ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1241

"ไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร"

จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากบังคับเธอ หมุนตัวแล้วเดินจากไปไกล มุมปากแย้มขึ้น "ซูหยุน เธอเคยเชื่อใจใครโดยที่ไม่มีสาเหตุมั้ย?"

เจียงสื้อสื้อลองนึกดู "มีค่ะ สามีของฉัน"

"ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมไม่ได้หมายถึงคนที่เธอคุ้นเคยมาก แต่เธอก็ยังรู้สึกเชื่อใจคนคนนั้นอย่างน่าประหลาด?"

"มันก็มีนะคะ" เจียงสื้อสื้อแย้มปากแล้วยิ้ม "ก็คุณไงคะ"

ความแปลกประหลาดใจเกิดขึ้นในตาเขา จิ้นเฟิงเฉินมองดูรอยิ้มที่สดใสของเธอ รู้สึกเหมือนมีอะไรมาเติมเต็มช่องว่างในใจที่ขาดหายไป เกิดคลื่นเล็กๆ ขึ้นในใจ

เขารีบดึงสายตากลับ แล้วพูดไปเบาๆ ว่า "เป็นเกียรติมากที่ได้รับความเชื่อใจจากเธอ"

"ทั้งๆ ที่ครั้งก่อนคุณเห็นฉันแล้ว แต่คุณก็ไม่ได้บอกคุณหนู ฉันต้องขอบคุณคุณมากจริงๆ ค่ะ"

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว "เธอเลยเชื่อใจผมเพราะเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ?"

"ประมาณนั้นค่ะ"

ความจริงคือ คุณเป็นคนที่ฉันรัก ฉันถึงได้เชื่อใจคุณต่างหาก

เจียงสื้อสื้อแอบพูดเสริมอยู่ในใจ

"ขอบคุณ" จิ้นเฟิงเฉินยิ้มแป้นออกมา

เจียงสื้อสื้อยิ้มกลับ สองมือของเธอกุมเข้าหากัน แล้วถามไปอย่างระมัดระวัง "คุณมีเรื่องหนักใจอยู่ใช่มั้ยคะ?"

ไม่อย่างนั้นเขาจะถามแบบนั้นออกมาทำไม

จิ้นเฟิงเฉินแหงนมองท้องฟ้า เหมือนมุมปากจะมีการแย้มขึ้นเล็กน้อย "ผมแค่รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยเท่านั้น"

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ? พูดกับฉันได้รึเปล่า?"

จิ้นเฟิงเฉินเงียบไปพักหนึ่ง ถึงค่อยๆ พูดออกมาว่า "ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันเลือกในตอนนี้มันถูกหรือไม่ถูก และไม่รู้ว่าวันหนึ่งเกิดนึกย้อนกลับมา......"

พูดถึงตรงนี้ เขาก็ชะงักไปแป๊บหนึ่ง "ถ้าในวันหนึ่ง ฉันจะรู้สึกเสียใจที่ตอนนี้ฉันเลือกแบบนั้นไปรึเปล่านะ?"

จากน้ำเสียงของเขา สามารถรับรู้ได้ว่าเขากำลังรู้สึกสับสนมาก

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจขึ้นมา มองดูใบหน้าคมสันที่น่าดูของเขา ด้วยแววตาที่แสนอบอุ่น เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า "คุณสามารถเดินตามใจของคุณได้ ไม่ต้องบังคับการตัดสินใจของตัวเอง"

จิ้นเฟิงเฉินหันหน้ามา แล้วเห็นสายตาที่กำลังแสดงความรู้สึกของเธอออกมาพอดี เขาอึ้งไป คิ้วอันคมกริบเลิกขึ้น "ทำไมเธอถึงมองผมแบบนั้นล่ะ?"

"หา?" เจียงสื้อสื้อรีบดึงสายตากลับ ยกมือขึ้นมาลูบผมอันหลุดลุ่ยที่ข้างแก้ม แล้วพูดด้วยท่าทางที่ค่อยไม่สบายใจว่า "ขอโทษค่ะ ตอนแรกที่เห็นคุณ มันก็ทำให้นึกถึงสามีของฉันขึ้นมาค่ะ"

"แบบนี้นี่เอง" จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สงสัย "ความสัมพันธ์ของเธอกับสามีน่าจะดีมากเลยใช่มั้ย?"

"ค่ะ ดีมาก เขารักฉันมาก ฉันเองก็รักเขามากเหมือนกัน" พอพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็ถูกย้อมไปด้วยความสุขที่หวานซึ้ง

ไม่รู้ทำไม การที่ได้เห็นสีหน้าที่มีความสุขของเธอ เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองก็มีความสุขแบบนั้นเหมือนกัน

จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ยิ้มออกมาอย่างจนปัญญา ดูเหมือนวันนี้เขาจะไม่ปกติจริงๆ

"คุณชายเฟิงเฉินคะ อย่าสับสนไปเลย เชื่อมั่นหัวใจของตัวเอง"

พอเห็นสายตาที่จริงจังของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยิ้มออกมา เขาพยักหน้า "ได้ ผมจะเชื่อมั่นใจหัวใจของตัวเอง"

"จริงด้วย" จู่ๆ เจียงสื้อสื้อก็นึกอะไรขึ้นได้ "ครั้งก่อนที่คุณบอกว่า คุณนอนไม่หลับเพราะมักจะได้ยินเสียงร้องไห้ของผู้หญิงดังอยู่ข้างหูตลอดเวลาใช่มั้ยคะ?"

"ใช่ มันทำไมเหรอ?"

"คุณเคยอยากที่จะนึกถึงเรื่องราวในอดีตบ้างมั้ยคะ?"

ถามเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็มองเขาด้วยความคาดหวัง

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว "ไม่เคย"

พอได้ยินคำว่า "ไม่เคย" หัวใจของเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา รอยยิ้มบนใบหน้าดูฝืนขึ้นมา "แล้วคุณไม่คิดว่าภรรยาคนก่อนของคุณนั้นน่าสงสารมากเหรอคะ?"

"การที่คุณหายตัวไป เธอต้องตามหาคุณไปทั่วแน่ แต่แค่นึกถึงเธอคุณยังไม่อยากเลย"

หัวใจของเจียงสื้อสื้อนั้นเจ็บปวด เธอไม่รู้ว่าซ่างกวนหยวนใช้วิธีอะไร หรือพูดอะไร ถึงทำให้เขาไม่อยากนึกถึงเรื่องราวในอดีตแบบนี้

รับรู้ได้ว่าเธอกำลังโกรธ จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกแปลกใจนิดหนึ่ง "เหมือนเธอจะสนใจเรื่องนี้มากเลยนะ?"