ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1283

"ข่าวซุบซิบนั้นเป็นข่าวปลอม"เจียงสื้อสื้อพูด

"ฉันรู้"

เหลียงซินเวยยังจำข่าวซุบซิบครั้งนั้นได้ ที่บอกว่าคนที่ฟางยู่เชินชอบความจริงแล้วก็คือซ่างกวนหยวน และการแต่งงานกับตระกูลเย่ก็เพื่อเพิ่มอำนาจของอีกฝ่าย

แต่ต่อมายู่เชินก็อธิบายกับเธอแล้ว เขาก็แค่ช่วยพี่สื้อสื้อเท่านั้น

"ถ้าพวกเขาแต่งงานกัน อย่างนั้นสามีพี่ก็แต่งงานซ้ำซ้อนแล้วสิคะ"เหลียงซินเวยถาม

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า "อืม แต่งงานซ้ำซ้อน"

"งั้นซ่างกวนหยวนทำอย่างนั้นได้ยังไงนะ"เหลียงซินเวยอดสงสารเธอไม่ได้

ถ้าซ่างกวนหยวนแต่งงานกับจิ้นเฟิงเฉินจริง นั่นเท่ากับเป็นการทำร้ายพี่สื้อสื้อมากเกินไปแล้ว

นั่นเป็นชายคนรักที่พี่สื้อสื้อเฝ้ารออย่างทรมาน

เจียงสื้อสื้อฝืนยิ้ม "ฉันก็อยากรู้"

เหลียงซินเวยอดไม่ได้ที่จะเห็นใจเธอ ยื่นมือไปกุมมือเธอเอาไว้ พูดปลอบใจว่า "ฉันรู้ว่าในใจพี่เจ็บปวดมาก แต่ขอแค่พวกเขายังไม่แต่งงาน พี่ก็มีโอกาสแย่งเขากลับมา"

เธอขมวดคิ้ว "ไม่ถูก ใช้คำว่าแย่งไม่ได้ เดิมทีเขาก็เป็นของพี่อยู่แล้ว"

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี พูดแซวตัวเองว่า "ตอนนี้คือแย่งจริงๆ "

"พี่สื้อสื้อ ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยพี่ได้ รีบบอกนะคะ"เหลียงซินเวยรู้ว่า สิ่งที่ตนเองช่วยได้นั้นมีจำกัด แต่ช่วยได้เล็กน้อยก็จะช่วย

"ขอบคุณนะ เวยเวย"

"พี่ไม่ต้องเกรงใจฉันเลยค่ะ"

เจียงสื้อสื้อนึกถึงการตัดสินใจของฟางยู่เชินอีกครั้ง ขยับปาก อยากจะบอกเธอ แต่สุดท้ายก็อดทนเอาไว้ได้

เธอได้แต่พูดประโยคที่ซ่อนความหมายเอาไว้ว่า "เวยเวย หวังว่าเธอกับพี่ชายฉันจะมีความสุข"

"ขอบคุณค่ะ"

มองเห็นเธอที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ในใจของเจียงสื้อสื้อก็เหมือนมีสำลีอุดอยู่ อึดอัดทรมานมาก

เธอยกแก้วกาแฟขึ้นมา ดื่มเข้าไปอึกใหญ่รวดเดียว จากนั้นก็ถอนหายใจยาวๆ

ทุกคนล้วนมีเรื่องกลุ้มใจของตนเอง ขอเพียงสามารถจัดการแก้ไขได้อยากรวดเร็ว

……

พอเลิกงาน ฟางยู่เชินก็ขับรถไปที่ยังพักของเหลียงซินเวย

เขาจอดรถที่ประตูทางเข้าที่พัก สายตามองไปที่อาคารนั้นที่เหลียงซินเวยพักอยู่

มองเห็นชั้นที่เธอพักเปิดไฟสว่างอยู่ สีเหลืองนวลของไฟให้ความรู้สึกอบอุ่นมากอย่างประหลาด

มือที่กุมพวงมาลัยรถจับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว รอยยิ้มขมขื่นที่ริมฝีปากค่อยๆ เผยออกมา

ก่อนที่จะมา เขาก็ได้ทำใจเอาไว้แล้ว ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตัดสินใจมาบอกเลิกกับเธอ

แต่เมื่อถึงที่นี่ ทั้งหมดก็พังทลาย

ทำใจไม่ได้ ความรู้สึกผิดพลุ่งพล่านขึ้นภายในใจอย่างรุนแรง

เวลาผ่านไปแต่ละนาทีแต่ละวินาที เขาก็ยังไม่กล้าลงจากรถ

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นภายในรถ

หยิบขึ้นมาดู ใจสั่นขึ้นทันที

คือเวยเวย

เขาเงยหน้ามองไปทางชั้นที่เธอพักอยู่ สูดหายใจเข้าลึกๆ รับสาย

เสียงอ่อนโยนของเหลียงซินเวยดังขึ้นข้างหู "ยู่เชิน คุณเลิกงานแล้วหรือยังคะ"

ทันใดนั้นคอของเขาก็แห้งผากขึ้นมา แม้แต่เสียงยังเปลี่ยนเป็นแหบพร่า "อืม เลิกงานแล้ว"

ฟังออกว่าเสียงของเขาผิดปกติ เหลียงซินเวยถามอย่างเป็นห่วงว่า "คุณเป็นอะไรไปคะ"

"ไม่ได้เป็นอะไร"

เหลียงซินเวยไม่ได้คิดอะไรมาก ลังเลเล็กน้อย จึงได้ถามด้วยความระมัดระวังว่า "อย่างนั้นคุณจะมามั้ยคะ"

อะไรที่ควรพูดก็ต้องพูด

ฟางยู่เชินนิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง จากนั้นหลับตาลง ตอบเบาๆ ว่า "ผมอยู่ชั้นล่าง คุณลงมาหน่อย"