ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1238

ซ่างกวนหยวนมองเจียงสื้อสื้อเดินจากไป คิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงมองไปยังผู้ชายที่นั่งตรงข้ามอย่างระแวง

"ทำไมพี่ถึงอยากให้ซูหยุนคนนั้นมาดูแลเฟิงเฉินด้วย"

ซ่างกวนเชียนที่กำลังคีบอาหารอยู่ชะงัก ก่อนจะกลับเป็นปกติทันที ริมฝีปากบางขยับ "พี่เพิ่งบอกไปแล้วว่า เธอเป็นคนที่ฉลาดมีไหวพริบที่สุดในบรรดาคนรับใช้ใหม่"

"จริงเหรอ" ซ่างกวนหยวนหรี่ตา "ทางที่ดีพี่อย่าคิดวางแผนอะไรจะดีที่สุด ไม่อย่างนั้นฉัน......"

"ไม่อย่างนั้นเธอจะทำไม" ซ่างกวนเชียนตัดบทเธอ วางตะเกียบลงมองมาที่เธอ หัวเราะเยาะ "เธอคิดว่าจะไม่ปล่อยพี่เอาไว้เหรอ หรือว่าจะยึดเอาอำนาจการบริหารของซ่างกวนกรุ๊ปกลับไปล่ะ"

ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้วแน่น

ความจริงแล้วเธอก็แค่คิดจะเตือนเขาเท่านั้น ไม่ได้คิดจะทำอะไรเขาจริงๆ

"ผมอิ่มแล้ว พวกคุณค่อยๆทานไปแล้วกัน"

ซ่างกวนเชียนลุกขึ้น เดินออกจากห้องอาหารไปโดยไม่หันมามองเลย

"พี่ชายคุณโกรธเหรอ" จิ้นเฟิงเฉินถาม

ซ่างกวนหยวนยิ้มอ่อนๆ "ไม่ต้องสนใจเขา พวกเรากินเสร็จแล้วก็ขึ้นชั้นบนกัน"

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า "ได้"

ทานอาหารเสร็จแล้ว ซ่างกวนหยวนกับจิ้นเฟิงเฉินก็ขึ้นชั้นบน กลับไปที่ห้อง

มองไปทั่วทั้งห้อง จิ้นเฟิงเฉินยิ้มพลางเอ่ยว่า "ปัดกวาดเช็ดถูได้สะอาดมากเลยนะ ซูหยุนคนนั้นมีไหวพริบดีมาก เหมือนที่พี่ชายคุณบอก"

น้ำเสียงของเขาฟังแล้วดูเหมือนสนิทสนมคุ้นเคยกับซูหยุนคนนั้นมาก

ซ่างกวนหยวนหรี่ตามอง "คุณจำเธอได้เหรอ"

จิ้นเฟิงเฉินหวนนึกถึงคำพูดที่ซูหยุนกำชับไว้ อธิบายว่า "ผมแค่สูญเสียความทรงจำ ไม่ได้ว่าความจำไม่ดี คนที่เคยเห็นก็ต้องจำได้แน่นอนสิ"

"ต่อไปอยู่ห่างๆเธอหน่อย"

ซ่างกวนหยวนหมุนตัวเดินไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เปิดกล่องเครื่องประดับออก ดวงตาจ้องมองไปยังเครื่องประดับที่วิจิตรประณีตด้านใน นัยน์ตาเปล่งแสงสว่างวาบ

"ทำไม" จิ้นเฟิงเฉินเดินมา ถามด้วยความอยากรู้

เขารู้สึกว่าซูหยุนคนนั้นก็ไม่เลว และยังให้ความรู้สึกที่สบายใจกับเขา ไม่มีอะไรน่ารังเกียจเลยสักนิด

"อยากฟังความจริงมั้ย" ซ่างกวนหยวนหมุนตัวมา สายตาจับจ้องมาที่เขา

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า "แน่นอนว่าอยากฟังความจริง"

"ฉันไม่ชอบหล่อน"

จิ้นเฟิงเฉินอึ้งตะลึง โพล่งออกมาตามสัญชาตญาณว่า "ทำไมล่ะ เธอไม่ดีตรงไหน"

ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้ว "เฟิงเฉิน นี่คุณกำลังทวงความยุติธรรมแทนหล่อนเหรอ"

"ไม่ใช่ ผมก็แค่ถามเท่านั้นเอง" จิ้นเฟิงเฉินจับศีรษะ ยิ้มอย่างเคอะเขิน

"ไม่ชอบใครสักคน นั่นก็เพราะว่าอีกฝ่ายไม่มีอะไรดี"

ซ่างกวนหยวนปิดกล่องเครื่องประดับ ยิ้มอย่างอ่อนโยนกับเขา "ฉันยังมีธุระต้องไปทำ ไม่อยู่เป็นเพื่อนคุณแล้วนะคะ คุณเองก็พักผ่อนอยู่ในห้องนะคะ"

จิ้นเฟิงเฉินส่งเสียง "อืม"　"คุณอย่าทำงานจนดึกเกินไปล่ะ ต้องพักผ่อนเร็วหน่อย"

"ฉันรู้ค่ะ"

ในสายตาของจิ้นเฟิงเฉิน ซ่างกวนหยวนยิ้มพลางเดินออกไป

วินาทีที่ประตูปิดลงนั้น ใบหน้าเธอก็เย็นยะเยือกลงทันที

......

เจียงสื้อสื้อเก็บของในห้องครัวเสร็จ ก็เตรียมกลับไปพักที่ห้องของตนเอง

ตอนที่ผ่านบันไดนั้น เธอเงยหน้าขึ้นไปมองชั้นสอง แววตาเศร้าเล็กน้อย

ผู้ชายของเธอตอนนี้กำลังอยู่กับผู้หญิงคนอื่น