ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1268

เหลียงซินเวยหันไปมองเขาปราดหนึ่ง แล้วก้มหน้าลงพลางพูดเสียงแผ่วเบาว่า "ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันค่ะ"

ก่อนที่จะยืนยันความสัมพันธ์กับฟางยู่เชิน เธอไม่กล้าคิดเลยจริงๆ ว่าวันหนึ่งเธอจะได้คบหากับผู้ชายที่เพอร์เฟคมากอย่างฟางยู่เชิน

บางครั้งก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝัน

มือที่กุมพวงมาลัยกำแน่น กู้เนี่ยนพยายามห้ามความปวดร้าวภายในใจเอาไว้ และฝืนยิ้มออกมา พลางพูดติดตลกว่า "ฉันนึกว่าเธอจะไม่มีทางมีความรักแล้วจริงๆ ซะอีก"

เมื่อได้ยินดังนั้น เหลียงซินเวยก็นึกถึงคำพูดที่ตัวเองเคยพูดไว้เมื่อก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้ เธอรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างน่าประหลาด จึงรีบพูดอธิบายว่า "อันที่จริงตอนนั้นฉันคิดว่าทั้งชีวิตนี้คงจะใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ตลอดไปแล้ว แต่ว่า......"

เมื่อได้ยินตื่นตระหนกในน้ำเสียงของเธอ กู้เนี่ยนก็หัวเราะออกมาเบาๆ "ฉันไม่ได้จะกล่าวโทษอะไรเธอนะ ฉันแค่คิดว่าพวกเราไม่มีโชคชะตาต่อกัน"

เหลียงซินเวยกัดริมฝีปาก "พี่จะต้องได้พบเจอคนที่ดีกว่าฉันแน่นอน"

"หวังว่านะ"

กู้เนี่ยนมองไปยังถนนเบื้องหน้า ในดวงตาปรากฏความกังวลขึ้นมาอย่างช้าๆ ในสายตาของเขา เธอดีที่สุด ไม่มีใครที่จะดีไปกว่าเธออีกแล้ว

รถหยุดลงที่หน้าประตูชุมชน เหลียงซินเวยปลดเข็มขัดนิรภัย กล่าว "ขอบคุณ" แล้วเปิดประตูลงจากรถ

เมื่อมองแผ่นหลังเรียวบางของเธอที่ค่อยๆ ห่างออกไปผ่านหน้าต่างรถ ความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบายก็ผุดขึ้นในใจ

กู้เนี่ยนปลดเข็มขัดนิรภัย ลงจากรถ แล้ววิ่งไปทางเหลียงซินเวย

"เวยเวย"

เมื่อได้ยินเสียงเหลียงซินเวยก็ชะงักฝีเท้าแล้วหันตัวกลับมา

ทันใดนั้น มือของเธอก็ถูกคว้าไว้แน่น ก่อนจะดึงตัวเธอเข้าไปในอ้อมแขนของกู้เนี่ยน

ดวงตาของเธอเบิกกว้างและเริ่มจะดิ้นรนขัดขืน "พี่กู้ ปล่อยฉันเถอะค่ะ"

กู้เนี่ยนไม่ปล่อย แต่กลับกอดรัดตัวเธอไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม

"เวยเวย ให้ฉันกอดแบบนี้สักพักนะ แค่แป๊ปเดียว"

น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ ปะปนด้วยความอ้อนวอน

เหลียงซินเวยใจอ่อน เธอหยุดดิ้นรนขืนตัว และปล่อยให้เขาโอบกอดเธอไว้เงียบๆ

ไม่รู้ว่านานแค่ไหน กว่ากู้เนี่ยนจะเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าของเขาว่า "เวยเวย เธอต้องมีความสุขนะ"

เธอสามารถรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อตัวเองได้ เหลียงซินเวยอดปวดร้าวในใจขึ้นมาไม่ได้

"ขอบคุณนะคะ พี่กู้"

นอกจากคำขอบคุณ เธอก็ไม่รู้แล้วว่าตัวเองยังสามารถทำอะไรได้อีก

"พวกเธอกำลังทำอะไร?"

น้ำเสียงที่คุ้นเคยปะปนไปด้วยความโกรธดังขึ้นอย่างกะทันหัน

สีหน้าของเหลียงซินเวยเปลี่ยน ก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดของกู้เนี่ยนโดยไม่รู้ตัว แล้วหันไปมองทางต้นเสียง

ฟางยู่เชินเดินเข้ามา ใบหน้าหล่อเหลานั้นปกคลุมไปด้วยความมืดมนอึมครึม สายตาจ้องเขม็งไปที่กู้เนี่ยนอย่างเยือกเย็น

"ยู่เชิน มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ......"

เหลียงซินเวยอยากจะอธิบาย แต่กลับเห็นฟางยู่เชินยกมือขึ้นห้ามเธอไม่ให้พูดอะไรต่อ

เธอจึงทำได้เพียงหุบปาก และมองเขาอย่างไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร

"คุณชายยู่เชิน คุณคิดว่าพวกเรากำลังทำอะไร?"

เมื่อเทียบกับความตื่นตระหนกของเหลียงซินเวยแล้ว กู้เนี่ยนดูนิ่งสงบกว่ามาก เขามองฟางยู่เชินด้วยใบหน้าที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

"เธอเป็นแฟนฉัน"

เพื่อประกาศอำนาจสิทธิของตัวเอง ฟางยู่เชินดึงเหลียงซินเวยเข้าไปกอดไว้ในอ้อมแขนของเขา

กู้เนี่ยนหัวเราะลั่น "คุณชายยู่เชิน คิดไม่ถึงเลยว่าพอคุณมีความรักแล้ว จะไร้เดียงสาขนาดนี้"

ไร้เดียงสา?

กล้าพูดว่าเขาทำตัวเป็นเด็ก คิดว่าเขาอารมณ์ดีมากหรือยังไง?

ในขณะที่ฟางยู่เชินกำลังจะระเบิดความโกรธออกมา กู้เนี่ยนก็พูดขึ้นว่า "คุณชายยู่เชิน ดูแลเวยเวยให้ดี เธอดีมากนะ"

ฟางยู่เชินตกตะลึงไป

"ผมไปล่ะ"

กู้เนี่ยนโบกมือให้เหลียงซินเวย แล้วหันหลังเดินไปที่รถของเขา

เมื่อเดินไปถึงที่รถ ขณะที่กำลังยื่นมือไปเปิดประตู เขาหันกลับไปมองร่างเรียวบางที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล มุมปากกระตุกเป็นเส้นโค้งขึ้นมาเล็กน้อย