ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1267

"เวยเวย!"

ส้งหร่านและผู้จัดการร้องอุทานอย่างตกใจ

เหลียงซินเวยหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว

แย่แล้ว!

หลบไม่ทันแล้ว!

แต่ความเจ็บปวดที่เธอคาดคิดเอาไว้กลับไม่เกิดขึ้น น้ำเสียงหงุดหงิดร้อนรนของเย่เสี่ยวอี้ดังเข้ามาในหู "นี่คุณหลบไปซะ! หลบไป!"

เหลียงซินเวยลืมตาขึ้น เบื้องหน้ามีร่างสูงร่างหนึ่งกำลังยืนอยู่ เธอร้องเรียกออกมาอย่างช่วยไม่ได้ "พี่กู้!"

"แจ้งตำรวจ!" กู้เนี่ยนคว้ามือที่จับขวดแตกของเย่เสี่ยวอี้เอาไว้แน่น ก่อนจะพูดกับพวกผู้จัดการด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

"ครับ" ผู้จัดการบอกให้ส้งหร่านรีบโทรแจ้งตำรวจในทันที

"ปล่อยฉันนะ!" เย่เสี่ยวอี้พยายามดิ้นรนต่อสู้อย่างหนัก

กู้เนี่ยนเอ่ยปากพูดอย่างเย็นชา "ไม่ต้องเปลืองแรงเปล่าหรอกครับ ก่อนที่ตำรวจจะมา ผมไม่มีทางปล่อยมืออย่างแน่นอน"

"ไปตายซะ!" เย่เสี่ยวอี้หันศีรษะ จ้องมองดูเขาอย่างเหี้ยมโหด เหลือบมองไปทางเหลียงซินเวย พลางพูดเย้ยหยัน "แกนี่มันเก่งจริงๆ! ยั่วยวนผู้ชายไม่ใช่แค่ยู่เชินแค่คนเดียว!"

เมื่อได้ยินชื่อของฟางยู่เชิน กู้เนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเหลียงซินเวย

เหลียงซินเวยฝืนฉีกยิ้มออกมา

"เฮ้ นายก็ชอบมันเหมือนกันเหรอ?" เย่เสี่ยวอี้เห็นความผิดปกติจากสีหน้าที่แสดงออกมาของกู้เนี่ยน ดวงตาพลันเปล่งประกายระยิบระยับ

กู้เนี่ยนไม่โต้ตอบ

เย่เสี่ยวอี้ถามต่ออย่างไม่ใส่ใจ "นายรู้ไหมว่ามันมีแฟนแล้ว?"

มีแฟนแล้ว? !

นัยน์ตาของกู้เนี่ยนมีความประหลาดใจปรากฏแวบขึ้นมา แววตาที่มองไปทางเหลียงซินเวยเต็มไปด้วยความสงสัย

เหลียงซินเวยเกิดใจฝ่อขาดความมั่นใจขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด

ในเมื่อครั้งหนึ่งเธอเคยบอกกับเขาไปว่าตัวเองยังไม่อยากพูดถึงเรื่องความรักความรู้สึกในตอนนี้ แต่เพียงไม่นานกลับมาคบหากับยู่เชินซะแล้ว

ถ้าเขารู้ว่าแฟนของเธอคือฟางยู่เชิน ไม่รู้ว่าเขาจะคิดว่าเธอเป็นคนยังไง

"นายไม่รู้ ใช่ไหม?" เย่เสี่ยวหัวเราะออกมา "น่าสงสารจริงน่าสงสาร ดันมาชอบผู้หญิงใจง่ายแบบนี้!"

"หุบปาก!" จู่ๆ กู้เนี่ยนก็หันกลับมา พลางตะคอกเสียงดัง "กรุณาระวังปากของเธอให้พูดอะไรที่สะอาดด้วย!"

"ถึงปากของฉันจะไม่สะอาดเท่าไหร่ แต่ก็ไม่สกปรกเท่ามันหรอก! ยั่วยวนผู้ชายของฉัน!" เย่เสี่ยวอี้โต้กลับไปโดยไม่ยอมอ่อนเลยสักนิด

"เธอ!"

กู้เนี่ยนยังอยากจะพูดอะไรต่อ แต่จู่ๆ ก็มีคนดึงชายเสื้อของเขาไว้ เมื่อหันมองก็พบว่าเป็นเหลียงซินเวย

เห็นเธอส่ายหัวไปมาเพียงเล็กน้อย "พี่กู้ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แล้วก็ปล่อยเธอเถอะค่ะ เธอเป็นคนของตระกูลเย่"

ตระกูลเย่?

สักพักกู้เนี่ยนก็นึกอะไรบางอย่างออก เขาขมวดคิ้วแน่นพลางเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจ "เธอกับคุณชายยู่เชินนี่มันยังไง? เธอคบกับเขาจริงๆ เหรอ?"

เหลียงซินเวยพยักหน้า "อืม"

ความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้พุ่งตรงเข้ามาในหัวใจ

"คบกันตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"เพิ่งจะยืนยันความสัมพันธ์ไปเมื่อไม่กี่วันก่อน"

กู้เนี่ยนพยักหน้า ในรอยยิ้มของเขาแฝงไว้ด้วยความขมขื่น "ที่แท้คนที่เธอชอบก็คือคุณชายยู่เชินนี่เอง"

อะไรที่ว่าไม่อยากมีความรักตอนนี้ ต่างเป็นเรื่องโกหกทั้งหมด

เพียงแต่ภายในใจมีคนที่ชอบอยู่แล้ว

"ขอโทษนะคะ" เหลียงซินเวยกล่าวขอโทษอย่างสุภาพ

"ไม่ต้องขอโทษหรอก" กู้เนี่ยนไม่คิดจะกล่าวโทษตำหนิเธอ

เรื่องความรักความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้

เขาปล่อยมือของเย่เสี่ยวอี้ แล้วพูดว่า "ในเมื่อคุณเป็นคนของตระกูลเย่ ก็อย่าทำเรื่องที่ต้องทำให้ตระกูลเย่ขายหน้าเลยนะครับ!"

"ฉันอยากทำอะไรมันก็เป็นอิสระของฉัน ยังไม่ถึงคราวที่ต้องให้นายมาสั่งสอน!"

เย่เสี่ยวอี้ยกขวดไวน์แตกขึ้นมาชี้ไปที่เหลียงซินเวย พลางพูดเตือนอย่างโหดเหี้ยม "เรื่องนี้ยังไม่จบนะ ฝากไว้ก่อนเถอะ!"