ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1292

งานแต่งงานจบลงไปด้วยความโกลาหล

เจียงสื้อสื้อถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ท้ายทอยของเธอถูก​คนใช้หมัดทุบอย่างแรง แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง

สาเหตุที่เธอเป็นลมหมดสติไป ก็เพราะความไม่มั่นคงทางอารมณ์ที่เกิดขึ้น​ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา และการ​พักผ่อน​ไม่เพียงพอ ทำให้ร่างกายอ่อนแอ

"ไม่เป็นอะไรมากครับ แต่คนไข้ต้องพักฟื้น​สักสองสามวัน"

หลังจากได้ยินคำแนะนำของแพทย์ ฟางยู่เชินก็รีบพยักหน้ารับ "ได้ครับ ผมจะดูแล​ตามที่หมอสั่ง"

หลังจากที่แพทย์เดินจากไป ฟางยู่เชินก็เดินไปที่เตียงคนไข้​ ดวงตาของเขาจ้องไปที่ใบหน้าซีดเซียว​ของเจียงสื้อสื้อ แล้วถอนหายใจออกมา

ตราบใดที่จิ้นเฟิงเฉินไม่กลับมาอยู่ข้าง​กายเธอ เธอจะยอมพักผ่อนอย่างเชื่อฟังได้ยังไง​กัน

"คุณ​ชาย​ฟาง พวกเราจะทำยังไง​ต่อไปดี" กู้เนี่ยนที่ยืนด้านข้างถามขึ้นมา

เรื่องราว​ดำเนิน​มาถึง​ตรงนี้​ พวกเขาเองก็คิดไม่ถึง​เหมือนกัน​

และหลังจากเกิดเรื่อง​ในวันนี้ขึ้น พวกเขาคงจะพาจิ้นเฟิงเฉินออกมาจากบ้านของตระกูล​ซ่างกวนยากยิ่ง​ขึ้นแน่ๆ

ฟางยู่เชินนิ่งคิดอยู่สักพัก​ ก่อนจะพูดออกมา "ถ้าไม่ได้จริงๆ เราคงต้องทำตามที่นายวางแผน​ไว้ก่อนหน้านี้"

กู้เนี่ยนขมวดคิ้วแน่น "คุณแน่ใจเหรอครับ"

"ปัญหา​ตอนนี้ไม่ใช่แน่ใจหรือไม่แน่ใจ จากสถานการณ์ในตอนนี้​ ฉันคิดว่าคงจะล่าช้าไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว"

กู้เนี่ยนเข้าใจความหมาย​ที่เขา​พูด​ "โอเคครับ ผมรู้แล้วว่าต้องทำยังไง​บ้าง"

"พวกนายต้องระวังตัว​ด้วย" ฟางยู่เชินเอ่ยเตือน

กู้เนี่ยนหัวเราะเบา ๆ "เรื่องนี้คุณ​วางใจได้ครับ ยังไง​ผม​ก็ได้รับการฝึกจากคุณ​ชายมา ไม่มีปัญหา​แน่นอน​"

หลังจากพูดจบ เขาก็พยักหน้าให้ฟางยู่เชิน ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

ภายในห้องพัก​คนไข้​ตกอยู่ใน​ความ​เงียบ​อีกครั้ง

ฟางยู่เชินสูดหายใจเข้าลึก แล้วหายใจออกช้าๆ

งานแต่งงานกลายเป็นเรื่องตลก และในเวลาเดียวกัน ตระกูล​ซ่างกวนก็กลายเป็นตัวตลกไปด้วย

นายท่านหญิงซ่างกวนโมโห​จนเกือบจะเป็นลม ส่วนซ่างกวนหยวน เธอตื่นขึ้นระหว่างทางกลับบ้าน

พอเดินเข้าไปในบ้าน เธอก็ตรงขึ้นไปบนห้องนอนทันที

นายท่านหญิงซ่างกวนถอนหายใจ แล้วเรียกซ่างกวนเชียนมาหาเธอ ก่อนจะเริ่มต่อว่า "หลานทำแบบนี้ได้ยังไง​ ทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาป่วนงาน หลานยังปล่อยให้พวกเขาเข้ามาอีก นั่นมันน้องสาวหลานนะ"

"ขอโทษ​ครับคุณ​ย่า" ซ่างกวนเชียนก้มหน้าลง

เรื่องราว​มาถึงขั้นนี้แล้ว เขาทำได้แค่พูดว่า "ขอโทษ"เท่านั้น​​

"เฮ้อ" นายท่านหญิงซ่างกวนถอนหายใจอย่างแรง "นี่หลาน ยังโกรธ​หยวนหยวนอยู่ใช่ไหม​ ถึงได้ช่วยคนนอกแบบนี้?"

"ไม่ใช่​นะครับคุณ​ย่า"

ถึงแม้​ซ่างกวนหยวนจะปฏิบัติ​กับเขาจะแย่แค่ไหน เขาก็ไม่เคยตำหนิเธอเลย

"แล้วหลานทำอะไรลงไป" นายท่านหญิงซ่างกวนเอ่ยถาม

ซ่างกวนเชียนนิ่งเงียบไปสักพัก​ ก่อนจะพูดขึ้น​ช้าๆ "คุณย่าครับ คุณย่าก็รู้ ว่าผมชอบหยวนหยวน"

นายท่านหญิงซ่างกวนขมวดคิ้ว "แล้วยังไง​ หลานก็เลยทำลายความสุขของเธอ คิดว่าแบบนี้​เธอจะชอบหลานอย่างนั้น​เหรอ?"

พอเผชิญหน้ากับคำถามของนายท่านหญิงซ่างกวน ซ่างกวนเชียนจึงเลือกที่จะนิ่งเงียบ

นายท่านหญิงซ่างกวนมองมาที่เขา แม้ว่าเธอจะโกรธกับสิ่งที่เขาทำในครั้งนี้ แต่เธอก็อดที่จะนึกถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อหยวนหยวนขึ้นมา ก็ทำใจต่อว่าไม่ได้

เธอทำได้เพียงถอนหายใจออกมาอีกครั้ง "เสี่ยวเชียน ของที่ไม่ใช่ของหลาน เราจะบังคับไม่​ได้"

พอได้ยินแบบนี้ มุมปากของซ่างกวนเชียนก็ปรากฏ​รอยยิ้ม​เยาะเย้ยออกมาเล็กน้อย​ "คุณย่าครับ ในเมื่อคุณย่าเข้าใจเหตุผล​นี้ ทำไมคุณย่าถึงยอมให้หยวนหยวนแต่งงานกับจิ้นเฟิงเฉินอีกล่ะครับ"

"เพราะนั่นคือคนที่หยวนหยวนชอบ"

แต่ที่น่าแปลก​ก็คือ คนที่จิ้นเฟิงเฉินเป็นห่วง​กลับไม่ใช่​เธอ แต่เป็นเจียงสื้อสื้อ

เธอเองก็เป็นลมไปเหมือนกัน​

ตอนนี้จะเป็นยังไง​บ้าง​

พอเห็นเธอถูกฟางยู่เชินพาไปที่โรงพยาบาล เขาถึงกับ​ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แล้วอยากจะไปโรงพยาบาล​พร้อมกัน

แต่นายท่านหญิงซ่างกวนสั่งให้คนขวางเขาไว้

พอคิดถึงเรื่องนี้ ริมฝีปากของจิ้นเฟิงเฉินก็เปิดออก "คุณช่วยผมถามหน่อยได้ไหมครับ ว่าเจียงสื้อสื้อเป็นยังไง​บ้าง​"

ซ่างกวนเชียนเลิกคิ้ว "คุณเป็นห่วงเธออย่างนั้น​เหรอ?"

จิ้นเฟิงเฉินนิ่งเงียบ

ซ่างกวนเชียนครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก่อนจะถามออกมา "บอกมาตรงๆ คุณนึกอะไรออกแล้วใช่ไหม​"

"ไม่ครับ" จิ้นเฟิงเฉินส่ายหน้า​ "ผมนึก​อะไรไม่ออกเลย"

"แล้วทำไมตอนนั้นคุณถึงเข้าไปช่วยเจียงสื้อสื้อ"

"เพราะว่า…" จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว "สัญชาตญาณครับ"

พอได้ยินคำตอบนี้ ซ่างกวนเชียนก็ตกตะลึง สัญชาตญาณอย่างนั้นเหรอ

เป็นไปได้ไหมว่าความรักที่เขามีต่อเจียงสื้อสื้อได้ฝังลึกเข้าไปในกระดูกของเขาแล้ว ถึงแม้​ความทรงจำจะหายไป แต่ร่างกายยังจำได้

"ดังนั้น​คุณถึงต้องการเลื่อนงานแต่งงานออกไปก่อนสินะ"

"ใช่ครับ" จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้ารับ แล้วพูดเสียงเรียบ "อย่าลืมช่วยผมถามอาการของเจียงสื้อสื้อด้วยนะครับ"

พอพูดเสร็จ เขาก็เดินออกไป

ซ่างกวนเชียนมองไปที่แผ่นหลังของเขาด้วยความงุนงง แล้วขมวดคิ้วขึ้น​ช้าๆ