ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1279

"หนูรู้อยู่แล้วค่ะว่ายู่เชินไม่มีไม่ทำเรื่องแบบนี้หรอกค่ะ เขาแค่หลงกลนังนั่นเท่านั้นเองค่ะ"

ตั้งแต่แรกเย่เสี่ยวอี้ก็คิดว่าเหลียงซินเวยนั้นให้ท่าฟางยู่เชินมาโดยตลอด

"เหล่าเย่ ถ้าสิ่งที่เสี่ยวอี้พูดมาเป็นความจริงละก็ ต้องรีบจัดการเรื่องนี้โดยเร็วเลยนะ" แม่เย่พูด

เธอกลัวว่าถ้าไม่จัดการละก็ เรื่องการคลุมถุงชนก็อาจจะถูกยกเลิกก็ได้

"แม่คะ ไม่มีคำว่าถ้า เพราะมันเป็นเรื่องจริงค่ะ" เย่เสี่ยวอี้พูดออกมาอย่างไม่พอใจ

แม่เย่พยักหน้า "เป็นเรื่องจริง เป็นเรื่องจริง"

พ่อเย่ทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่ ผ่านไปพักใหญ่ถึงได้พูดออกมาว่า "งั้นก็แสดงว่า การที่ยู่เชินปฏิเสธเรื่องคลุมถุงชน ก็ต้องเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้นแน่นอน"

"พ่อคะ ในที่สุดพ่อก็เข้าใจสักที" ในที่สุดเย่เสี่ยวอี้ก็รู้สึกโล่งอกสักที "มันต้องเกี่ยวข้องกับนังสารเลวนั่นอยู่แล้ว มันต้องพูดอะไรกับยู่เชินแน่ๆ"

"ไม่ได้ เหล่าเย่ ครั้งนี้เราจำเป็นต้องออกหน้าแล้ว" แม่เย่ไม่อยากให้ลูกสาวของตัวเองถูกทำร้าย "เราต้องให้ตระกูลฟางกับยู่เชินทำอะไรสักอย่าง ถ้ายังไม่ได้ เราก็ไปหาผู้หญิงคนนั้นเลย"

พ่อเย่พยักหน้า "ได้ เดี๋ยวผมจะลองไปคุยกับเหล่าฟางดู"

เย่เสี่ยวอี้เดินเข้า นั่งลงข้างๆ เขา กอดเขาจากด้านข้าง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนว่า "พ่อคะ พ่อนี่รักหนูที่สุดเลย"

พ่อเย่หันหน้ามามองเธอ "ถึงเรื่องนี้มันจะไม่ใช่ความผิดของแก แต่ต่อไปก็ห้ามใจร้อนแบบนี้อีก ถ้ามีอะไรก็ต้องปรึกษาพ่อกับแม่ก่อน เข้าใจมั้ย?"

"เข้าใจแล้วค่ะ" เย่เสี่ยวอี้หนุนหัวไปที่หัวไหล่ของเขา "มีพ่อกับแม่อยู่ด้วย หนูก็สบายใจที่สุดแล้วค่ะ"

แม่เย่อดยิ้มออกมาไม่ได้ "ลูกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เรื่องคลุมถุงชนนั้นไม่มีปัญหาแน่นอน"

เย่เสี่ยวอี้พยักหน้า "ค่ะ"

ยังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับฟางยู่เชินให้ได้ ไม่ยอมให้ใครหรือเรื่องอะไรก็ตามเข้ามาทำลายความรักของเธอกับฟางยู่เชินเด็ดขาด

.......

ตอนที่ฟางยู่เชินกลับมาถึงบ้าน ก็แทบจะเช้าแล้ว

เขาคิดว่าทุกคนนอนกันหมดแล้ว แต่ไม่นึกเลยว่าพอเดินเข้าบ้านมา ไฟที่ปิดอยู่ก็ถูกเปิดขึ้น จนสว่างไสวขึ้นมาทันที

เขายืนอึ้งอยู่กับที่ แล้วมองไปทางห้องรับแขกอย่างอัตโนมัติ

เห็นฟางเถิงกับซ่างหยิงที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา สีหน้าของทั้งคู่ต่างดูไม่ดีเลย

ฟางยู่เชินรู้ดีว่าทั้งคู่กำลังรอเขาอยู่ และรู้ด้วยว่ารอเขาเพราะสาเหตุอะไร

เขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินเข้าไป

"พ่อ แม่ ทำไมยังไม่นอนกันอีกครับ?" เขาพยายามพูดออกมาให้เบาที่สุด

ซ่างหยิงหันมองฟางเถิงที่กำลังทำหน้าบึ้งตึงทีหนึ่ง ก่อนจะตอบไปว่า "ก็รอแกอยู่นั่นแหละ"

ฟางยู่เชินยิ้มออกมา "จะรอผมทำไมครับ? กลัวผมจะไม่กลับมาเหรอครับ?"

เขาทำตัวผ่อนคลายเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน มันทำให้ฟางเถิงถึงกับโมโห แล้วตำหนิออกมาเสียงดังว่า "แกดูซิว่าแกทำถูกมั้ย? ที่กลับบ้านดึกดื่นแบบนี้! นี่แกไปไหนมา?"

"ผม…..ผมทำโอทีที่บริษัทไงครับ" หาข้ออ้างแบบส่งๆ

"ทำโออยู่ที่บริษัทอย่างนั้นเหรอ?" ฟางเถิงขมวดคิ้ว สายตาอันแหลมคมจับจ้องมาที่เขา "ยู่เชินนี่แกเห็นฉันกับแม่ของแกโง่นักใช่มั้ย?"

ฟางยู่เชินแอบตกใจอยู่ข้างใน แล้วถามไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ว่า "นี่พวกพ่อถามส้งหยาวมาแล้วเหรอครับ?"

"เหลวไหล!" ฟางเถิงพูดด้วยความโมโห "คลิปในวันนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้น ฉันกับแม่แกกลัวจะกระทบกับงานของแก เลยตั้งใจรอแกเลิกงานแล้วค่อยถามให้รู้เรื่อง แต่ใครจะไปคิดว่าแกจะเลิกงานตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลา!"

ฟางยู่เชินมองต่ำ แล้วไม่พูดไม่จา

"แกไปหาผู้หญิงคนนั้นมาใช่มั้ย?" ฟางเถิงถาม