ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1285

นับว่าก็ยิ่งใกล้วันแต่งงานของจิ้นเฟิงเฉินกับซ่างกวนหยวนขึ้นมาเรื่อยๆ เจียงสื้อสื้อก็ยิ่งนั่งไม่ติดแล้ว

เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร จึงจะขัดขวางการแต่งงานได้จริงๆ รู้สึกแค่ว่าจิตใจร้อนรนกระวนกระวาย

ซ่างหยิงสังเกตเห็นความกังวลของเธอ ก็ใช้โอกาสตอนเอาผลไม้มาให้ที่ห้องเธอ ถามอย่างห่วงใยว่า"สื้อสื้อ เธอไม่ได้เป็นอะไรนะ"

"หนูไม่เป็นไรค่ะ"เจียงสื้อสื้อหัวเราะเบาๆ แต่ถ้าคนที่รู้จักเธอดีก็ล้วนรู้ว่า เธอฝืนตัวเองหัวเราะออกมา

ซ่างหยิงถอนหายใจ "สื้อสื้ออย่าเก็บทุกเรื่องไว้ในใจ มีอะไรก็บอกฉันบอกน้าชายเธอ ทุกคนปรึกษากัน"

เจียงสื้อสื้อไม่พูดอะไร

"กำลังกังวลเรื่องงานแต่งงานอยู่ใช่มั้ย"

เธอไม่ยอมเอ่ยปากเอง ซ่างหยิงก็ได้แต่ถาม

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า "อืม หนูไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี"

เห็นงานแต่งกำลังจะจัดขึ้นมาแล้ว จิ้นเฟิงเฉินยังไม่ฟื้นฟูความทรงจำ ซ่างหยิงเข้าใจถึงความกลัวและกังวลของเธอ

เดินเข้าไป กุมมือของเธอเอาไว้ พูดปลอบใจด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า "ปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอ อย่ามัวแต่คิดฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว ฉันกับน้าเธอแล้วก็ยู่เชินจะช่วยคิดหาวิธี"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า แสดงการรับรู้

ซ่างหยิงลงมาชั้นล่าง หาตัวฟางเถิงที่กำลังยุ่งอยู่ที่สวนด้านหลังจนเจอ แล้วบอกสภาพของเจียงสื้อสื้อกับเขา

ฟางเถิงหยุดงานในมือ คิ้วขมวดแน่น "ความจริงแล้วสองวันมานี้ผมก็กำลังคิดเรื่องนี้ ถ้าพวกเราขัดขวางงานแต่งงานไม่ทันเวลา ทำให้เฟิงเฉินกับซ่างกวนหยวนแต่งงานกันอย่างราบรื่น เช่นนั้นเรื่องก็จะยุ่งยากมาก"

"แน่นอนฉันรู้ว่ายุ่งยาก ฉันถึงมาถามคุณว่าจะทำยังไงดี"น้ำเสียงซ่างหยิงร้อนใจเล็กน้อย

"คุณรีบร้อนอะไร"ฟางเถิงอดขำไม่ได้ "ไม่ต้องรีบร้อน พวกเราค่อยๆ คิดหาวิธี วิธีแรกไม่ได้ ก็คิดวิธีที่สอง วิธีที่สาม"

"อย่างนั้นวิธีแรกล่ะ คุณคิดออกแล้วหรือยัง"เขาพูดเหมือนสบายมาก ซ่างหยิงถามซักไซ้

"วิธีแรกเหรอ……"ฟางเถิงคิดอย่างจริงจัง "เอาแบบนี้มั้ย พวกเราสองคนไปหาซ่าวกวนหยวนด้วยตัวเอง เกลี้ยกล่อมเธอ"

ได้ยินวิธีนี้ ซ่างหยิงอดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบน "สายไปแล้ว! ฉันเคยเกลี้ยกล่อมเธอตั้งแต่แรกแล้ว แต่ไม่มีประโยชน์อะไรเลยแม้แต่น้อย คนเขาตั้งใจจะแต่งงานกับเฟิงเฉินให้ได้ จะมาฟังคำเกลี้ยกล่อมได้ยังไง"

ยิ่งไปกว่านั้นซ่างกวนหยวนนิสัยดื้อรั้นขนาดนั้น，จะยอมเปลี่ยนความคิดง่ายๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ

"งั้นทำยังไงดี"ฟางเถิงถาม

"นี่ฉันไม่ได้ถามคุณอยู่เหรอ  ทำไมคุณมาย้อนถามฉันกลับล่ะ"ซ่างหยิงเกือบจะถูกเขาทำให้โมโหตาย "คุณก็พูดแล้วนี่ว่า วิธีแรกไม่ได้ผลก็คิดวิธีที่สอง วิธีที่สาม อย่างนั้นคุณก็รีบคิดวิธีที่สองวิธีที่สามสิ"

"ได้ๆ คุณไม่ต้องเร่งผม ผมค่อยๆ คิด"

ซ่างหยิงมองฟางเถิงที่ครุ่นคิดอย่างเอาจริงเอาจัง "เวลาไม่คอยท่านะ"

……

ตอนบ่าย กู้เนี่ยนพาเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนมาที่บ้านใหญ่ตระกูลฟาง

"คุณยาย"

พอเห็นซ่างหยิง เถียนเถียนก็รีบก้าวขาเล็กๆ วิ่งไปหา

"หลานรัก ทำไมถึงมาได้"ซ่างหยิงอุ้มเธอขึ้นมา

"คุณลุงกู้บอกว่าจะพาพวกเรามาร่วมงานแต่งงานของแด๊ดดี้ค่ะ"

ได้ยินดังนั้น ซ่างหยิงก็ขมวดคิ้ว มองไปที่กู้เนี่ยน พูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า "ทำไมนายถึงได้พูดแบบนี้กับเด็กๆ "

กู้เนี่ยนยิ้มอย่างละอาย "ผมก็แค่ล้อเล่นกับพวกเขาเท่านั้นเองครับ"

"จะล้อเล่นแบบนี้ก็ไม่ได้"

จากนั้น ซ่างหยิงก็พูดกับเด็กทั้งสองคนว่า "อย่าไปฟังลุงกู้พูดเหลวไหล แด๊ดดี้ของพวกหนูไม่ได้แต่งงาน"

"อ่าว หนูคิดว่าแด๊ดดี้จะจัดงานแต่งงานกับหม่ามี๊เสียอีก"สีหน้าท่าทางเถียนเถียนผิดหวังเล็กน้อย

ซ่างหยิงบีบจมูกของเธอเบาๆ ยิ้มแล้วพูดว่า "รอแด๊ดดี้หนูกลับมา หนูก็ให้แด๊ดดี้จัดงานแต่งงานกับหม่ามี๊อย่างใหญ่โตอลังการไปเลย"

เถียนเถียนดวงตาเปล่งประกาย "ได้เหรอคะ"

ซ่างหยิงยิ้ม "ได้แน่นอน"

เธอเดินมาด้านหน้าของเสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่าเรียกอย่างเป็นเด็กดีเชื่อฟัง "คุณยายครับ"

"เสี่ยวเป่าคนดี"ซ่างหยิงยื่นมือออกมา

เสี่ยวเป่าจูงมือเธอไว้

"เสี่ยวกู้ฉันจะพาเด็กทั้งสองคนขึ้นชั้นบนไปหาแม่ของพวกเขา นายนั่งตามสบายเลยนะ คิดเสียว่าเป็นบ้านตัวเอง"

กู้เนี่ยนยิ้มพลางพยักหน้า "ครับ"

มองเห็นพวกเขาขึ้นชั้นบน รอยยิ้มของกู้เนี่ยนก็ค่อยๆ จางหายไป เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นมา