ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1289

นายท่านหญิงมองเห็นพวกเขามา ใบหน้าที่หมองคล้ำในตอนแรกก็สว่างสดใสขึ้นมาทันที ถามอย่างดีใจว่า "พวกเธอมาได้ยังไง"

"อยากมาเยี่ยมคุณย่าค่ะ"ซ่างกวนหยวนกุมมือเย็นเฉียบของเธอไว้ ใจอ่อนโดยไม่รู้ตัว ถามด้วยเสียงอ่อนโยนว่า "คุณย่าคะ ร่างกายคุณย่าดีขึ้นบ้างมั้ยคะ"

นายท่านหญิงพยักหน้า "ดีขึ้นมากแล้ว ได้เห็นหลาน โรคอะไรย่าก็หายหมดแล้ว"

เธอตบมือซ่างกวนหยวนเบาๆ มองไปยังจิ้นเฟิงเฉินอีก ความรักที่ไม่อาจบรรยายด้วยคำพูด "เฟิงเฉิน มานี่"

จิ้นเฟิงเฉินเดินไปอย่างเชื่อฟัง "คุณย่า"

นายท่านหญิงกุมมือเขามาวางทับบนมือซ่างกวนหยวน ตบเบาๆ พูดว่า "ต่อไปหยวนหยวนก็ฝากให้คุณดูแลด้วยนะ อย่าทำให้ย่าผิดหวังล่ะ"

"ครับ คุณย่า"

นายท่านหญิงมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดกับซ่างกวนหยวนว่า "หยวนหยวน หลานไปที่โรงอาหารช่วยย่าซื้อโจ๊กหน่อย ย่าหิวแล้ว"

"ค่ะ"

ซ่างกวนหยวนอยากให้จิ้นเฟิงเฉินไปเป็นเพื่อนตนเอง แต่กลับถูกนายท่านหญิงขัดขวางไว้ "เฟิงเฉินอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนย่านะ"

ซ่างกวนหยวนเข้าใจแล้ว คุณย่ามีเรื่องจะพูดกับเฟิงเฉิน จึงแยกเธอออกไป

"ค่ะ หนูไปเอง"

ซ่างกวนหยวนหมุนตัวเดินออกไป แล้วปิดประตูเบาๆ

ภายในห้องก็เงียบลงทันที

"เฟิงเฉิน คุณนั่งลงก่อน"นายท่านหญิงแสดงความหมายให้เฟิงเฉินนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เตียง

จิ้นเฟิงเฉินนั่งลงอย่างเชื่อฟัง

นายท่านหญิงยิ้มให้เขา เผยให้เห็นความคิดถึงบนใบหน้าที่มีริ้วรอยแห่งวัย "ยังจำตอนที่หยวนหยวนเป็นเด็กได้ ติดย่าอย่างฉันคนนี้ที่สุด"

"แต่น่าเสียดาย……"นายท่านหญิงถอนหายใจ ถามว่า "คุณเคยได้ยินหยวนหยวนเล่าเรื่องในตอนเด็กให้ฟังบ้างมั้ย"

จิ้นเฟิงเฉินส่ายหน้า "ไม่เคยครับ"

"จริงเหรอ"นายท่านหญิงยิ้มอย่างขมขื่น "นั่นก็เพราะเธอมีความทรงจำที่ไม่ดีในช่วงนั้น"

พูดมาถึงตรงนี้ นายท่านหญิงก็นิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง "คุณรู้มั้ยว่าเสี่ยวเชียนกับหยวนหยวนไม่ได้เป็นพี่น้องแท้ๆ "

ไม่ใช่พี่น้องแท้เหรอ

จิ้นเฟิงเฉินแปลกใจมาก ส่ายหน้า "ผมไม่รู้ครับ"

"เสี่ยวเชียนคือเด็กที่ฉันเอากลับไปที่บ้านตระกูลซ่างกวน ตอนนั้นหยวนหยวนยังอายุไม่ถึงสิบขวบเธอตั้งตัวเป็นศัตรูกับเสี่ยวเชียนอย่างมาก คิดว่าเขาจะมาแย่งพ่อกับแม่ของตนเองไป"

นายท่านหญิงพูดแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินจึงเข้าใจว่าทำไมซ่างกวนหยวนถึงได้มีท่าทีเย็นชาต่อซ่างกวนเชียนอย่างมากมาตลอด

"ต่อมาพ่อของหยวนหยวนก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต เธอก็ยิ่งไม่ชอบเสี่ยวเชียน คิดว่าเสี่ยวเชียนทำให้พ่อแม่เธอตาย"

พูดมาถึงตรงนี้ นายท่านหญิงหันหน้าไปมองจิ้นเฟิงเฉิน "พ่อหนุ่ม หลายปีมานี้ เพราะคุณ ทำให้ฉันได้พบกับหยวนหยวนอีกครั้งได้พบกับรอยยิ้มที่อยู่ในใจตัวเอง

ดังนั้น คุณต้องดีต่อหยวนหยวนให้มากๆ นี่คือความปรารถนาสุดท้ายของย่า"

แววตาอ้อนวอนขอร้องของหญิงชราเข้ามาในสายตา จิ้นเฟิงเฉินจู่ๆ ก็รู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่างที่ไม่มีรูปร่างเข้ามาปะทะใบหน้า

เห็นเขาไม่พูดอะไร นายท่านหญิงคิ้วขมวด "ทำไมเหรอ คุณทำไม่ได้เหรอ"

"ไม่ใช่ครับ"มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อนๆ   "คุณย่าครับ คุณย่าวางใจเถอะครับ ผมจะพยายามดีต่อหยวนหยวนให้มากที่สุด"

ได้ยินเขารับปาก นายท่านหญิงจึงเผยให้เห็นรอยยิ้มอีกครั้ง พยักหน้าอย่างพอใจ "งั้นก็ดีเหลือเกิน"

พูดจบ จู่ๆ เธอก็ไอขึ้นมาอย่างรุนแรง จิ้นเฟิงเฉินรีบลุกขึ้นโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ ยื่นมือไปลูบหลังเขา ให้เธอรู้สึกหายใจสะดวกขึ้น

ไออยู่พักหนึ่ง นายท่านหญิงจึงหยุดลง ถอนหายใจอย่างโล่งอกยาวๆ ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาตรงหางตาเพราะอาการไอ ยิ้มอย่างหมดหนทาง"โรคคนแก่ ทุกครั้งที่ไอก็เหมือนกับจะเอาปอดออกมาด้วยอย่างนั้น"

"คุณหมอบอกว่ายังไงครับ"จิ้นเฟิงเฉินถาม

"หมอบอกว่าหาสาเหตุของโรคไม่ได้ ไม่มีทางรักษา อีกอย่างฉันก็อยู่ได้อีกไม่นาน อดทนหน่อยอีกไม่นานก็ผ่านไปแล้ว"

ได้ยินคำพูดของนายท่านหญิง หัวใจของจิ้นเฟิงเฉินเจ็บปวดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

ถ้าเป็นไปได้ แน่นอนว่าเขาอยากให้นายท่านหญิงมีชีวิตอยู่นานอีกหน่อย

ซ่างกวนหยวนซื้อโจ๊กกลับมา มองเห็นนายท่านหญิงกำลังพูดคุยกับจิ้นเฟิงเฉินอย่างร่าเริง มุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว

พวกเขาล้วนเป็นคนที่เธอให้ความสำคัญที่สุดในชีวิตนี้

เธอเดินไป วางโจ๊กที่ห่อกลับมาไว้บนชั้นเหนือหัวเตียง ถามด้วยรอยยิ้มบางๆ ว่า "พวกคุณกำลังคุยอะไรกันอยู่คะ คุยกันท่าทางมีความสุขขนาดนี้เลย"