ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1287

เจียงสื้อสื้อออกแรงดิ้นขัดขืน พยายามดิ้นให้หลุดจากมือของสองคนนั้น

อย่างไรเสียพละกำลังของชายและหญิงก็มีความแตกต่างกันอย่างมาก เธอไม่มีทางที่จะดิ้นหลุดได้เลย

"คุณเบอร์เกนครับ"

เสียงเคารพนอบน้อมดังขึ้นมาข้างหู ใจเธอหล่นไปที่ตาตุ่ม เงยหน้าขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก

เห็นเบอร์เกนสาวเท้าเดินมา จากนั้นก็หยุดตรงหน้าเธอ มุมปากกระตุก "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ โซเฟย่า"

ตอนที่เห็นเบอร์เกน ใจของเจียงสื้อสื้อก็ดำดิ่งลงสู่หุบเหวลึกทันที

แย่แล้ว

เขาคงไม่ได้คิดจะจับเธอไปที่อิตาลีอีกนะ

"คุณ……คุณมาได้ยังไง"

"ผมบอกแล้ว ว่าผมอยากพบคุณตอนนี้"

มุมปากของเบอร์เกนยกขึ้น ยกมือขึ้นแสดงสัญลักษณ์ ลูกน้องของเขาก็เอาตัวเจียงสื้อสื้อยัดเข้าไปในรถทันที

"พวกแกปล่อยฉันนะ!"

เจียงสื้อสื้อดิ้นพลางตะคอกด้วยความโกรธไปพลาง

"พวกแกจะทำอะไร!"

กูเนี่ยนออกมาจากที่พักพอดี มองเห็นภาพนี้ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ตะคอกอย่างดุร้าย

เจียงสื้อสื้อก็เหมือนเห็นต้นหญ้าที่ช่วยชีวิตอย่างนั้น ร้องตะโกนว่า "กู้เนี่ยน รีบมาช่วยฉันเร็ว"

"พวกแกปล่อยเธอนะ!"สายตากู้เนี่ยนพุ่งไปที่เบอร์เกน "นอกจากใช้วิธีแบบนี้บังคับจับตัวคนไป คุณยังทำอะไรได้อีกบ้าง"

เบอร์เกนไม่สนใจเขา สั่งว่า "เอาตัวเธอขึ้นรถ"

"ปล่อยฉันนะ!"เจียงสื้อสื้อดิ้นขัดขืนพลาง ร้องตะโกนพลาง "กู้เนี่ยน ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย!"

เห็นอย่างนั้น กู้เนี่ยนก็สบถว่า "ไอ้บ้าเอ้ย"จากนั้นก็พุ่งเข้าไป เตะไปยังผู้ชายที่จับตัวเจียงสื้อสื้อเอาไว้

คนอื่นพอเห็น ก็ไม่สนใจเจียงสื้อสื้อแล้ว ต่างก็พากันพุ่งไปยังกู้เนี่ยน

เจียงสื้อสื้อที่ได้รับอิสระ ก็รีบวิ่งไปอีกด้าน มองไปยังกู้เนี่ยนด้วยสีหน้าหวั่นวิตก

แม้ว่ากู้เนี่ยนจะตัวคนเดียว แต่ไม่นานก็เล่นงานจนหลายคนของอีกฝ่ายหนึ่งนั้นร้องโอดโอยกองอยู่กับพื้น

กู้เนี่ยนเดินมาตรงหน้าเจียงสื้อสื้อ เอาเธอมาปกป้องไว้ที่ด้านหลัง จ้องมองเบอร์เกนด้วยสายตาดุร้าย "ทางที่ดีที่สุดแกล้มเลิกความคิดของแกซะ ที่นี่คือเมืองหลวง ไม่ใช่อิตาลี ถ้าแกกล้ามาก่อกวนอีก ตระกูลฟางกับตระกูลจิ้นไม่ปล่อยแกไว้เด็ดขาด!"

"แกคิดว่าฉันจะกลัวเหรอ"เบอร์เกนเผยให้เห็นรอยยิ้มยโสโอหัง

กู้เนี่ยนจ้องเขาด้วยสายตาหวาดระแวง ไม่ส่งเสียงอะไร

สายตาของเบอร์เกนเลื่อนไปมองที่เจียงสื้อสื้อด้านหลังของเขา เอ่ยถามว่า "คุณยังคิดว่าจิ้นเฟิงเฉินจะกลับมาอยู่ข้างกายคุณเหรอ"

มือเล็กๆ ของเจียงสื้อสื้อกำแน่น จากนั้นคลายออก ค่อยๆ เชิดหน้า ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจเป็นพิเศษ "ใช่"

"จริงเหรอ"เบอร์เกนหัวเราะเบาๆ ส่ายหน้า "ผมคิดว่าไม่มีทาง เขาจะแต่งงานกับผู้หญิงอื่นอยู่แล้ว คุณจะยังยึดมั่นให้ลำบากไปทำไมกัน"

เจียงสื้อสื้อที่ถูกพูดแทงใจดำสีหน้าเปลี่ยนไปทันที แต่ปากก็ยังคงพูดอย่างหนักแน่นว่า "เขาต้องกลับมา ก็แค่ปัญหาเรื่องของเวลาเท่านั้น"

"เวลาเหรอ กี่วัน กี่เดือน กี่ปี"เบอร์เกนคิดว่าเธอช่างไร้เดียงสานัก "ถ้าเขาไม่ฟื้นความทรงจำตลอดไปล่ะ คุณจะทำยังไง"

"นี่ไม่ต้องรบกวนให้คุณมาเป็นห่วงหรอก"เจียงสื้อสื้อตอบคำถามเขาด้วยการปฏิเสธ

"ผมกลัวว่าถึงเวลาคุณจะผิดหวัง จะได้รับบาดเจ็บ"

ฟังดูแล้วเหมือนเบอร์เกนจะเป็นห่วงเธอมากอย่างนั้น แต่พอตั้งใจฟังให้ดี ก็แค่หัวเราะเยาะในความไร้เดียงสาของเธอเท่านั้น

เจียงสื้อสื้อออกมายืนข้างหน้า

กู้เนี่ยนร้อนใจ "คุณหญิง คุณ……"

เจียงสื้อสื้อหันไปยิ้มให้เขาเป็นการปลอบใจ "นายวางใจเถอะ มีนายอยู่ด้วย เขาไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก"

จากนั้น เธอมองไปที่เบอร์เกน พูดทีละคำอย่างชัดเจนเป็นพิเศษว่า "เฟิงเฉินจะต้องฟื้นฟูความทรงจำ จำฉันได้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ฉันก็จะรอ"

พูดมาถึงตรงนี้ เธอหัวเราะออกมา "ฉันคิดว่าคุณเบอร์เกนคงจะไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของฉันกับเฟิงเฉินดี พวกเราต่างรักกันอย่างลึกซึ้ง ต่อให้ลืมอีกฝ่ายไป แต่ในก้นบึ้งส่วนลึกของหัวใจก็ยังคงมีร่องรอยความทรงจำของอีกฝ่ายอยู่ ดังนั้นฉันเชื่อว่าเขาจะต้องฟื้นฟูความทรงจำขึ้นมาได้แน่นอน!"

เบอร์เกนมองเธอด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก ไม่ปฏิเสธ เพราะคำพูดของเธอทำให้เกิดความปั่นป่วนอะไรบางอย่างในหัวใจเขา

คือความอิจฉา หรือว่าความหึงหวง

หรืออาจจะทั้งสองอย่าง

ที่เขากับลี่ซาแต่งงานกันก็เป็นแค่การประนีประนอมชั่วคราว กับผู้หญิงอื่นก็ยิ่งเป็นแค่การเล่นสนุกชั่วครั้งชั่วคราว ไม่มีผู้หญิงคนไหนคู่ควรให้เขารักอย่างลึกซึ้ง หรือว่ารักเขาอย่างจริงใจ

ความรักของพวกเธอก็คือเงินและอำนาจของเขา!

สีหน้ามุ่งมั่นของเจียงสื้อสื้อตราตรึงอยู่ในหัวสมองของเขา วินาทีนี้ จู่ๆ เขาก็อยากให้คนที่เธอคือตัวเอง