ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1242

เหลียงซินเวยขึ้นไปบนรถโดยสาร นั่งลงตรงแถวหลังสุด

เธอหันมองทิวทัศน์ที่วิ่งผ่านไปเรื่อยๆ ความรู้สึกเจ็บปวดปรากฏขึ้นที่แววตาของเธอเล็กน้อย

มันจบแล้ว

ความรักที่ยังไม่ทันได้เริ่มมันก็ได้จบลงไปแล้ว

ต่อไป เธอคงไม่ได้พบกับฟางยู่เชินอีก

พอคิดถึงตรงนี้ จมูกก็เกิดเมื่อยล้าขึ้นมา ดวงตาของเธอถูกบดบังไปด้วยหมอกบางๆ

เธอยกมือขึ้นมาเช็ด

ไม่จำเป็นต้องร้องไห้

เดิมที่เธอกับเขาก็อยู่โลกคนละใบกันอยู่แล้ว ครั้งนี้ก็ถือเป็นการตัดความคิดถึงของเธออย่างเป็นทางการสักที

แต่ว่า หัวใจมันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บอยู่ดี

พอมาถึงร้านอาหาร เหลียงซินเวยก็เดินเข้าไปในต้องแต่งตัวของพนักงานทันที

หลังเปลี่ยนชุดเสร็จ เธอก็เตรียมจะออกไปข้างนอก แล้วเห็นส้งหร่านกำลังวิ่งเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางที่เร่งรีบ

"เวยเวย"

เหลียงซินเวยใส่ผ้ากันเปื้อนไป เอ่อถามไป "มีอะไรเหรอ?"

"มีคนมาหาเธอน่ะ"

"ใครเหรอ?"

เหลียงซินเวยขมวดคิ้ว ใครกันนะที่มาหาเธอเช้าขนาดนี้?

จู่ๆ ก็มีคนคนหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว

เธอยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง จะเป็นเขาไปได้ยังไง?

ส้งหร่านกลืนน้ำลาย แล้วตอบไปว่า "เป็นฟางยู่เชินน่ะ"

เหลียงซินเวยรู้สึกอึ้งไป เป็นเขาจริงๆ ด้วย

มือเล็กๆ กำแน่น เธอพูดไปว่า "ไปบอกเขา ว่าฉันกำลังยุ่ง ไม่ว่างไปเจอเขาหรอก"

ส้งหร่านมองเธอขึ้นๆ ลงๆ แล้วขมวดคิ้วด้วยความสงสัย "แต่เธอไม่ได้ยุ่งนี่"

เหลียงซินเวยรู้สึกรำคาญ "นี่เธอฟังไม่ออกเหรอว่าฉันไม่อยากเจอเขา?"

"อ๋อ" ส้งหร่านหันหลังเตรียมที่จะออกไป แล้วนึกอะไรขึ้นมาได้ หันกลับมาด้วยความสงสัยที่มีอยู่เต็มหน้า "แล้วทำไมเธอถึงไม่อยากเจอเขาด้วยล่ะ?"

นั่นเป็นถึงประธานของฟางซื่อกรุ๊ปเลยนะ เป็นชายในฝันของผู้หญิงมากมาย แต่เธอกลับบอกว่าไม่อยากเจอเขาซะงั้น นี่จะมันหลงตัวเองเกินไปมั้ย

"ส้งหร่าน!"

ตอนที่เธอเรียกชื่อออกมาห้วนๆ ส้งหร่านก็รับรู้ได้ทันทีว่าเธอนั้นโกรธแล้ว จึงได้แลบลิ้น แล้วแสดงรอยยิ้มที่เป็นมิตรออกมา "ฉันจะออกไปบอกเขาเดี๋ยวนี้เลย"

พูดจบ ก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ในเมื่อเธอเองก็ออกไปไม่ได้สักพักแล้ว

เหลียงซินเวยจึงได้นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ ด้วยความรู้สึกที่ค่อนข้างซับซ้อน

เธอไม่รู้ว่าการที่ฟางยู่เชินมาหาเธอนั้นต้องการอะไรกันแน่ แต่ถ้าเลี่ยงที่จะเจอเขาได้เธอก็เลือกที่จะไม่เจอดีกว่า เพื่อไม่ให้การตัดสินใจตัวเองต้องไขว้เขวอีก

ส้งหร่านเดินออกไปนอกร้าน มองไปก็เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าราวพอดี ขาของเธอหยุดชะงักลง ลังเลไปแป๊บหนึ่ง แล้วค่อยเดินเข้าไป

"คุณฟางคะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ เวยเวยเธอกำลังยุ่งอยู่ เลยออกมาเจอคุณไม่ได้ค่ะ"

เธอสามารถมองเห็นความผิดหวังที่แสดงออกมาจากใบหน้าอันหล่อเหลานั่น

เธอรู้สึกทนไม่ได้ อ้าปากพะงาบพะงาบอยากบอกเขาว่าค่อยมาอีกทีวันหลัง แต่พอนึกถึงพฤติกรรมที่เหลียงซินเวยแสดงออกมา พอคำพูดมาถึงที่ปากก็ต้องถูกกลืนมันลงไปอีกครั้ง

การที่เวยเวยไม่อยากเจอเขา เธอคงต้องมีเหตุผลของตัวเองแน่ๆ

"เธอจะว่างเมื่อไหร่ครับ?" ฟางยู่เชินถาม

เขาเข้าใจดีว่าเหลียงซินเวยนั้นไม่อยากเจอเขา ไม่ใช่ยุ่งจนออกมาไม่ได้ซะหน่อย

แต่เขาไม่อยากยอมแพ้ไปทั้งอย่างนี้

เขาอยากคุยกับเธอให้ชัดเจน

สายตาของส้งหร่านเลิ่กลั่กไปแวบหนึ่ง "อะ......อันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"