ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1259

ปากของเธอบอกว่าไม่มีอะไร แต่ว่าเสียงได้แหบเล็กน้อย ก็ได้มีเสียงสะอึกปนด้วย

ฟางยู่เชินก็ได้ปิดเอกสารลง ลุกขึ้น เอาเสื้อที่พาดอยู่พนักพิงเก้าอี้ขึ้น "เธออยู่ที่ไหน? ผมไปหาเธอ"

เหลียงซินเวยก็ได้ปฏิเสธอัตโนมัติ "ไม่ต้องมาหาฉันหรอกค่ะ ไม่เป็นอะไรจริงๆ"

เธอไม่อยากให้ฟางยู่เชินเห็นรอบช้ำที่หน้าของเธอ จะได้ไม่ทำให้เขาเป็นห่วง

แน่นอนว่าฟางยู่เชินไม่ตกลง เสียงก็ได้เข้มไปเล็กน้อย "เวยเวย เอาที่อยู่ให้ผม"

ไร้ทางเลือก เหลียงซินเวยก็ทำได้แค่เอาที่อยู่ให้เขา เป็นตลาดของกินแห่งหนึ่งในเมืองหลวง

"แม่ครับ พวกเรามาที่นี่ทำไมเหรอครับ?" พอพวกเขามาถึง อานอานก็ได้ถามด้วยความสงสัย

"เดี๋ยวคุณลุงฟางจะมาหาพวกเราค่ะ"

"คุณลุงฟางจะมาหาจริงๆ เหรอครับ?" อานอานรอคอยเอามาก

เหลียงซินเวยพยักหน้า "อืม จริงค่ะ"

เธอก็ได้ดึงยางมัดผมออก เอาผมปล่อยลงมา แล้วก็ได้แบ่งผมมาบังใบหน้าที่ได้บวมเล็กน้อย

ดูบนหน้าจอโทรศัพท์ ถึงได้วางใจ

แบบนี้ ก็ไม่ถูกจับได้แล้ว

ฟางยู่เชินก็ได้มาถึงที่อยู่ที่เหลียงซินเวยบอก รถจอดลง ผ่านกระจกบังลม ก็ได้มองเห็นเหลียงซินเวยกับอานอานที่อยู่ข้างนอกร้านทาโกะยากิร้านหนึ่ง

มุมปากของเขาก็ได้ชี้ขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ลงรถ เดินไปทางพวกเขา

"คุณลุงฟาง!" อานอานเห็นเขาก่อน ก็ได้วิ่งไปด้วยความดีใจ

ฟางยู่เชินตั้งใจมองเหลียงซินเวยสักพัก เห็นว่าเธอไม่เป็นอะไรจริงๆ

ถึงได้ลูบหัวอานอาน ยิ้มแล้วถาม "คิดถึงอามากใช่หรือเปล่า?"

อานอานพยักหน้า น้ำเสียงที่ใสก็ได้ตอบไปเสียงดังว่า "คิดถึงครับ ไม่มีแค่ผมที่คิดถึง คุณแม่ของผมก็คิดถึง"

"พูดอะไร?" เหลียงซินเวยก็ได้พูดดุเสียงเบา พูดอย่างเก้อเขินว่า "เด็กไม่รู้เรื่อง ชอบพูดมั่วๆค่ะ"

"อ้อ?" ฟางยู่เชินเลิกคิ้ว "เพราะงั้นเธอไม่ได้คิดถึงผม?"

"ฉัน......" ต่อหน้าเด็ก เหลียงซินเวยก็ได้เขินอายแล้วไม่รู้จะตอบยังไงทันที

ฟางยู่เชินก็ได้แกล้งถอนหายใจอย่างผิดหวัง "ไหนๆ เธอก็ไม่ได้คิดถึงผม งั้นผมไปล่ะ"

พูดจบ เขาก็ได้หันตัวจะเดินออกไป

"คิดถึงคิดถึงคิดถึง" เหลียงซินเวยก็ได้รีบลากมือของเขาไว้

ฟางยู่เชินก็ได้หัวเราะออกมา ก็ได้มองเธอลึกซึ้งไป "ผมก็คิดถึงเธอ"

หน้าของเหลียงซินเวยก็ได้แดงทันที ถึงขั้นไม่กล้าที่จะจ้องตาเขาเล็กน้อย

ก็ได้หันตัวอย่างทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย "ฉันไปซื้อชานมก่อน"

พูดจบ ก็ได้รีบก้าวขาเดินไปตรงร้านขายชานมในที่ไม่ไกล

ฟางยู่เชินรู้ว่าเธอเขินแล้ว ใบหน้าที่ได้เต็มไปด้วยรอยยิ้มเอ็นดู มองเธอที่วิ่งไปไกล

"อานอาน พวกเราก็ตามไปเถอะ" เขาก็ได้จูงมืออานอาน แล้วก็ค่อยๆ เดินตามไป

ฟางยู่เชินได้เที่ยวเดินห้างเป็นเพื่อนเหลียงซินเวยกับอานอานทั้งคืน จนกระทั่งสี่ทุ่มถึงได้ส่งพวกเขากลับบ้าน

เห็นว่าพวกเขาได้เดินเข้าชุมชนแล้ว เขาถึงได้สตาร์ทรถขับออกไป

กลับไปถึงบ้าน พอเข้าไปในบ้าน ก็ได้เห็นคุณแม่ที่ได้นั่งดูทีวีที่ห้องรับแขก

เขาก็ได้เดินไป "แม่ครับ ทำไมแม่ยังไม่นอนครับ?"

ซ่างหยิงก็ได้ปิดทีวี หันไปมองเขา "ลูกไปเจอกับซ่างกวนหยวนแล้ว?"

ฟางยู่เชินพยักหน้า "ใช่ครับ ทำไมเหรอครับ?"

"เห็นข่าวหรือยัง?"

"เห็นแล้วครับ"

มองสีหน้าของเขา เหมือนว่าไม่ได้ใส่ใจเรื่องของข่าว

"ลูกไม่มีอะไรจะพูดหน่อยเหรอ?" ซ่างหยิงก็ได้ถามลองเชิง