ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1269

"ทานข้าวเย็นมาหรือยัง? ถ้ายังฉันจะไปทำอาหารมาให้คุณทาน" เหลียงซินเวยกล่าว

ฟางยู่เชินพยักหน้า "โอเค"

"ถ้าอย่างนั้นคุณรอเดี๋ยวนะ ถ้าเบื่อก็เปิดทีวีดูไปก่อนได้"

เหลียงซินเวยพลางพูดพลางเดินไปที่ห้องครัว ระหว่างนั้นเธอถอดเสื้อคลุมออกแล้วโยนมันลงบนโซฟา

"เดี๋ยวก่อน!"

จู่ๆ ฟางยู่เชินก็ส่งเสียงดังขึ้น ก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าประหม่า จับมือของเธอขึ้นมองไปที่ผ้าพันแผลสะดุดตา "นี่เป็นอะไรไป?"

เหลียงซินเวยดึงมือกลับ ฉีกยิ้ม "ตอนทำงานไม่ทันระหว่างเลยโดนลวกเอาน่ะ"

"ทำไมถึงไม่ระวังเลย?" ฟางยู่เชินปวดใจมาก

"คุณไม่ต้องเป็นห่วง อีกไม่กี่วันก็หายดีแล้ว"

เหลียงซินเวยกลัวว่าเขาจะไล่ถามต่อ จึงรีบพูดขัดจังหวะขึ้น "คุณรีบไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นเถอะ ฉันจะเตรียมอาหารเย็น"

"มือเธอเจ็บแบบนี้ แล้วจะเตรียมอาหารเย็นยังไง?" ฟางยู่เชินดึงเธอไปนั่งที่โซฟา มองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอ มุมปากฉีกยิ้มออกมา "อาหารเย็นฉันจะเตรียมเอง"

"คุณ?" เหลียงซินเวยมองเขาอย่างสงสัย "คุณทำอาหารเป็นเหรอ?"

"แน่นอน"

ฟางยู่เชินยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันตัวเดินเข้าไปในห้องครัว

เหลียงซินเวยหันมองตาม มองร่างสูงของเขาเดินเข้าไปในครัว รอยยิ้มอันแสนหวานปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอ

ประมาณสองทุ่ม อานอานที่เข้าเรียนชั้นเรียนเสริมก็กลับมาถึงบ้าน

ทันทีที่เขาเห็นว่าฟางยู่เชินอยู่ที่นี่ด้วยก็ดีอกดีใจตาเป็นประกาย ร้องตะโกนเรียกดังลั่น "ลุงฟาง!"

"ไปล้างมือ อีกเดี๋ยวจะได้ทานข้าวแล้ว" น้ำเสียงของฟางยู่เชินเป็นธรรมชาติราวกับเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน

อานอานพยักหน้าอย่างร่าเริง "ได้ครับ"

มองตามอานอานวิ่งไปล้างมือ เหลียงซินเวยบอกกับฟางยู่เชินด้วยรอยยิ้มว่า "อานอานชอบคุณมาก ตอนนี้แกคงจะดีใจมากแน่ๆ"

"จริงเหรอ?"ฟางยู่เชินเงยหน้าขึ้นมองเธอ และพูดยิ้มๆ ว่า "นั่นเป็นเกียรติของฉัน"

ผ่านไปเกือบชั่วโมง ฟางยู่เชินเตรียมอาหารสามอย่างและซุปอีกหนึ่งอย่าง

มะเขือเทศผัดไข่ ปลาทอดน้ำแดง คะน้าฮ่องกงน้ำมันหอย แล้วก็ยังมีซุปไข่สาหร่ายง่ายๆ อีกชาม

"ลุงฟาง ลุงทำอาหารเป็นด้วย!" อานอานมองจากอาหารน่าอร่อยบนโต๊ะ บนใบหน้าอ่อนเยาว์นอกจากความประหลาดใจแล้ว ยังเต็มไปด้วยความชื่นชมนับถือ

"อาหารง่ายๆ ก็พอทำเป็นอยู่บ้าง ถ้าอาหารยากๆ ก็ทำไม่ได้แล้ว"

"ดูน่าอร่อยทุกอย่างเลย" เหลียงซินเวยหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบเนื้อปลาใส่เข้าไปในปาก ก่อนจะพูดชื่นชมทันที "อร่อยจริงๆ ด้วย"

"จริงเหรอ?" ฟางยู่เชินคิดว่าเธอพยายามจะพูดปลอบใจตัวเองถึงได้พูดออกมาแบบนั้น

"จริงสิคะ!" เหลียงซินเวยพยักหน้าหนักๆ

"ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆ นะ"

ฟางยู่เชินวางชามข้าวสุกแบ่งวางไว้ตรงหน้าของเธอและอานอาน "รีบทานข้าวเถอะ"

ทั้งสามคนนั่งทานข้าวด้วยกัน ฟางยู่เชินคีบเนื้อปลาวางใส่ในชามของอานอาน "หนูกำลังโต กินเยอะๆ นะ"

อานอานตอบกลับอย่างน่ารัก "ขอบคุณครับลุงฟาง"

"ไม่เป็นไร"

ฟางยู่เชินเหลือบมองไปที่เหลียงซินเวย เห็นเธอกำลังจ้องมาที่เขา ริมฝีปากจู๋เล็กน้อย ดูเหมือนจะไม่พอใจ เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วถามว่า "เป็นอะไรไป?"

"ฉันล่ะ?" เหลียงซินเวยถาม

ฟางยู่เชินไม่เข้าใจความหมาย เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย "หือ?"

เหลียงซินเวยใช้สายตาเหลือบไปที่ชามของตัวเอง "ฉันก็อยากได้"

ฟางยู่เชินนึกออกในทันที เขาหัวเราะลั่นพลางพูดอย่างเยาะเย้ยว่า "เธอจะเปรียบเทียบกับเด็กทำไม?"

"ถ้าอย่างนั้นคุณก็มองฉันเป็นเด็กไปเลยแล้วกัน" เหลียงซินเวยยื่นชามออกไป ราวกับแมวกำลังรออาหาร บนใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง