ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1294

ฟางเสว่มั่นเป็นห่วงเจียงสื้อสื้อ จึงเอ่ยปาก​อยู่​เฝ้าเธอ

แต่กลับ​ถูกปฏิเสธ

"แม่คะ หนู​ไม่เป็นไรแล้ว อีกอย่างยังมีน้าสะใภ้​เล็กอยู่ด้วย แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ"

"ใช่ครับ พี่สาม พี่สุขภาพไม่ดี ถ้าอยู่ที่นี่ต่อพวกเรายังต้อง​ดูพี่ด้วย" ซ่างหยิงไม่ใช่​ว่า​ไม่​อยาก​ดูแลเธอ แต่ที่พูดแบบนี้ ก็เพื่อให้เธอกลับไปพักผ่อน​

"นั่นสินะ…" ฟางเสว่มั่นนิ่งคิดอย่างจริงจัง สุดท้าย​ก็เลือกที่จะกลับไป

ก่อนจากไป เธอพูดย้ำเตือนซ่างหยิง "หยิงหยิง ถ้าเกิดอะไรขึ้น​อย่าลืมบอกพี่ด้วย ห้ามปิดบัง​พี่อีก"

ซ่างหยิงยิ้มอย่างอ่อนใจ "ได้ค่ะ ฉันจะบอกพี่แน่นอน​"

ฟางเสว่มั่นได้ยิน​แบบนี้ถึงได้วางใจยอมกลับไป

"ดูสิแม่ของหลานเป็นห่วงหลานมากแค่ไหน ต่อไปนี้ห้ามทำอะไรหุนหันพลันแล่นอีก เข้าใจไหม?" ซ่างหยิงมองเจียงสื้อสื้อที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด​

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า "หนู​เข้าใจแล้วค่ะ"

"หลานพักผ่อนก่อนเถอะ คืนนี้น้าจะอยู่เฝ้าหลานเอง" ซ่างหยิงพูด

"ขอบคุณค่ะน้าสะใภ้​เล็ก"

"ไม่เป็นไรจ้ะ" ซ่างหยิงเดินเข้าไปเพื่อช่วยเธอห่มผ้าห่ม แล้วลูบศีรษะของเธอ ก่อนจะจ้องมองด้วยสายตาอ่อนโยน "ขอแค่หลานสุขภาพ​แข็งแรง​ เป็นเรื่องที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด"

ในคืนนี้ ถือได้ว่าเจียงสื้อสื้อนอนหลับนอนหลับได้สงบ

ตอนที่​เธอตื่นขึ้นในวันต่อมา ซ่างหยิงตื่นก่อนแล้ว พอหันไปเห็นเธอตื่นแล้ว จึงส่งยิ้มให้"ตื่นแล้วเหรอจ้ะ"

"อรุณสวัสดิ์ค่ะน้าสะใภ้​เล็ก"

แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาในห้องพักคนไข้​ ทุกอย่างในห้องสว่างขึ้น แม้แต่​อารมณ์ก็ดีขึ้นหลายส่วน

"น้าจะกลับบ้านไปทำโจ๊ก แล้วทำกับข้าว​อีกสองอย่าง เอามาให้หลานกิน" ซ่างหยิงกลัวว่าเธอจะไม่ชอบอาหารในโรงอาหารของโรงพยาบาล เธอจึงตัดสินใจกลับบ้านไปทำอาหารมาเอง

"ไม่ต้องลำบากแบบนี้ก็ได้ค่ะ หนู​กินอะไรก็ได้" เจียงสื้อสื้อไม่อยากให้เธอไปไปกลับๆโรงพยาบาล​ มันเหนื่อยเกินไป

"ไม่ลำบากจ้ะ น้าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด"

หลังจากที่ซ่างหยิงออกไป เจียงสื้อสื้อก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแปรงฟัน ล้างหน้า แล้วเดินไปนั่งที่ข้างเตียงช้าๆ

เธอมองท้องฟ้าสีครามด้านนอกหน้าต่าง ก่อนที่มุมปากของเธอจะค่อยๆยกยิ้ม อากาศวันนี้ดีมาก

ถ้าเหิงเฉินอยู่ด้วย เขาคงจะพาเธอและลูกๆ ออกไปเที่ยวนอกบ้านแล้ว

พอเธอคิดถึงตรงนี้ หัวใจของเธอก็ถูกปกคลุมไปด้วยหม่นหมอง​ทันที

เมื่อไหร่เฟิงเฉินของเธอจะกลับมาหาเธอสักที

......

หลังจากที่เหลียงซินเวยส่งอานอานไปที่โรงเรียนแล้ว เธอก็เรียกรถไปที่โรงพยาบาล

เมื่อคืนนี้ เธอได้ยินจากฟางยู่เชินว่าพี่สื้อสื้อเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล จึงถามอย่างร้อนใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ยู่เชินเล่าเรื่องที่พวกเขาเข้าไปทำลายงานแต่งงานของซ่างกวนหยวนให้เธอฟังแล้ว เธอโกรธ​จนแทบบ้า

"พี่สื้อสื้อใจร้อนจนไร้สติ​ คุณก็ไร้สติ​ด้วยเหรอคะ คุณน่าจะ​ห้ามเธอ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ​ พวกคุณจะทำยังไง​"

พอพูดถึงตรงนี้ เธอถึงได้สังเกตเห็นความผิดปกติออกมาได้ จึงเปลี่ยนคำพูด "ไม่ใช่สิ เกิดเรื่อง​ขึ้นแล้วจริงๆ พี่สื้อสื้อเข้าโรงพยาบาลแล้วจริงๆ พวกคุณทำอะไรไม่คิดเลยจริงๆ"

"ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องเป็นห่วง​ อีกอย่างผลลัพธ์ก็ค่อนข้างดี งานแต่งงานถูกเลื่อนออกไปแล้ว​ สื้อสื้อจะได้สบายใจขึ้นมาบ้าง​"

ถึงจะพูดแบบนี้ แต่เหลียงซินเวยยังคงคิดว่าพวกเขาทำเรื่องที่เสี่ยงอันตราย​เกินไปจริงๆ

หลังจากมาถึงโรงพยาบาล แล้ว​ถามพยาบาล เหลียงซินเวยก็ตรงไปที่ห้องพัก​คนไข้​ที่เจียงสื้อสื้อพักอยู่ทันที

ก่อนจะมา เธอเคยคิดไว้แล้ว​ว่าซ่างหยิงอาจอยู่ที่นั่นด้วย แต่พอเธอเดินเข้าไป เธอก็ยังชะงัก​ไป​ตอนที่เห็นซ่างหยิง

"มานั่งนี่สิ" เจียงสื้อสื้อชี้ไปที่เก้าอี้ข้างเตียง

เหลียงซินเวยเดินไปนั่งลง แล้วถามด้วยความห่วงใย​ "พี่สื้อสื้อ เป็นยังไงบ้างคะ?"

"ที่จริง​ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว แต่พี่ชาย​เขาไม่วางใจ ก็เลยขอให้ฉันอยู่ดูอาการในโรงพยาบาลอีกสองสามวัน" เจียงสื้อสื้อหมดหนทางจริงๆ​"พวกเขากังวลมากเกินไป"

"ยู่เชินเขาก็หวังดีกับพี่"

พอได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็หัวเราะแล้วพูดแซว "ดูสิดูสิ ช่วยแก้ตัว​แทนพี่ชาย​ของ​พี่อีกแล้ว​"

"พี่สื้อสื้อคะ พี่ล้อฉันอีกแล้ว" แก้มของเหลียงซินเวยแดงก่ำอย่างผิดธรรมชาติ

"ทำไมถึงขี้อายแบบนี้" เจียงสื้อสื้อตลกขึ้นมา

เหลียงซินเวยรู้สึกว่าถ้าเธอยังคงหัวเราะเยาะตัวเองแบบนี้ต่อไป เธอคงจะลืมจุดประสงค์​การมาของเธอ

ดังนั้น เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง "พี่สื้อสื้อคะ คราวนี้พี่ทำเรื่องที่เสี่ยงอันตราย​เกินไปจริงๆค่ะ โชคดีที่พี่ไม่เป็นอะไรมาก ไม่อย่างนั้น​ เถียนเถียนกับเสี่ยวเป่าจะทำยังไง​คะ?"

รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อจางลงเล็กน้อย พอพูดถึง​เรื่อง​นี้ "แต่ถ้าไม่เสี่ยงแบบนี้​ สามีของพี่ก็จะแต่งงานไปกับผู้หญิงคนอื่นนะ"

"ฉันเข้าใจความรู้สึกของพี่นะคะ แต่เราใช้วิธีอื่นได้นี่คะ" เหลียงซินเวยพูด

"ไม่มีวิธี​อื่น มันเป็นวิธี​สุดท้าย​แล้ว​" เจียงสื้อสื้อถอนหายใจออกมาอย่างแรง "เธอคิดว่าพี่อยากทำอย่างนั้นเหรอ พี่เองก็ถูกบังคับเหมือนกัน​"

เหลียงซินเวยยตระหนักได้ทันทีว่าเธอกำลังคิดอะไรง่ายจนเกินไป จึงรีบพูดขึ้นมา "ขอโทษค่ะ พี่สื้อสื้อ ฉันไม่รู้ว่าสถานการณ์​จะเป็นแบบนี้"

"ไม่เป็นไรจ้ะ" เจียงสื้อสื้อยกยิ้ม "แม้ว่ามันจะเสี่ยงอันตราย​ แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่เลว"

"งานแต่งงานถูกเลื่อนออกไป ดีจริง​ๆเลยค่ะ"

ทั้งสองยิ้มให้กัน

เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึก "ขอแค่งานแต่งงานถูกเลื่อนออกไป พี่ก็ยังมีโอกาส"