ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1258

ตรงข้ามของเธอ เป็นผู้หญิงที่ได้แต่งตัวหรูหรา ใบหน้าที่ได้แต่งมาสวย เวลานี้ก็ได้เต็มไปด้วยความโมโห

เด็กชายที่เธอจูงมืออยู่นั้นบนหน้าก็ได้มีรอยแผล เลือดซึมเล็กน้อย มองแล้วทำให้คนตกใจไม่น้อย

"เธอดูสิหน้าลูกชายของฉันโดนข่วนขนาดนี้แล้ว คำพูดขอโทษไม่กี่คำก็จบแล้วเหรอ? นี่ถ้าเกิดมีแผลเป็น ต่อไปจะทำยังไง?" เธอก็ได้ถามด้วยความโมโห

พอได้รับสาย ก็ได้รีบมาที่โรงเรียน พอเธอเห็นผู้ปกครองของอีกฝ่ายก็ได้ขอโทษไม่หยุด ต่อให้อีกฝ่ายนั้นด่าแรงขนาดไหน เธอก็ได้ทนรับทั้งหมด

"ขอโทษค่ะ งั้นคุณว่าทำยังไงถึงจะเหมาะสมคะ?" เหลียงซินเวยก็ได้ถามออกไปอย่างระวัง

"ให้ลูกชายฉันข่วนกลับไปทีหนึ่ง"

เหลียงซินเวยคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะพูดคำขอแบบนี้ออกมา อึ้งไปสักพัก จากนั้นก็ได้ตั้งตัวได้ พูด "คุณแม่เผิงเผิง ใช้ความรุนแรงตอบกลับความรุนแรงมันไม่เหมาะมั้งคะ?"

"ไม่เหมาะ?" คุณแม่เผิงเผิงได้หัวเราะอย่างเย็นชา "งั้นก็ให้ลูกชายของฉันได้รับบาดเจ็บแบบนี้ฟรีๆ เหรอ?"

"ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นค่ะ ฉันหมายถึงเรื่องค่ารักษาฉันเป็นคนออก ไม่ว่าพวกคุณใช้ไปเท่าไหร่ฉันออกทั้งหมดค่ะ"

พอได้ยินแบบนั้น อีกฝ่ายก็อารมณ์ไม่ดีเลย ก็ได้พูดเสียงดังว่า "พวกเราเหมือนคนที่ขาดเงินเหรอ? ไม่ว่ายังไงลูกของฉันก็ต้องต่อยคืนไปที!"

ท่าทางของอีกฝ่ายไม่มีทางที่จะพูดให้เข้าใจกันได้ดีในประโยคสองประโยคแน่ เหลียงซินเวยก็ไม่ได้สังเกตเห็นในจุดนี้

ถ้าเกิดตกลงยอมรับคำของเธอจริง ให้ลูกชายของเธอมาต่อยอานอาน งั้นตัวเองต้องปวดใจมากแน่ๆ

ในเวลานี้ อานอานก็ได้วิ่งเข้ามา ชี้ไปที่เด็กชายตรงข้าม พูด "แม่ครับ เขามาโยนกระเป๋าผมก่อน และก็ไม่ขอโทษ ผมถึงได้ต่อยเขา"

ได้ยินแบบนั้น เหลียงซินเวยขมวดคิ้ว ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายได้มาหาเรื่องอานอานก่อนจริง แต่ไม่ว่ายังไงการต่อยคนอื่นมันไม่ดี

"อานอาน ขอโทษเขา"

อานอานคิดว่าตัวเองได้ฟังผิดไป "แม่ครับ!!"

"ลูกต่อยคนก็คือความผิดของลูก เขาได้โยนกระเป๋าของลูก ลูกสามารถที่จะให้เขาเก็บกลับมาแล้วขอโทษ แต่จะลงไม้ลงมือไม่ได้"

อานอานเม้มปาก ใบหน้าเล็กๆ ก็ได้แดง ไม่ยอมที่จะขอโทษ

คุณแม่เผิงเผิงเห็นว่าอานอานไม่ยอมที่จะขอโทษ ก็ได้พูดเสียงแหลมว่า "ลูกชายของเธอมี ‘ศักดิ์ศรี’ จริงๆ นะ! อายุน้อยๆ ขนาดนี้ก็ได้ต่อยคนอื่น โตขึ้นมายังจะเหลือเหรอ! อย่างที่คิดลูกคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวนี้มันแย่จริงๆ!"

เหลียงซินเวยขมวดคิ้ว "ถ้าไม่เป็นเพราะว่าลูกชายของคุณมาโยกกระเป๋าของลูกชายฉัน ลูกชายของฉันก็ไม่ลงไม่ลงมือกับเขาหรอก"

เดิมทีเธอยังคิดว่าเรื่องนี้อานอานเป็นคนผิดทั้งหมด และก็สามารถที่จะเข้าใจได้ว่าแม่ของอีกฝ่ายฉันปวดใจที่ลูกชายเป็นแบบนี้ แต่ว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวกับที่อานอานเป็นลูกแม่เลี้ยงเดี่ยวเหรอ?

"โยว่ ตอนนี้เธออยากจะบอกว่าเป็นความผิดของลูกชายฉันเหรอ?" แม่ของเด็กชายก็ได้ถามด้วยน้ำเสียงประหลาด

เหลียงซินเวยไม่อยากที่จะพูดกับเธอไม่มากกว่านี้ ก็ได้หันไปพูดกับอานอาน "รีบขอโทษ ไม่งั้นแม่จะโมโหแล้วนะ!"

อานอานกลัวเธอโมโหที่สุดแล้ว

พอเธอพูดแบบนี้ ต่อให้อานอานไม่เต็มใจขนาดไหน ก็ต้องพูดขอโทษไปอย่างว่าง่าย "ขอโทษ เผิงเผิง ฉันไม่ควรจะต่อยนาย"

เผิงเผิงก็ได้เชิดหน้าขึ้น ใบหน้าก็ได้เต็มไปด้วยความได้ใจแบบนั้น พูด "แม่ของฉันพูดแล้ว ขอโทษไปก็ไม่มีประโยชน์ นายต้องให้ฉันต่อยกลับไปทีหนึ่ง"

ครูก็ได้มองอยู่ข้างๆ เงียบๆ มาตลอด คิดที่จะเอาเรื่องนี้ให้ผู้ปกครองจัดการกันเอง

แต่ว่าทั้งสองฝ่ายเจรจากันนานขนาดนี้แล้ว เรื่องก็ยังจัดการไม่เสร็จ

เธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ก็ได้เดินเข้าไป "คุณแม่เผิงเผิงค่ะ เรื่องที่เด็กตบตีกันมันเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ อีกอย่างอานอานก็ขอโทษแล้ว คุณก็ยกโทษให้เขาเถอะค่ะ"

เห็นว่าครูออกตัวพูดแทนอานอาน คุณแม่เผิงเผิงก็ได้โมโหกว่าเดิม

เธอก็ได้ลากเผิงเผิงมาข้างหน้า จับคางของเขา เอาแก้มที่ได้รับบาดเจ็บให้พวกเหลียงซินเวยดู

"พวกคุณดูสิ นี่เป็นการต่อยธรรมดาเหรอ? นี่เป็นการทำร้ายร่างกายโดยเจตนา!"

"คำพูดของคุณดูเกินไปหรือเปล่าคะ?" คิ้วของครูก็ได้ขมวดแน่น

"ไม่ได้ต่อยไปบนตัวของลูกเธอ เธอก็คงคิดว่าไม่ร้ายแรงอยู่แล้ว" คุณแม่เผิงเผิงก็ได้จ้องอานอานสักพัก พูดต่อว่า "ทางโรงเรียนจำเป็นที่จะต้องจัดการเรื่องนี้"

"คุณอยากให้ทางโรงเรียนจัดการยังไงคะ?" คุณครูถาม

"ให้เขาออกจากโรงเรียน!"

พอคำพูดนี้ออกมา คุณครูกับเหลียงซินเวยก็ได้อึ้งไปเลย