ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1284

ฟางยู่เชินคับแค้นในใจ อยากจะผลักเธอออก

แต่เสียงสะอื้นไห้ที่ดังมาจากในอ้อมอก บีบเค้นหัวใจเขาแต่ละครั้งๆ แม้แต่จะหายใจยังเจ็บปวด

สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหว กอดหญิงสาวในอ้อมอกเอาไว้แน่น เหมือนกับจะเอาตัวเธอฝังเข้าไปในร่างของตนเองอย่างนั้น

"ฉันไม่ต้องการเลิก!"เหลียงซินเวยพูดด้วยเสียงแหบพร่า

ฟางยู่เชินซุกศีรษะเข้าไปในซอกคอของเธอ น้ำเสียงทั้งเคร่งขรึมทั้งแห้ง "อยู่กับผม คุณจะได้รับบาดเจ็บ……"

พูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกเหลียงซินเวยตัดบท "ฉันไม่กลัว ขอแค่มีคุณอยู่ข้างๆ ฉันก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น"

"ยัยโง่"ในใจฟางยู่เชินก็อ่อนระทวย

เธอยังไม่กลัว เขาเป็นผู้ชายอกสามศอกจะต้องกลัวอะไรอีก

ในยามค่ำคืน พวกเขาต่างกอดกันและกันแน่น แยกกันไม่ออกเสมือนกับว่าเป็นร่างเดียวกันอย่างนั้น

อานอานรอนานมากแล้ว กว่าลุงฟางของเขาจะมา

วินาทีที่ประตูเปิดนั้น เขารีบพุ่งตัวไปทันที มองเห็นฟางยู่เชินเดินเข้ามา เรียกอย่างตื่นเต้นว่า "ลุงฟาง"

ความชื่นชอบที่อานอานมีต่อฟางยู่เชิน ทุกครั้งล้วนแสดงออกมาทางสีหน้าโดยไม่ปิดบังแม้แต่น้อย

ฟางยู่เชินก้าวมาข้างหน้า บีบแก้มของเขา ยิ้มพลางถามว่า "ทำการบ้านเสร็จแล้วเหรอ"

"ทำเสร็จตั้งนานแล้วครับ"

"เก่งจริงๆ "ฟางยู่เชินขยี้ศีรษะเล็กๆ ของเขาอย่างรักใคร่เอ็นดู

"อย่ายืนตรงนี้เลย เข้าไปเถอะ"

เพราะร้องไห้มา เสียงของเหลียงซินเวยจึงแหบพร่า

พออานอานได้ยินก็รู้ว่าผิดปกติ มองไปที่เธอ ก็พบว่าตาเธอแดงๆ คิ้วเล็กๆ ขมวดขึ้นมา "แม่ครับ แม่ร้องไห้เหรอครับ"

เหลียงซินเวยยิ้มพลางส่ายหน้า "ไม่ได้ร้องจ้ะ ลมพัดทรายเข้าตา"

"อ้อ"อานอานคิดว่าเป็นเรื่องจริง จึงไม่ได้ถามอะไรต่อไปอีก

เขาจูงมือฟางยู่เชินเดินเข้าไปข้างใน เดินพลางพูดพลางว่า "แม่ตั้งใจทำกุ้งผัดเปรี้ยวหวานที่ลุงชอบทานไว้แล้ว แม่ตั้งใจเปิดตำราอาหารทำเลยนะครับ"

ได้ยินดังนั้น ฟางยู่เชินก็มองไปยังเหลียงซินเวย

ดวงตาสี่ดวงประสานกัน

เหลียงซินเวยหลบสายตาอย่างเขินอาย "ฉันทำไม่เป็น ถ้าไม่อร่อย จะว่ากันไม่ได้นะคะ"

สายตาของฟางยู่เชินลึกซึ้งขึ้นมา พูดด้วยเสียงขรึมว่า "ขอแค่เป็นของที่คุณทำ ผมก็ชอบหมด"

ได้ยินประโยคนี้ เหลียงซินเวยก็รู้สึกชุ่มชื่นในหัวใจ

เธอรีบเดินไปที่ห้องครัว เอาอาหารที่เย็นชืดไปแล้วมาอุ่นให้ร้อนอีกครั้ง ค่อยนำมาตั้งบนโต๊ะ

อานอานลากฟางยู่เชินมานั่งลงแล้ว สองมือซ้อนกันวางไว้บนโต๊ะ รอทานอาหารอย่างเชื่อฟัง

อาหารสามอย่างน้ำแกงหนึ่งอย่าง

แม้จะเป็นอาหารบ้านๆ ธรรมดาทั่วไป แต่กลิ่นหอมที่ลอยละล่องอยู่ในอากาศ บวกกับแสงไฟที่สาดส่องลงมาจากเหนือศีรษะ ทั้งหมดอบอุ่นสวยงามขนาดนั้น

"หิวกันแล้วสินะคะ รีบทานเถอะ"

เหลียงซินเวยเอาข้าวที่ตักเรียบร้อยแล้ววางตรงหน้าพวกเขาทีละคน

จากนั้นก็นั่งลงตรงข้ามฟางยู่เชิน มองเขาด้วยสายตาที่คาดหวัง

ฟางยู่เชินเข้าใจความหมายของเธอ หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบกุ้งใส่ในปาก

อืม……หวานไปหน่อย

แต่เขาก็ยังยิ้มพลางเอ่ยว่า "อร่อยมาก"

เหลียงซินเวยตาเป็นประกาย "จริงเหรอคะ"

"แม่ครับ อร่อยมากจริงๆ ครับ"อานอานก็พูดยืนยันด้วย

เหลียงซินเวยกินกุ้งด้วยตนเอง ก็เบิกตาโตด้วยความดีใจ "อร่อยจริงๆ "

ตอนแรกก็กังวลว่าทำครั้งแรกอาจจะไม่ดีนัก แต่ตอนนี้ในที่สุดก็สบายใจแล้ว

อาหารสามอย่างบวกน้ำแกงหนึ่งอย่างแทบจะถูกฟางยู่เชินและอานอานกินหมด

มองอาหารแต่ละจานถูกกินจนเกลี้ยง ในใจเหลียงซินเวยก็มีความสุขเต็มเปี่ยม

ที่แท้การมองเห็นคนที่ตนเองรักกินอาหารที่ทำด้วยฝีมือตนเอง มันมีความสุขและอิ่มเอมใจมากขนาดนี้

หลังจากกินเสร็จแล้ว เหลียงซินเวยก็เตรียมเก็บจานชาม แต่กลับถูกฟางยู่เชินกดมือเธอเอาไว้

เงยหน้า สบตากับนัยน์ตาดำขลับของเขา