก็ได้รีบเก็บอารมณ์ของตัวเอง ยิ้ม “ฉันไม่เป็นไร”

สายตาก็ได้มองเห็นจานที่ได้ทานจนสะอาด รอยยิ้มก็ได้เข้มขึ้น “ทานหมดแล้วเหรอ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “อืม”

“งั้นพวกเราไปเปลี่ยนเสื้อที่ชั้นบนกัน”

ซ่างกวนหยวนได้จูงมือจิ้นเฟิงเฉินออกไปจากห้องครัว ก็ได้เห็นซ่างกวนเชียนที่ได้ยืนอยู่ที่ห้องรับแขก

ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้ว ยิ้มแล้วก็พูดกับจิ้นเฟิงเฉินว่า “เฟิงเฉิน นายขึ้นไปก่อน ฉันจะคุยอะไรกับเขาเล็กน้อย”

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่ซ่างกวนเชียนสักพัก “ได้”

รอให้จิ้นเฟิงเฉินขึ้นไป ซ่างกวนหยวนถึงได้เดินมาหาซ่างกวนเชียน

“ปีนั้นเป็นนายที่จะรับหน้าที่สำคัญอย่างบริหารซ่างกวนกรุ๊ปมาเอง ตอนนี้เกิดเรื่อง นายมีหน้าอะไรมาต่อว่าฉัน?”

น้ำเสียงตั้งคำถาม

ซ่างกวนเชียนหันหน้าไป สายตามองเธออย่างไม่มีความอบอุ่นอะไร มุมปากก็ได้ยิ้มอย่างตลกตัวเอง “เรื่องผ่านไปหลายปีแล้ว เธอก็ยังโทษฉัน”

“ใช่ ฉันโทษนาย” ซ่างกวนหยวนก็ได้ยอมรับไปตรงๆ เธอก็ได้หรี่ตา สายตาก็ได้เต็มไปด้วยความแหลมคม “ตอนนั้นถ้านายไม่ได้ทำอะไรไป ก็เป็นฉันที่มารับซ่างกวนกรุ๊ปแล้ว”

ได้ยินคำพูดแบบนี้ ซ่างกวนเชียนก็ได้รู้สึกถึงความไร้เรี่ยวแรงเอามาก

ตอนนั้นทำไมเขาถึงได้สานต่อบริหารบริษัท เธอไม่รู้เหรอ?

ถ้าเกิดเขาไม่ได้ยืนออกมาเอง ซ่างกวนกรุ๊ปก็ได้เป็นชื่อแก้แซ่ไปนานแล้ว!

“ปีที่ผ่านมานี้ทำให้เธอรู้สึกน้อยใจแล้ว”

อยู่ๆ เขาพูดแบบนี้ ซ่างกวนหยวนกลับอึ้งไป ก็ไม่รู้ว่าเขาได้สงสารเธอจริงๆ หรือว่าเสียดสีตน

ซ่างกวนเชียนเดินเข้าใกล้เธอ สายตาก็ได้จ้องเธอนิ่ง พูดเสียงเบา “ปีที่ผ่านมานี้ ขอแค่เธอนั้นเปิดปาก ฉันก็จะเอาบริษัทคืนให้เธอ”

สีหน้าของเขา สายตา และก็น้ำเสียงก็ได้อ่อนโยนมากๆ

อ่อนโยนจนซ่างกวนหยวนไม่รู้เริ่มยังไง

เธอก็ได้หันหน้าไปอย่างร้อนรน หลบสายตาของเขา ขำออกมา พูดประชดว่า “อย่าพูดอะไรที่มันสวยหรูขนาดนั้น ใครจะรู้ว่าในใจของนายนั้นคิดอะไรอยู่”

เธอก็ยังไม่ยอมที่จะเชื่อเขา

ซ่างกวนเชียนหัวเราะ เสียงหัวเราะก็ได้เต็มไปด้วยความขมขื่น “ก็ได้ เธออยากที่จะคิดแบบนี้ ฉันก็ช่วยไม่ได้ แต่ว่าคำพูดพวกนี้ฉันก็ยังต้องพูด

บริษัทตอนนี้ได้เจอกับอุปสรรคจริงๆ ถ้าเธออยากจะปกป้องแรงกายแรงใจที่คุณปู่กับคุณพ่อสร้างมา ก็ต้องคิดดีๆ ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ”

“ยังไม่ถึงคิวนายที่จะมาสั่งสอนฉัน!” ซ่างกวนหยวนก็ได้จ้องเขาอย่างเย็นชา

สองมือของซ่างกวนเชียนก็ได้ล้วงกระเป๋า หัวเราะเบาๆ “ฉันไม่ได้อยากสั่งสอนเธอ ฉันแค่อยากจะพูดถึงความสำคัญของเรื่อง”

พูดถึงตรงนี้ เขาก็ได้มองไปชั้นบน “ฉันรู้ว่าเธอชอบเขา แต่เทียบกับความรู้สึกของเธอ บริษัทสำคัญกว่า”

“เธอคิดดีๆ เถอะ”