ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1290

พิธีแต่งงานในวันนี้ เจียงสื้อสื้อที่ไม่ได้นอนเลยทั้งคืน ฟ้ายังไม่ทันสว่างก็ตื่นแล้ว

พอเธอลงมาชั้นล่างก็เห็นว่า ฟางยู่เชินและกู้เนี่ยนต่างก็อยู่ที่นี่แล้ว

พวกเขากำลังรอเธอ

"เตรียมพร้อมแล้วเหรอ"เจียงสื้อสื้อถาม

ฟางยู่เชินยิ้ม "เตรียมพร้อมแล้ว"

เจียงสื้อสื้อมองไปยังท้องฟ้านอกหน้าต่างกระจกบานใหญ่ ยังมืดอยู่เล็กน้อย เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ "ไปเถอะ"

งานแต่งงานจัดขึ้นที่คฤหาสน์ของตระกูลซ่างกวน ซ่างกวนเชียนแจ้งพวกเขาไว้ก่อนแล้ว ว่าจะให้พวกเขาปลอมตัวเป็นพนักงานของเวดดิ้งแพลนเนอร์　แบบนี้จึงจะสามารถเข้าไปในงานได้อย่างราบรื่น

ตอนแรกคิดว่าซ่างกวนหยวนจะระวังตัวมาก แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะเข้าไปในบ้านตระกูลซ่างกวนได้อย่างง่ายดาย

ลานด้านหน้าคฤหาสน์ตกแต่งอย่างสวยงามตระการตา ด้วยลูกโป่งหลากสี ดอกไม้บานสะพรั่ง และยังมีวงดนตรีบรรเลงเพลงไพเราะให้ฟังอีกด้วย

มองเห็นภาพตรงหน้านี้ เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าเป็นภาพที่บาดตามาก ยิ่งรู้สึกอยากจะทำลายงานแต่งงานมากขึ้น ไม่ยอมให้ซ่างกวนหยวนได้สมหวัง

"สื้อสื้อ หาโอกาสลงมือ อย่าวู่วาม"ฟางยู่เชินกระซิบข้างหูเธอ

เขากลัวว่าพอเธอมองเห็นจิ้นเฟิงเฉินออกมา ก็อดไม่ได้ที่จะผลีผลามออกไป

พอถูกซ่างกวนหยวนจับได้ว่าพวกเขาอยูที่นี่ ก็จะยุ่งยากแล้ว

"ฉันรู้ค่ะ"ความจริงเจียงสื้อสื้อเองก็ไม่แน่ใจ เธอไม่รู้ว่าถึงเวลาตนเองจะสามารถอดทนได้หรือไม่ จะอย่างไรก็ตามผู้หญิงคนไหนมองเห็นผู้ชายที่ตนเองรักจะแต่งงานกับผู้หญิงอื่น ไม่บ้าก็แปลกแล้ว!

เพราะปัญหาด้านสุขภาพของนายท่านหญิงซ่างกวน จึงจัดงานในช่วงกลางวัน

คนที่มาร่วมงานล้วนเป็นญาติมิตรเพื่อนสนิทของตระกูลซ่างกวน ไม่มีคนอื่น

เห็นคนในงานมากขึ้น เจียงสื้อสื้อก็ตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ สองมือมีเหงื่อผุดออกมาอย่างอดไม่ได้

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง จึงค่อยๆ ลดความตื่นเต้นลง

ใกล้เวลาเที่ยง มีคนตะโกนว่า "พิธีแต่งงานจะเริ่มแล้ว ขอให้พวกเราปรบมือต้อนรับคู่บ่าวสาวทั้งสองคนเข้ามาในพิธี"

พูดจบ ทุกคนต่างก็ปรบมือ หันหน้าไปมองที่ประตู

มองเห็นรถยนต์สีขาวจอดลงที่ประตู ประตูรถเปิดออก จิ้นเฟิงเฉินที่สวมชุดเจ้าบ่าวลงจากรถมาก่อน

เมื่อร่างที่คุ้นเคยนั้นโผล่เข้ามาในสายตา เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเศร้าเสียใจ สายตาค่อยๆ เลือนราง มองเห็นท่าทางตอนนี้ของเขาไม่ชัด

จิ้นเฟิงเฉินมาที่อีกด้านของรถ เปิดประตูรถ โน้มตัว ยื่นมือออกมา

ซ่างกวนหยวนที่นั่งอยู่ในรถสบตากับเขา ทั้งสองยิ้มสบตากัน ซ่างกวนหยวนเอามือวางลงบนฝ่ามือของเขา

จิ้นเฟิงเฉินจูงมือเธอลงจากรถ

รถยนต์ขับออกไป พวกเขาเดินอยู่บนพรมแดง เดินเคียงคู่กันไปทางผู้คน

ซ่างกวนเชียนยืนอยู่บนเวที มองเห็นรอยยิ้มที่มีความสุขเบื้องหลังผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวของซ่างกวนหยวนอย่างชัดเจน

หญิงสาวที่อยู่ในหัวใจเขามาเกือบยี่สิบปี วันนี้จะแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นแล้ว

แม้ว่าจะรู้ว่างานแต่งงานจะไม่ราบรื่น แต่ในใจเขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างควบคุมไม่ไอยู่

"สื้อสื้อ อดทนไว้"

ฟางยู่เชินที่ยืนอยู่ข้างๆ เจียงสื้อสื้อสัมผัสได้ว่าเจียงสื้อสื้อคิดจะทำอะไรวู่วาม รีบดึงมือเธอเอาไว้

"พี่คะ ในใจฉันเจ็บปวด"เจียงสื้อสื้อเม้มปากแน่น สายตาจ้องมองไปที่ชายหญิงคู่นั้นที่กำลังเดินมาทางพวกเขา

"พี่รู้ว่าเธอเจ็บปวด แต่ยังไม่ถึงเวลา"ฟางยู่เชินจับมือเธอแน่น ปลอบเธอด้วยความเงียบ

เจียงสื้อสื้อมองจิ้นเฟิงเฉินและซ่างกวนหยวนเดินขึ้นเวที พิธีกรพูดทันทีว่า "ขอให้พวกเราปรบมืออวยพรให้กับคู่บ่าวสาวคู่นี้อีกครั้งด้วยครับ"

เสียงปรบมืออันอบอุ่นดังขึ้นมาอีกครั้ง

เจียงสื้อสื้อไม่มีกะจิตกะใจจะฟังคำพูดของพิธีกรที่ดำเนินพิธีแต่งงานไปตามขั้นตอน ดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องไปที่จิ้นเฟิงเฉิน

เขาในวันนี้ยังคงหล่อเหลาเหมือนที่ผ่าน ใบหน้าที่หล่อเหลาเยือกเย็นนั้น ตอนนี้กลับอ่อนโยนลงอย่างมาก แม้แต่คิ้วยังแฝงด้วยรอยยิ้ม