ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1245

พอกลับมาถึงที่ห้องโถง ซ่างกวนหยวนก็หันกลับไปมองซ่างกวนเชียนที่เดินตามหลังมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยว่า "พี่เริ่มเตรียมงานแต่งรึยังคะ?"

แววตาของซ่างกวนเชียนแสดงความรู้สึกที่ยากจะสังเกตเห็นออกมาแวบหนึ่ง ริมฝีปากบางๆ เปิดออก "ฉันบอกให้ผู้ช่วยไปเตรียมการแล้ว"

"ให้ผู้ช่วยไปจัดการอย่างนั้นเหรอ?" ซ่างกวนหยวนหมุนตัวกลับมา พร้อมกับสีหน้าที่ไม่ชอบใจ "เรื่องที่สำคัญแบบนี้แต่พี่กลับสั่งให้ผู้ช่วยไปทำเนี่ยนะ?"

"ถ้าเธอไม่พอใจ ก็ทำเองได้นะ"

เดิมทีการให้เขาไปจัดการเรื่องงานแต่งของเธอกับจิ้นเฟิงเฉินมันก็เป็นเรื่องที่โหดร้ายอยู่แล้ว ยังจะให้เขาลงไปจัดการทุกอย่างด้วยตนเองอีกรึไง?

เขาไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้น

"พี่คะ!" ซ่างกวนหยวนโกรธจนพูดอะไรไม่ออก

ซ่างกวนเชียนยิ้มเยาะเย้ยออกมา "หยวนหยวน เขาเคยแต่งงานแล้ว แถมยังมีลูกแล้วด้วย งานแต่งครั้งนี้ เธอต้องระวังให้มากๆ"

พอพูดถึงอดีตของจิ้นเฟิงเฉิน มันก็คือการพูดเตือนสติซ่างกวนหยวนอย่างไม่ต้องสงสัยเลย ทุกอย่างที่มีในตอนนี้ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ขโมยมาทั้งสิ้น

เธอเชิดคางขึ้น พูดด้วยท่าทางที่ได้ใจว่า "นี่มันเป็นเรื่องของฉัน พี่ไม่ต้องมาเป็นห่วงหรอกค่ะ"

"ถ้าเป็นแบบนั้น เรื่องงานแต่งเธอก็ไปจัดการเองแล้วกัน"

ซ่างกวนเชียนมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง แล้วก้าวเท้าเดินผ่านเธอไป โดยไม่สนใจสีหน้าที่ตกใจของเธอ

"ซ่างกวนเชียน!" ซ่างกวนหยวนตะคอกออกมาด้วยความโมโห

ซ่างกวนเชียนเดินขึ้นชั้นบนไปราวกับไม่ได้ยินเสียงของเธอ

พอเดินขึ้นมาถึงชั้นสอง ซ่างกวนเชียนก็เจอเข้ากับจิ้นเฟิงเฉินพอดี

จิ้นเฟิงเฉินทักทายด้วยความสุภาพ "พี่ใหญ่"

เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉินที่เคยกระฉับกระเฉง พอวันนี้มาเรียกตัวเองว่าพี่ใหญ่ ซ่างกวนเชียนก็รู้สึกสับสนมาก

ถ้าเป็นเมื่อก่อนละก็ เขาต้องดีใจมากแน่ๆ

แต่ว่าตอนนี้ เขารู้สึกถึงแค่ความอึดอัดเท่านั้น

เขาหันมองไปข้างล่าง แล้วสบตากับสายตาที่โมโหของซ่างกวนหยวนพอดี

มุมปากค่อยๆ แย้มขึ้น เขาขำออกมาเบาๆ สองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วเดินผ่านจิ้นเฟิงเฉินไป

"เฟิงเฉิน" จู่ๆ ซ่างกวนหยวนที่อยู่ข้างล่างก็เรียกขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉินถึงได้เดินลงไปข้างล่าง เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของซ่างกวนหยวน แล้วถามไปเบาๆ ว่า "มีอะไรเหรอครับ?"

"เมื่อกี้คุณอยู่ตรงนั้นตลอดเลยเหรอคะ?" ซ่างกวนหยวนถาม

ถ้าตั้งใจฟัง ก็สามารถรับรู้ได้ว่าน้ำเสียงของเธอมีความตื่นเต้นซ่อนอยู่

เธอกลัวเขาจะได้ยินบทสนทนาของเธอกับซ่างกวนเชียนเข้า

จิ้นเฟิงเฉินส่ายหน้า "ไม่ครับ ผมเพิ่งออกมาจากห้อง"

"ค่ะ" ซ่างกวนหยวนรู้สึกโล่งอก

เธอจับมือของเขา แล้วยิ้มออกมา "เราไปกินข้าวกันเถอะค่ะ"

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินตามเธอไปยังห้องครัว ดวงตาคู่นั้นดำเหมือนน้ำหมึก ทำให้มองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

...

ตอนเที่ยง หลังจากกินข้าวเสร็จเจียงสื้อสื้อก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง

การถูกย้ายไปทำงานที่สวนหลังบ้าน ผลก็คือ เธอมีเวลาว่างมากขึ้นกว่าเดิม

เธอนั่งลงที่ขอบเตียง หยิบมือถือออกมา ค้นหาเบอร์โทรของฟางยู่เชินแล้วกดโทรออกไป

ไม่นานเขาก็รับสาย เสียงของฟางยู่เชินดังออกมาจากลำโพง

"สื้อสื้อ ทำไมถึงโทรหาฉันตอนนี้ล่ะ?"

"พี่คะ สองวันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นนิดหน่อย ฉันเลยลืมถามเรื่องการหมั้นของพี่ไปเลย"

ฟางยู่เชินไม่ได้สนใจประโยคหลัง พอได้ยินประโยคแรก เขาก็รีบถามไปทันทีว่า "เกิดอะไรขึ้นกับเธอเหรอ?"

เจียงสื้อสื้อขำออกมาเบาๆ "พี่คะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร พี่ไม่ต้องเป็นห่วง ว่าแต่พี่เถอะ เรื่องการหมั้นมันยังไงกันแน่คะ?"

อีกด้านของมือถือเงียบไปพักหนึ่ง ฟางยู่เชินถึงได้ตอบกลับมาว่า "นั่นมันเป็นเรื่องที่พ่อแม่ตกลงกันเอง ฉันยังไม่ได้ตกลงเลย"

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว "พี่ยังไม่ตกลง แต่ข่าวมันออกมาแล้วนะคะ"

"ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพวกเขาถึงได้ใจร้อนขนาดนั้น"

พอพูดถึงเรื่องงานหมั้น ฟางยู่เชินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา เขาจึงถามไปว่า "ที่เธอโทรหาฉัน ก็เพื่อจะถามเรื่องนี้นะเหรอ?"

"ก็ฉันเป็นห่วงพี่นี่คะ" เจียงสื้อสื้อยิ้มออกมา