ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1278

พอเห็นสีหน้าที่จริงจังของเขา ในใจของเหลียงวินเวยก็รู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมา เธอดูดๆ จมูก แล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง "ฉันเข้าใจแล้ว ครั้งต่อไปฉันจะไม่ปิดบังคุณอีกค่ะ"

"ไม่มีครั้งต่อไป" ฟางยู่เชินพูด "ผมไม่อนุญาตให้มีครั้งต่อไป"

"แล้วเย่เสี่ยวอี้เธอ......" เหลียงซินเวยพูดแล้วหยุดชะงัก

กลัวว่าเขาจะเข้าใจว่าเธอกำลังกดดันเขาอยู่

พอพูดถึงเย่เสี่ยวอี้ คิ้วของฟางยู่เชินก็ขมวดเป็นปมทันที สีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ "เรื่องนี้ผมจะจัดการให้เรียบร้อย ผมจะไม่ยอมให้เธอมาทำร้ายคุณอีก"

เหลียงซินเวยพยักหน้า "ค่ะ"

พอนึกถึงคำด่าทอที่อยู่ในโซเชียลพวกนั้น ฟางยู่เชินก็ดึงเธอมากอดด้วยความห่วงใยอีกครั้ง

"ช่วงนี้คุณก็พักผ่อนอยู่บ้านไป ไม่ต้องเข้าเน็ต ต้องทำเหมือนคลิปนั้นไม่มีอยู่นะครับ" เขากระซิบที่ข้างหูของเธอเบาๆ

เหลียงซินเวยตอบ "ค่ะ" มาคำหนึ่ง กางสองมือออกแล้วกอดเอวเขาไว้ ซุกหน้าเข้าไปในอกของเขา ฟังเสียงหัวใจที่ทุ้มลึกของเขา หัวใจถึงได้สงบลง

ขอแค่มีเขาอยู่ข้างๆ เธอก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

ฟางยู่เชินกอดเธอไว้แน่นๆ จากมุมที่เธอมองไม่เห็น สีหน้าก็เคร่งขรึมลงไป ดวงตาสีดำประกายไปด้วยความเยือกเย็น

ครั้งนี้เขาต้องจัดการเรื่องคลุมถุงชนให้เรียบร้อย จะปล่อยให้ยืดเยื้อไม่ได้อีกแล้ว ไม่อย่างนั้น มันจะไม่ส่งผลดีกับเวยเวยเลย

......

บ้านตระกูลเย่

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?" พ่อเย่จ้องหน้าลูกสาวด้วยความโกรธเกรี้ยว

เขาเห็นข่าวบนโลกออนไลน์แล้ว ถึงได้รู้ว่าลูกสาวของตัวเองนั้นน่ากลัวแค่ไหน ฟาดขวดเหล้าจนแตก แล้วตั้งใจจะทำร้านคนอื่น

โชคดีที่อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บแค่ภายนอก ไม่อย่างนั้นชื่อเสียงของตระกูลเย่คงถูกเธอทำลายไปหมดแล้ว

"พ่อคะ พ่อจะโมโหแบบนี้ไปทำไมคะ? หนูไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย" เย่เสี่ยวอี้รู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่ได้ทำอะไรผิด แถมยังรู้สึกว่าทำน้อยไปด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้เธอก็ได้ระบายแล้ว

ยิ่งชาวเน็ตต่อว่านังสารเลวเหลียงซินเวยนั่นได้หยาบคายมากเท่าไหร่ เธอก็ยิงได้ระบายเท่านั้น

เธอยังทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีก พ่อเย่ตบโต๊ะอย่างแรง แล้วตำหนิไปว่า "อะไรคือไม่ได้ทำอะไรผิด? ชื่อเสียงของตระกูลเย่ถูกแกทำจนป่นปี้หมดแล้ว!"

พอได้ยินแบบนั้น เย่เสี่ยวอี้ก็ขึ้นเสียงด้วยความไม่พอใจ "พ่อคะ หนูไปทำให้ตระกูลเย่ขายหน้ายังไงคะ? ถ้าหนูไม่ทำแบบนี้ คนอื่นเขาถึงจะหัวเราะเยาะว่าตระกูลเย่ของเรามันไม่เอาไหน ที่ปล่อยให้นังสารเลวคนหนึ่งมาแย่งผู้ชายไป!"

"นี่แก!แก......" พ่อเย่โกรธจนพูดอะไรไม่ออก นิ้วที่ชี้ไปที่เธอก็กำลังสั่น

แม่เย่ที่ได้ยินก็เดินดุ่มๆ เข้ามา มาถึงตรงหน้าของพ่อเย่กับเย่เสี่ยวอี้ พอเห็นพ่อเย่ที่กำลังโมโห จึงได้ถามไปว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

"ถามลูกสาวของคุณดูสิ!" พ่อเย่ถลึงตาใส่เย่เสี่ยวอี้ แล้วเดินไปนั่งตรงโซฟาที่อยู่ข้างๆ

แม่เย่หันมองเขาทีหนึ่ง แล้วค่อยหันไปถามเย่เสี่ยวอี้ว่า "ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?"

"แม่คะ มีคนมาแย่งยู่เชินกับหนูค่ะ" เย่เสี่ยวอี้พูดด้วยท่าทางที่ลำบากใจ

พอแม่เย่ได้ยิน เธอก็รีบถามไปว่า "ใคร? ใครที่มันหน้าด้านแบบนี้?"

"เป็นคนที่แม่รู้จักค่ะ"

"คนที่แม่รู้จักอย่างนั้นเหรอ?" แม่เย่ขมวดคิ้ว "แล้วใครล่ะ?"

"แม่ยังจำผู้หญิงที่พี่ชายพามาพบตอนงานเลี้ยงช่วงปีใหม่ได้มั้ยคะ?"

แม่เย่ลองนึกดู พอนึกออกว่าใคร ก็อดไม่ได้ที่จะทำหน้าไม่อยากจะเชื่อออกมา "จะบอกว่าเป็นเธออย่างนั้นเหรอ?"

"มันนั่นแหละค่ะ" พอนึกถึงเหลียงซินเวย เย่เสี่ยวอี้ก็ไม่อาจปกปิดความเกลียดชังที่แสดงออกทางสีหน้าได้

"มันเป็นไปได้ยังไง?" แม่เย่ไม่อยากจะเชื่อ "เธอเป็นแฟนพี่ชายของลูกไม่ใช่เหรอ?"

"ใช่ค่ะ มันก็แค่ผู้หญิงที่หลายใจคนหนึ่ง ทางหนึ่งก็คบกับพี่ชาย อีกทางก็ไปให้ท่ายู่เชิน"

เย่เสี่ยวอี้กัดฟันพูด