ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1293

เจียงสื้อสื้อตื่นขึ้นมา สิ่งที่เห็นเป็นสิ่งแรกคือเพดานสีขาว จึงเดาได้ทันทีว่าที่นี่คือโรงพยาบาล เธอใช้แขนพยุงตัว​เองลุกขึ้นนั่ง

ด้วยความที่รีบร้อน​ลุกขึ้น​นั่ง ทำให้​เกิดอาการวิงเวียนศีรษะ จนล้มตัวลงนอนบนเตียง​อีกครั้ง

ซ่างหยิงที่นั่งหลับอยู่ข้างเตียงได้ยินการเคลื่อนไหวของ​เธอ จึงลืมตาขึ้น พอเห็นว่าเจียงสื้อสื้อตื่นแล้ว เธอรีบลุกขึ้นมาช่วยพยุงเธอลุกขึ้น​นั่ง

"สื้อสื้อ ในที่สุดหลานก็ตื่นแล้ว น้าตกใจแทบตายรู้ไหม"

เจียงสื้อสื้อนวดขมับที่วิงเวียน ด้วยความช่วยเหลือของซ่างหยิง เธอถึงได้ลุกขึ้น​นั่งช้าๆ

"น้าสะใภ้​เล็กคะ ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ"

"ตอนนี้…" ซ่างหยิงเหลือบมองนาฬิกา "เกือบหกโมงเย็นแล้วจ้ะ"

หกโมงเย็น​อย่างนั้น​เหรอ​

เจียงสื้อสื้อหันหน้า​มองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว

"น้าสะใภ้​เล็กคะ งานแต่งงานเป็นยังไง​บ้างคะ" นี่คือเรื่องที่เธอใส่ใจมากที่สุดในตอนนี้​

"หลานเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะเป็นห่วงเรื่องงานแต่งงานอยู่อีก" ซ่างหยิงถอนหายใจ "งานแต่งงานถูกเลื่อนออกไปแล้ว​"

เลื่อนออกไป

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะยกมุมปากของเธอขึ้น "ดีจริงๆ"

"พวกหลานทำอะไรทำไมไม่คิดถึงผลที่จะตามมาเลย โชคดีที่หลานไม่เป็นอะไรมาก ไม่อย่างนั้นแย่แน่ๆ"

พอได้ยินว่าเธอเป็นลมในงานแต่งงาน ซ่างหยิงตกใจจนเกือบจะเป็นลม

เด็กพวกนี้ทำอะไรไม่เคยบอกพวกเขาเลย แต่ละครั้งก็แทบจะทำให้พวกเขาหวั่นใจไปหมด

"ขอโทษค่ะ ที่ทำให้คุณน้าเป็นห่วง"

พอเห็นสีหน้า​รู้สึก​ผิดของเจียงสื้อสื้อ ซ่างหยิงก็จงใจทำหน้าบึ้งตึง​ แล้ว​พูดอย่างโกรธเคือง "นี่หลานคิดว่าน้ากำลัง​โทษพวกหลานอยู่เหรอ"

"ไม่ใช่​นะคะ" เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า​ "น้าสะใภ้​เล็กพูดเพราะเป็นห่วงพวกเรา"

"จากนี้ไปก่อนที่พวกหลานจะทำอะไรต้องบอกน้ากับน้าชายก่อนล่วงหน้า​ ถ้าเกิดอะไรขึ้น​พวกน้าจะได้รับรู้​ไว้"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้ารับ "ค่ะ หนู​เข้าใจแล้วค่ะ"

"พวกหลานเข้าใจก็ดีแล้ว​ ถ้ามีครั้งต่อไป น้าไม่ยกโทษ​ให้พวกหลานแน่ๆ"

เจียงสื้อสื้อกอดแขนของเธอไว้ แล้ว​พูดออดอ้อน"น้าสะใภ้​เล็กคะ น้าดีกับหนู​ที่สุดเลยค่ะ"

"หลานนี่นะ ชอบเก็บเรื่องทุกอย่าง​ไว้ในใจ น้าสะใภ้​เล็กกับน้าชาย​ของ​หลานเป็นห่วงหลานจริงๆ"

หลังจากเกิดเรื่องกับจิ้นเฟิงเฉิน ถึงแม้​อยู่​ต่อหน้า​พวกเขา เธอจะทำตัว​เข้มแข็ง แต่ไม่รู้ว่าลับหลัง​เธอจะรู้สึก​เสียใจมากแค่ไหน

พอคิดว่าเธอลำบากมามากขนาดนั้น ซ่างหยิงก็ปวดใจจนเธอกอดเธอไว้แน่น "พวกเราคือครอบครัวของหลาน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเราก็จะช่วยหลานทุกอย่างโดยไม่มีเงื่อนไข"

จมูกของเจียงสื้อสื้อเริ่มแสบ ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาเต็มหน้า เธอกอดแขนของซ่างหยิงไว้ แล้ว​พูด​ด้วย​เสียง​สะอึก​สะอื้น "น้าสะใภ้​เล็กคะ ขอบคุณนะคะ"

"เด็กโง่ เราเป็นครอบครัวเดียวกันจะขอบคุณ​ทำไมกัน" ซ่างหยิงลูบหัวเธอเบา ๆ "ไม่ต้องห่วง เฟิงเฉินจะต้องกลับมาเร็ว ๆ นี้แน่ๆ​จ้ะ"

"ค่ะ"

เจียงสื้อสื้อสูดน้ำมูก ถึงแม้จะยังมีน้ำตาไหลอยู่ แต่มุมปากของเธอก็ยกยิ้มขึ้นมาเบาๆ

เธอเองก็เชื่อว่าเฟิงเฉินจะต้อง​กลับมาในเร็ววันนี้แน่ๆ

......

ฟางเถิงพูดหลุดปาก​โดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้​ฟางเสว่มั่นรู้ว่าเจียงสื้อสื้อรักษา​ตัวอยู่ในโรงพยาบาล​

"สื้อสื้อเป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้นกันแน่?" ฟางเสว่มั่นร้อนใจจนหน้าซีด

"พี่ไม่ต้องห่วง สื้อสื้อไม่เป็นไรแล้วครับ​"