ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1288

กู้เนี่ยนลุกยืนขึ้นมาทันที "คุณไปไม่ได้!"

"ทำไม"เจียงสื้อสื้อเงยหน้ามองเขา "กลัวว่าฉันจะได้รับบาดเจ็บเหรอ"

"ใช่"

ไม่ว่าจะเป็นการแย่งชิงคนมาโดยตรง หรือว่าทำลายพิธีแต่งงาน ถึงเวลาทั้งสองฝ่ายจะต้องมีการกระทบกระทั่งกัน เขากังวลว่าจะปกป้องคุณหญิงได้ไม่ดี

ดังนั้นเธออย่าไปเลยจะดีที่สุด

เจียงสื้อสื้อก้มหน้า "เกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่เป็นอะไรหรอก"

"คุณรับประกันได้เหรอ"กู้เนี่ยนถาม

"ฉัน……"

"คุณรับประกันไม่ได้ ใช่มั้ย ดังนั้นคุณห้ามไปเด็ดขาด ผมรับประกันกับคุณ ผมจะพาตัวคุณชายกลับมาแน่นอน"

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง มองท่าทางเขาที่จริงจังทั้งยังดุดัน ก็เม้มปากยิ้ม "เฟิงเฉินมีลูกน้องอย่างคุณ เป็นโชคดีของเขาจริงๆ และก็เป็นโชคดีของฉันด้วย"

"ดังนั้น คุณหญิงคุณ……"กู้เนี่ยนหยั่งเชิงอย่างระมัดระวัง

เขากลัวมากว่าเธอจะใจแข็งจะตามไปให้ได้ อย่างนั้นก็ยิ่งยุ่งยากไปกันใหญ่

"นายวางใจเถอะ ฉันจะปกป้องดูแลตัวเองให้ดี ไม่สร้างความยุ่งยากให้พวกนายเด็ดขาด"

ได้ยินดังนั้น ไหล่ทรุดอย่างท้อแท้ อยากร้องไห้แบบไม่มีน้ำตา "คุณหญิง ทำไมคุณถึงไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพูดเลย"

เจียงสื้อสื้อมองไปรอบๆ จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า "ห้องนี้ของนายไม่เลวเลยนะ"

การเปลี่ยนหัวข้อสนทนานี้ช่างรวดเร็วมาก กู้เนี่ยนตั้งตัวไม่ทันเล็กน้อย

ได้แต่ฟังเธอพูดต่อไปว่า "แต่ว่าเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง""อะไรครับ"กู้เนี่ยนโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว

วินาทีต่อมา เขาก็ด่าตัวเองในใจ บ้าเอ้ย! ทำไมถูกเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปได้

"ก็คือ……"เจียงสื้อสื้อคิดอย่างจริงจัง ดวงตาเปล่งประกาย "ฉันรู้แล้วว่าอะไร ก็คือขาดนายหญิงไปไง ขาดกลิ่นไอความเป็นบ้านไปเล็กน้อย"

พูดมาถึงตรงนี้ เธอพูดอย่างอดไม่ได้ว่า "นายควรจะหาแฟนได้แล้ว ไม่อย่างนั้นคนอื่นจะคิดว่าเฟิงเฉินสั่งห้ามนายไว้ ไม่ให้นายมีความรักนะ"

มีความรักเหรอ

กู้เนี่ยนสมเพชตัวเอง "คนอย่างผมนี้ จะมีคนชอบเหรอครับ"

"มีแน่นอน นายดีขนาดนี้ หน้าตาก็ไม่เลว ทำไมจะไม่มีคนชอบล่ะ"

"จริงเหรอครับ"

น้ำเสียงเขาฟังดูท้อแท้เล็กน้อย เจียงสื้อสื้อจึงพบว่าสีหน้าท่าทางเขาหดหู่ท้อแท้อยู่บ้างนิดหน่อย

เวลานี้เอง เธอก็นึกถึงเรื่องเหลียงซินเวยกับพี่ชายของเธอขึ้นมาได้

กู้เนี่ยนชอบเวยเวย

แต่เวยเวยเลือกพี่ชาย

ดังนั้นเขาถึงได้คิดอย่างนั้นเหรอ

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเล็กน้อย เรื่องที่ไม่ควรจะพูดก็พูดขึ้นมา

"กู้เนี่ยน อย่าท้อแท้ นายต้องได้พบกับพรหมลิขิตของตนเอง"เจียงสื้อสื้อคิดพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยปลอบใจเขาประโยคหนึ่งอย่างระมัดระวัง

กู้เนี่ยนเข้าใจความหมายของเธอ ยิ้มอย่างไม่แยแส "หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น"

เพราะเวยเวย เขาคงไม่มีทางไปชอบคนอื่นได้ในช่วงนี้

"ต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอน"เจียงสื้อสื้อพูดให้กำลังใจ

"ขอบคุณครับคุณหญิง"

ทั้งสองคนพูดคุยกันอีกสองสามประโยค เจียงสื้อสื้อก็ลุกขึ้นแล้วจากไป

ออกจากคอนโดมิเนียม เจียงสื้อสื้อมองดูรถราที่ขับอย่างรวดเร็วบนท้องถนน สูดหายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้ก็รอให้ถึงวันแต่งงานวันนั้น

……

จิ้นเฟิงเฉินมองดูปฏิทิน เกิดความวิตกกังวลขึ้นมาในใจ

เขารู้ดีว่าตัวเองกำลังกังวลเรื่องอะไร

ไม่มีอะไรมากไปกว่าอดีตของเขา

แม้เขาจะพูดแล้วว่า เขาจะแต่งงานกับซ่างกวนหยวน เพราะนี่คือคำสัญญาที่เขาให้ไว้กับซ่างกวนหยวน

แต่ความจริงแล้ว ภายในใจลึกๆ นั้นมีการปฏิเสธอยู่เล็กน้อย

ช่วงเวลานี้ เขาถามตัวเองมาตลอด