ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1239

"ได้ เธอไม่ยอมพูดความจริงใช่มั้ย อย่างนั้นก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายนะ"

ซ่างกวนหยวนจ้องมองเธออย่างเย็นยะเยือก ส่งเสียงเรียกป้าเฉิน

"ป้าเฉิน คุณมาบอกสิว่า หล่อนเป็นคนเอาสร้อยคอไปหรือเปล่า"

"นี่......" ป้าเฉินมองเจียงสื้อสื้ออย่างไม่สบายใจ แล้วมองไปที่ซ่างกวนหยวนอีก พูดอ้ำๆอึ้งๆว่า "ความจริงแล้วฉัน......ฉันก็......ไม่แน่ใจ"

ได้ยินประโยคนี้ ซ่างกวนหยวนหน้าบึ้งขึ้นมาทันที พูดเสียงดุว่า "ป้าเฉิน!"

ป้าเฉินอาศัยไหวพริบ โพล่งออกมาว่า "ค่ะ ฉันเห็นซูหยุนหยิบสร้อยคอของคุณหนูไป"

"ป้าเฉิน คุณรู้มั้ยว่าคุณกำลังพูดอะไร" มองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ

ป้าเฉินหลบเลี่ยงสายตาเธอ ก้มหน้า สองมือกุมกันไว้ด้านหน้าอย่างกระสับกระส่าย

ซ่างกวนเชียนขมวดคิ้วแน่น "ป้าเฉิน ที่คุณพูดเป็นความจริงใช่มั้ย"

ตัวตนที่แท้จริงของซูหยุน เขารู้ดี ดังนั้นจึงมั่นใจว่าเธอไม่มีทางขโมยสร้อยคอของหยวนหยวนเด็ดขาด

แต่ป้าเฉินกลับยืนยันว่าเธอเป็นคนหยิบไปอีก เรื่องนี้กลายเป็นยุ่งยากซับซ้อนขึ้นมาเลย

คิดมาถึงตรงนี้ เขามองไปยังซ่างกวนหยวน เห็นมุมปากเธอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มสะใจ เขาก็เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรได้ในชั่วพริบตา

"เป็นความจริงค่ะ คุณชาย" ตอนที่ป้าเฉินตอบ เธอก้มหน้าก้มตา ไม่กล้ามองเขา

"แจ้งตำรวจเถอะ" ซ่างกวนหยวนพูด

ได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อหันหน้าไป พูดอย่างตระหนกว่า "คุณหนู ฉันไม่ได้เอาสร้อยคอของคุณไปจริงๆนะคะ ป้าเฉินเธอโกหก!"

ซ่างกวนหยวนหัวเราะเยาะ "ป้าเฉินอยู่ที่บ้านตระกูลซ่างกวนมาเกือบจะยี่สิบปีแล้ว ฉันไม่เชื่อเธอ แล้วจะเชื่อใคร"

"ฉัน......" เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าควรจะแก้ตัวให้ตัวเองอย่างไรในตอนนี้

ซ่างกวนหยวนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เตรียมที่จะแจ้งตำรวจ

"เดี๋ยวก่อน" ซ่างกวนเชียนพุ่งไปกดที่มือเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว "แจ้งตำรวจไม่ได้"

ซ่างกวนหยวนเงยหน้า จ้องมองเขาอย่างเย็นเยือก "ทำไม คุณคิดจะช่วยเธอเหรอ"

"หยวนหยวน นี่มันเรื่องอะไรกัน ในใจเธอรู้ดีที่สุด" ซ่างกวนเชียนมองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาของเธอ เสียงถอนหายใจดังออกมาจากริมฝีปาก "หล่อนก็แค่คนใช้คนหนึ่ง เธอจะกลั่นแกล้งหล่อนแบบนี้ไปเพื่ออะไร"

"ฉันกลั่นแกล้งหล่อนเหรอ" เสียงแหลมสูงซ่างกวนหยวนดังขึ้นมา "หล่อนเป็นคนขโมยสร้อยคอของฉันนะ!"

"ฉันไม่ได้ขโมยนะคะ!" เจียงสื้อสื้อเถียงกลับไป เธอเองก็เริ่มโกรธบ้างแล้ว แต่ยังอดทนเอาไว้ได้ "ฉันไม่ได้ขโมยสร้อยคอของคุณเลยนะคะ"

"หึ" ซ่างกวนหยวนหันไปมองเธอ หว่างคิ้วเต็มไปด้วยความเหยียดหยามดูถูก "นี่เธอไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่มั้ย"

เจียงสื้อสื้อยืดหลังตรง พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ฉันไม่ได้ขโมยก็คือไม่ได้ขโมย"

"ดี!" ซ่างกวนหยวนพยักหน้า ยิ้ม แต่รอยยิ้มกลับไม่ได้เย็นชาเหมือนกับนัยน์ตา "ป้าเฉิน ไปหาที่ห้องเธอ ค้นให้หมดทุกซอกทุกมุมก็ห้ามปล่อย"

ป้าเฉินมองเจียงสื้อสื้อ จากนั้นก้มหน้า "ค่ะ"

เธอหมุนตัวเดินจากไปทันที

ซ่างกวนเชียนถอนหายใจ "หยวนหยวน ไม่จำเป็น ไม่จำเป็นจริงๆ"

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าซ่างกวนหยวนมองอะไรออกหรือ

แต่......

เขามองใบหน้าเจียงสื้อสื้อที่ผ่านการตกแต่งปลอมแปลงมาอย่างจริงจัง ขมวดคิ้ว ไม่มีพิรุธเลยสักนิดเดียว

"ซ่างกวนเชียน มีขโมยในบ้าน นอกจากคุณไม่ช่วยฉันจัดการแล้ว คุณยังคิดจะช่วยหัวขโมยอีกด้วย ฉันจะสงสัยได้มั้ยว่าคุณกับหล่อนมีความลับอะไรที่บอกคนอื่นไม่ได้"

สายคมกริบของซ่างกวนหยวนจ้องมาที่เขา

"ผมกับเธอจะมีความลับอะไรได้" ซ่างกวนเชียนละสายตากลับไป "แต่พี่รู้ดีมากว่านี่มันเกิดเรื่องอะไร"