ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1287
สรุปบท บทที่ 1287 คืออิจฉา หรือว่าหึงหวง: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
สรุปเนื้อหา บทที่ 1287 คืออิจฉา หรือว่าหึงหวง – ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว
บท บทที่ 1287 คืออิจฉา หรือว่าหึงหวง ของ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ ในหมวดนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เมียวเมียว อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
เจียงสื้อสื้อออกแรงดิ้นขัดขืน พยายามดิ้นให้หลุดจากมือของสองคนนั้น
อย่างไรเสียพละกำลังของชายและหญิงก็มีความแตกต่างกันอย่างมาก เธอไม่มีทางที่จะดิ้นหลุดได้เลย
"คุณเบอร์เกนครับ"
เสียงเคารพนอบน้อมดังขึ้นมาข้างหู ใจเธอหล่นไปที่ตาตุ่ม เงยหน้าขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก
เห็นเบอร์เกนสาวเท้าเดินมา จากนั้นก็หยุดตรงหน้าเธอ มุมปากกระตุก "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ โซเฟย่า"
ตอนที่เห็นเบอร์เกน ใจของเจียงสื้อสื้อก็ดำดิ่งลงสู่หุบเหวลึกทันที
แย่แล้ว
เขาคงไม่ได้คิดจะจับเธอไปที่อิตาลีอีกนะ
"คุณ……คุณมาได้ยังไง"
"ผมบอกแล้ว ว่าผมอยากพบคุณตอนนี้"
มุมปากของเบอร์เกนยกขึ้น ยกมือขึ้นแสดงสัญลักษณ์ ลูกน้องของเขาก็เอาตัวเจียงสื้อสื้อยัดเข้าไปในรถทันที
"พวกแกปล่อยฉันนะ!"
เจียงสื้อสื้อดิ้นพลางตะคอกด้วยความโกรธไปพลาง
"พวกแกจะทำอะไร!"
กูเนี่ยนออกมาจากที่พักพอดี มองเห็นภาพนี้ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ตะคอกอย่างดุร้าย
เจียงสื้อสื้อก็เหมือนเห็นต้นหญ้าที่ช่วยชีวิตอย่างนั้น ร้องตะโกนว่า "กู้เนี่ยน รีบมาช่วยฉันเร็ว"
"พวกแกปล่อยเธอนะ!"สายตากู้เนี่ยนพุ่งไปที่เบอร์เกน "นอกจากใช้วิธีแบบนี้บังคับจับตัวคนไป คุณยังทำอะไรได้อีกบ้าง"
เบอร์เกนไม่สนใจเขา สั่งว่า "เอาตัวเธอขึ้นรถ"
"ปล่อยฉันนะ!"เจียงสื้อสื้อดิ้นขัดขืนพลาง ร้องตะโกนพลาง "กู้เนี่ยน ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย!"
เห็นอย่างนั้น กู้เนี่ยนก็สบถว่า "ไอ้บ้าเอ้ย"จากนั้นก็พุ่งเข้าไป เตะไปยังผู้ชายที่จับตัวเจียงสื้อสื้อเอาไว้
คนอื่นพอเห็น ก็ไม่สนใจเจียงสื้อสื้อแล้ว ต่างก็พากันพุ่งไปยังกู้เนี่ยน
เจียงสื้อสื้อที่ได้รับอิสระ ก็รีบวิ่งไปอีกด้าน มองไปยังกู้เนี่ยนด้วยสีหน้าหวั่นวิตก
แม้ว่ากู้เนี่ยนจะตัวคนเดียว แต่ไม่นานก็เล่นงานจนหลายคนของอีกฝ่ายหนึ่งนั้นร้องโอดโอยกองอยู่กับพื้น
กู้เนี่ยนเดินมาตรงหน้าเจียงสื้อสื้อ เอาเธอมาปกป้องไว้ที่ด้านหลัง จ้องมองเบอร์เกนด้วยสายตาดุร้าย "ทางที่ดีที่สุดแกล้มเลิกความคิดของแกซะ ที่นี่คือเมืองหลวง ไม่ใช่อิตาลี ถ้าแกกล้ามาก่อกวนอีก ตระกูลฟางกับตระกูลจิ้นไม่ปล่อยแกไว้เด็ดขาด!"
"แกคิดว่าฉันจะกลัวเหรอ"เบอร์เกนเผยให้เห็นรอยยิ้มยโสโอหัง
กู้เนี่ยนจ้องเขาด้วยสายตาหวาดระแวง ไม่ส่งเสียงอะไร
สายตาของเบอร์เกนเลื่อนไปมองที่เจียงสื้อสื้อด้านหลังของเขา เอ่ยถามว่า "คุณยังคิดว่าจิ้นเฟิงเฉินจะกลับมาอยู่ข้างกายคุณเหรอ"
มือเล็กๆ ของเจียงสื้อสื้อกำแน่น จากนั้นคลายออก ค่อยๆ เชิดหน้า ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจเป็นพิเศษ "ใช่"
"จริงเหรอ"เบอร์เกนหัวเราะเบาๆ ส่ายหน้า "ผมคิดว่าไม่มีทาง เขาจะแต่งงานกับผู้หญิงอื่นอยู่แล้ว คุณจะยังยึดมั่นให้ลำบากไปทำไมกัน"
เจียงสื้อสื้อที่ถูกพูดแทงใจดำสีหน้าเปลี่ยนไปทันที แต่ปากก็ยังคงพูดอย่างหนักแน่นว่า "เขาต้องกลับมา ก็แค่ปัญหาเรื่องของเวลาเท่านั้น"
"เวลาเหรอ กี่วัน กี่เดือน กี่ปี"เบอร์เกนคิดว่าเธอช่างไร้เดียงสานัก "ถ้าเขาไม่ฟื้นความทรงจำตลอดไปล่ะ คุณจะทำยังไง"
"นี่ไม่ต้องรบกวนให้คุณมาเป็นห่วงหรอก"เจียงสื้อสื้อตอบคำถามเขาด้วยการปฏิเสธ
"ผมกลัวว่าถึงเวลาคุณจะผิดหวัง จะได้รับบาดเจ็บ"
ฟังดูแล้วเหมือนเบอร์เกนจะเป็นห่วงเธอมากอย่างนั้น แต่พอตั้งใจฟังให้ดี ก็แค่หัวเราะเยาะในความไร้เดียงสาของเธอเท่านั้น
เจียงสื้อสื้อออกมายืนข้างหน้า
กู้เนี่ยนร้อนใจ "คุณหญิง คุณ……"
เจียงสื้อสื้อหันไปยิ้มให้เขาเป็นการปลอบใจ "นายวางใจเถอะ มีนายอยู่ด้วย เขาไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก"
จากนั้น เธอมองไปที่เบอร์เกน พูดทีละคำอย่างชัดเจนเป็นพิเศษว่า "เฟิงเฉินจะต้องฟื้นฟูความทรงจำ จำฉันได้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ฉันก็จะรอ"
พูดมาถึงตรงนี้ เธอหัวเราะออกมา "ฉันคิดว่าคุณเบอร์เกนคงจะไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของฉันกับเฟิงเฉินดี พวกเราต่างรักกันอย่างลึกซึ้ง ต่อให้ลืมอีกฝ่ายไป แต่ในก้นบึ้งส่วนลึกของหัวใจก็ยังคงมีร่องรอยความทรงจำของอีกฝ่ายอยู่ ดังนั้นฉันเชื่อว่าเขาจะต้องฟื้นฟูความทรงจำขึ้นมาได้แน่นอน!"
เบอร์เกนมองเธอด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก ไม่ปฏิเสธ เพราะคำพูดของเธอทำให้เกิดความปั่นป่วนอะไรบางอย่างในหัวใจเขา
คือความอิจฉา หรือว่าความหึงหวง
หรืออาจจะทั้งสองอย่าง
ที่เขากับลี่ซาแต่งงานกันก็เป็นแค่การประนีประนอมชั่วคราว กับผู้หญิงอื่นก็ยิ่งเป็นแค่การเล่นสนุกชั่วครั้งชั่วคราว ไม่มีผู้หญิงคนไหนคู่ควรให้เขารักอย่างลึกซึ้ง หรือว่ารักเขาอย่างจริงใจ
ความรักของพวกเธอก็คือเงินและอำนาจของเขา!
สีหน้ามุ่งมั่นของเจียงสื้อสื้อตราตรึงอยู่ในหัวสมองของเขา วินาทีนี้ จู่ๆ เขาก็อยากให้คนที่เธอคือตัวเอง
พอเข้ามาในห้อง กู้เนี่ยนก็รีบพูดขึ้นมาว่า "คุณหญิง คุณไปนั่งรอที่ห้องรับแขกก่อน ผมจะไปเอาน้ำให้คุณ"
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า มองไปรอบๆ พลาง เดินไปยังห้องรับแขกพลาง
ห้องไม่ใหญ่ หนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องรับแขก ตกแต่งทันสมัยเรียบง่าย เหมาะกับหนุ่มโสดอย่างกู้เนี่ยนเป็นพิเศษ
แต่เธอมักจะรู้สึกว่าขาดอะไรไปบางอย่าง
"คุณหญิง ดื่มน้ำครับ"
กู้เนี่ยนเอาแก้วน้ำวางบนโต๊ะ ยืนอยู่ข้างๆ อย่างนอบน้อม
เห็นอย่างนั้น เจียงสื้อสื้ออดขำไม่ได้ "ที่นี่ไม่มีคนอื่น นายก็นั่งลงเถอะ จะได้คุยกันง่ายหน่อย"
กู้เนี่ยนนั่งลงตรงข้ามเธออย่างเชื่อฟัง เอ่ยถามว่า "คุณหญิง คุณมีเรื่องอะไรเหรอครับ"
เจียงสื้อสื้อยกแก้วน้ำขึ้นมา จิบไปหนึ่งอึก พูดว่า "พี่ชายฉันไม่เห็นด้วยกับแผนของนาย"
คุณชายยู่เชินไม่เห็นด้วยเหรอ
กู้เนี่ยนแปลกใจเล็กน้อย "ทำไมครับ"
"เป็นห่วงว่าพวกนายจะเป็นอันตราย"
"นี่ไม่ใช่เหตุผลนะครับ"กู้เนี่ยนพูด "ขอแค่ช่วยคุณชายออกมาได้ ต่อให้อันตรายแค่ไหนผมก็จะทำ"
"แต่ฉันไม่อยากให้ใครคนไหนในพวกนายได้รับบาดเจ็บ"
เขามีความจงรักภักดีกับเฟิงเฉินมากแค่ไหน เธอรู้ดี แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ ยิ่งไม่อยากให้เขาเอาตัวเองไปเสี่ยง
"อย่างนั้นคุณชายคิดจะทำยังไงครับ"กู้เนี่ยนถาม
ในเมื่อไม่เห็นด้วยกับวิธีของเขา ก็น่าจะมีวิธีอื่นนะ
"อืม……"เจียงสื้อสื้อพูดถ้อยคำต่อไปอย่างพิจารณา "ความหมายของซ่างกวนเชียนคือจะให้พวกเราทำลายงานแต่ง"
"ทำลายงานแต่งงานเหรอ"กู้เนี่ยนขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจว่าหมายความว่าอะไร
"อืม งานแต่งยังคงจัดขึ้นตามกำหนดเดิม แต่ถึงเวลาซ่างกวนเชียนจะหาวิธีให้พวกเราแทรกซึมเข้าไป หาโอกาสทำลายพิธีแต่งงาน"
"พวกเราเหรอ"กู้เนี่ยนจับประเด็นสำคัญได้ "คุณหญิงจะไปด้วยเหรอครับ"
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า "อืม"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！