ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1249

ซ่างกวนหยวนปิดประตูเบาๆ ดวงตาค่อยๆ หรี่ลง จู่ๆ ก็นึกแผนอะไรออก

ดูท่างานแต่งจำเป็นต้องเลื่อนเข้ามาแล้ว เพื่อกันไม่ให้เวลานานไปแล้วจะเกิดปัญหามากขึ้น

ใครจะไปรู้ว่าพวกเจียงสื้อสื้อยังจะใช้วิธีอะไรมากระตุ้นเฟิงเฉิน เพื่อฟื้นความจำให้เขาอีก

เธอรีบลงไปข้างล่าง ตั้งใจจะไปหารือเรื่องงานแต่งกับซ่างกวนเชียนที่บริษัท

พอเดินมาถึงหน้าห้องโถง ก็พบกับซูหยุนที่เดินเข้ามาข้างในพร้อมกับกรรไกรแต่งกิ่งในมือ

พอเห็นหน้าเธอ ซูหยุนหยุดเดินทันที แล้วก้มหน้าด้วยความเคารพ "คุณหนู"

"นี่เธอคิดจะทำอะไร?" ซ่างกวนหยวนมองไปยังกรรไกรแต่งกิ่งในมือ แล้วถามออกไปเสียงดัง

"ฉันคอแห้ง เลยอยากเข้ามากินน้ำค่ะ" ซูหยุนรีบอธิบาย

"ไปเถอะ กินน้ำเสร็จก็รีบกลับไปที่สวนหลังบ้าน ถ้าเสร็จงานแล้วก็กลับไปอยู่ที่ห้อง อย่าวิ่งไปทั่ว เข้าใจมั้ย?"

ตอนนี้เธอจะออกไปข้างนอก มีแค่เฟิงเฉินที่อยู่บ้านคนเดียว ถ้าพวกเขาเกิดพบกันขึ้นมาเดี๋ยวมันจะวุ่นวายเอาได้

ซูหยุนพยักหน้า "เข้าใจแล้วค่ะ"

พอเห็นซ่างกวนหยวนออกไป เจียงสื้อสื้อก็โล่งอกไปที จากนั้นก็แย้มริมฝีปากขึ้น ดวงตาที่งดงามปรากฏประกายที่เจ้าเล่ห์ออกมา

ซ่างกวนหยวนออกไปข้างนอกแล้ว แบบนี้ในบ้านก็เหลือแค่เฟิงเฉินคนเดียวแล้วสิ?

เธอรีบวางกรรไกรแต่งกิ่งไว้ที่หน้าห้องโถง แล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว เงยหน้ามองขึ้นไปยังชั้นสอง

หัวใจเต้นเร็วขึ้นนิดหน่อย

เฟิงเฉินอยู่บนชั้นสอง ขอแค่เธอขึ้นไปข้างบนก็จะได้เจอเขาแล้ว

ในตอนที่เธอก้าวเท้าเหยียบลงบนบันไดขั้นแรกอยู่นั้น จู่ๆ เสียงที่คุ้นเคยก็ได้ขึ้นจากทางด้านหลัง

"ซูหยุน นี่เธอคิดจะทำอะไร?"

เธอตกใจจนต้องรีบชักเท้ากลับ หันหลังไป แล้วหัวเราะคริคริให้พ่อบ้าน "ช่วงนี้ฉันกินเยอะจนอ้วนแล้วไม่ใช่เหรอคะ? พอดีฉันไปเห็นในมือถือว่าการขึ้นบันไดมันสามารถช่วยลดน้ำหนักได้"

"เธอเลยอยากขึ้นบันได?" พ่อบ้านเดินเข้ามาใกล้ จ้องหน้าเธอด้วยสายตาที่สงสัย

"ใช่ค่ะ" เจียงสื้อสื้อเขย่ามือไปมา ยิ้มอย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเท่าไหร่

พ่อบ้านเงยหน้ามองไปยังชั้นสอง แล้วพูดเตือนไปว่า "เธออย่าลืมนะว่าคุณหนูเคยสั่งอะไรไว้? คุณหนูเคยสั่งว่าห้ามเธอขึ้นไปบนชั้นสอง"

"ลุงจางคะ ลุงไม่ต้องห่วง ฉันจำได้อยู่แล้วค่ะ"

จากนั้น เจียงสื้อสื้อก็เดินไปยังหน้าห้องโถง เดินไปพูดไป "หญ้าตรงหน้าบ้านยังตัดไม่เสร็จเลย ฉันจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้เลยค่ะ"

พูดจบ เธอก็พรวดพราดออกไปทันที และไม่ลืมที่จะหยิบกรรไกรแต่งกิ่งไปด้วย

พ่อบ้านถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้า ซูหยุนคนนี้ทำตัวไม่น่าไว้วางใจเลย ถ้าฉันไม่มาเจอเข้า เธอคงขึ้นข้างบนไปแล้ว

เห็นทีเขาคงต้องหาโอกาสพูดกับคุณชายสักหน่อยแล้ว ให้เขาพูดกับซูหยุนว่าทำเรื่องที่ชวนให้คุณหนูต้องหงุดหงิดน้อยลงบ้าง

เจียงสื้อสื้อตัดแต่งดอกไม้อย่างใจลอย หันหน้ามองไปยังระเบียงห้องของจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่บนชั้นสองเป็นพักๆ

ไม่รู้ว่าตอนนี้เฟิงเฉินกำลังทำอะไรอยู่ ถ้ามาให้เธอเห็นหน้าสักหน่อยจะดีมากๆ เลย

อาจเป็นเพราะสวรรค์เห็นว่าเธอน่าสงสาร หรือเป็นเพราะหัวใจของคนที่เป็นสามีภรรยามันสื่อถึงกันได้......

จิ้นเฟิงเฉินนอนอยู่บนเตียงสักพัก ในหัวมีแต่ภาพที่เจียงสื้อสื้อกับเถียนเถียนกำลังร้องไห้ ทำเอาเขารู้สึกสับสนวุ่นวายไปหมด ทำยังไงก็ไม่สามารถพักผ่อนอย่างสงบได้เลย

เขาตัดสินใจลงจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าต่าง อยากสูดอากาศ ดึงผ้าม่านออก เปิดประตูแล้วเดินออกไป

เขายกมือทั้งสองข้างมาวางไว้ที่ราวระเบียง เงยหน้าแล้วมองไปยังท้องฟ้าสีคราม

ทันใดนั้น เสียงเบาๆ ที่ทั้งดีใจและระมัดระวังก็ได้ดังขึ้นมาจากข้างล่าง

"คุณชายเฟิงเฉินคะ!"

เขาก้มหน้าลง แล้วก็ได้เห็นซูหยุนที่ยืนอยู่ตรงสนามหญ้ากำลังโบกไม้โบกมือให้เขา

ไม่รู้ทำไม ตอนที่ได้ให้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอ หัวใจที่วุ่นวายของเขาก็ค่อยๆ สงบลงไป

"คุณชายเฟิงเฉิน คุณกำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ?"

จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา "ฉันออกมาสูดอากาศน่ะ"