ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1282

"ยกเลิกการแต่งงานเหรอ"เย่เสี่ยวอี้คิดว่าตนเองหูฝาด ใบหน้าที่ตกแต่งด้วยเครื่องสำอางอย่างสวยงามเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ฟางยู่เชินพยักหน้า "อืม ยกเลิกการแต่งงาน"

"ไม่ ฉันไม่อนุญาตให้คุณทำแบบนี้!"เย่เสี่ยวอี้อารมณ์เดือดขึ้นมา "คุณต้องแต่งงานกับฉัน เรื่องนี้ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก"

"เสี่ยวอี้ ผมไม่ชอบคุณ ตอนนี้ไม่ชอบ ต่อไปก็ไม่มีทางชอบ"

"ฉันชอบคุณก็พอแล้ว"เย่เสี่ยวอี้มีความยึดมั่นในตัวเอง เธอกำหนดไว้แล้ว ว่าต้องแต่งงานงานกับเขาให้ได้

ฟางยู่เชินเผยให้เห็นรอยยิ้มอับจนปัญญา "แบบนี้ไม่ยุติธรรมกับคุณ"

"ไม่มีทาง ขอแค่ได้อยู่กับคุณ ไม่มีอะไรไม่ยุติธรรม"

เย่เสี่ยวอี้คิดว่าตนเองยอมลดศักดิ์ศรีขนาดนี้แล้ว เขาน่าจะใจอ่อนลงบ้าง

แต่เธอก็ยังประเมินความมุ่งมั่นตั้งใจของฟางยู่เชินต่ำไป

"คุณคู่ควรกับคนที่ดีมากกว่านี้"ฟางยู่เชินพูด "อยู่กับผม คุณจะไม่มีความสุข"

"คุณไม่ใช่ฉัน จะรู้ได้ยังไงว่าฉันจะไม่มีความสุข"เย่เสี่ยวอี้ยิ้ม รอยยิ้มเต็มไปด้วยความเยาะหยัน "หรือว่าคุณอยากจะจะแต่งงานกับเหลียงซินเวยคนนั้น"

ฟางยู่เชินนิ่งเงียบ

เย่เสี่ยวอี้รู้ว่าตนเองพูดถูกแล้ว ก็โมโหขึ้นมาทันที พูดว่า "คุณอย่าไร้เดียงสาไปหน่อยเลย ชั่วชีวิตนี้ของคุณไม่มีทางได้แต่งงานกับนังแพศยานั่น! ขอแค่มีฉันอยู่ พวกคุณก็อย่าหวังจะได้อยู่ด้วยกัน!"

เธอโพล่งออกมาทันที ในคำพูดเต็มไปด้วยการเตือน

ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว เขานึกถึงพฤติกรรมรุนแรงที่เธอเคยทำก่อนหน้านี้ ดังนั้นสามารถจินตนาการได้ว่าถ้าเขายังคบหาอยู่กับเหลียงซินเวย เธอจะทำเรื่องอะไรออกมาบ้าง

เขาเงยหน้า สบตาเข้ากับดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธของเย่เสี่ยวอี้ ยิ้มอ่อนๆ พูดว่า "คุณคิดมากไปแล้ว ผมเลิกกับเธอแล้ว แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ ผมก็ยังไม่มีทางแต่งงานกับคุณ"

พูดโดยสรุปแล้ว เขาไม่มีทางจะชอบเธอตลอดไป

ที่แท้พวกเขาก็เลิกกันแล้ว

ความโกรธของเย่เสี่ยวอี้ก็สงบลงทันที ยิ้มออกมา ครั้งนี้เป็นรอยยิ้มที่ยิ้มด้วยความจริงใจ

"เลิกกันแล้วก็ดีสิ เธอไม่ได้เหมาะสมกับคุณเลย"

"แต่คุณก็ไม่เหมาะกับผมเช่นกัน"ฟางยู่เชินพูดต่อจากเธอ

เย่เสี่ยวอี้ไม่ได้สนใจเลย "ไม่เป็นไร ฉันจะทำให้คุณเปลี่ยนความคิดที่มีต่อฉัน"

ทำไมเธอถึงหัวดื้อขนาดนี้นะ

ฟางยู่เชินถอนหายใจอย่างแรง "เย่เสี่ยวอี้ คุณปล่อยผมไปได้มั้ย"

น้ำเสียงเหมือนแฝงด้วยการวิงวอนขอร้อง ทั้งเหมือนเกลียดชังอีกด้วย

"ไม่ได้"เย่เสี่ยวอี้ฟังอะไรไม่ออก คิ้วขมวด "ชีวิตนี้ของฉันเลือกคุณเอาไว้แล้ว"

จากนั้น เธอก็ยัดตะเกียบใส่มือเขาใหม่ "ไม่พูดแล้ว ทานข้าวก่อนเถอะ"

ฟางยู่เชินมองเธอ ทันใดนั้นความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงที่เหมือนคลื่นก็เข้าครอบงำเขาอย่างนั้น

เขาโยนตะเกียบทิ้งไป หยิบเอกสารขึ้นมาเซ็น

ไม่สนใจว่าเย่เสี่ยวอี้จะพูดอะไร เขามองเอกสารตาไม่กะพริบ ไม่แม้แต่จะชายตามองเธอ

สุดท้าย อาหารก็ให้เย่เสี่ยวอี้ถือกลับไปโดยที่ไม่ได้แตะเลยสักนิดเดียว

ก่อนที่เธอจะไป เย่เสี่ยวอี้พูดอย่างขึงขังว่า "ฟางยู่เชิน คุณทำเกินไปแล้วนะ! ฉันไม่สนใจคุณแล้ว!"

ไม่สนใจเขาแล้วเหรอ

ฟางยู่เชินอดยิ้มออกมาไม่ได้ ดีที่สุดเธอควรจะทำให้ได้อย่างที่พูด ไม่ต้องสนใจเขาตลอดชีวิตนี้!

……

เพราะว่าไม่ต้องทำงาน เหลียงซินเวยจึงรู้สึกเบื่อเล็กน้อย บวกกับเรื่องแถลงการณ์ ในใจก็ยังคงมีความกังวลอยู่บ้าง

ดังนั้น เธอจึงนัดพบกับเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อตอบตกลงโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

ทั้งสองคนนัดกันที่ร้านกาแฟร้านหนึ่ง เจียงสื้อสื้อมองเหลียงซินเวยด้วยรอยยิ้มสดใส