ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1296

ที่จริง​แล้ว​ความสมดุลในหัวใจของจิ้นเฟิงเฉินนั้นได้เอนเอียงไปทางเจียงสื้อสื้อนานแล้ว แต่ว่าในตอนนั้นเป็นซ่างกวนหยวนที่ช่วยชีวิต​เขาไว้

บุญคุณ​ในครั้งนั้นทำให้​เขาไม่กล้าที่จะทำร้ายเธอ

เจียงสื้อสื้อเห็นความลังเลในแววตาของเขา เธอยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่นเล็กน้อย "คุณไม่อยากทำให้​ซ่างกวนหยวนเสียใจ แต่คุณเคยคิดบ้างไหม ว่าคุณกำลังทำร้ายฉันกับลูกของเราอยู่"

จิ้นเฟิงเฉินกำหมัดแน่น "แต่ว่า... ผมจำพวกคุณไม่ได้เลย"

พอได้ยินแบบนี้ สีหน้า​ของ​เจียงสื้อสื้อก็เย็นชาขึ้น​มา​ทันที "แค่คำว่าคุณ​จำอะไรไม่ได้แล้วก็จบทุกอย่างได้เหรอคะ จิ้นเฟิงเฉิน คุณโหดร้ายเกินไปแล้ว​"

คำพูด​ของเธอที่ว่า "คุณโหดร้ายเกินไป" ทิ่มแทง​หัวใจของจิ้นเฟิงเฉินอย่างแรง

เขาอ้าปากขึ้นเล็กน้อย เหมือนต้องการจะพูดอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึก "จิ้นเฟิงเฉิน เราผ่านอุปสรรค​อะไรด้วยกันมามากขนาดนั้น คุณ​จะลืมมันไปได้ยังไง​คะ?"

เจียงสื้อสื้อน้ำตาไหลริน เธอกัดริมฝีปากแน่นไม่ยอมปล่อยให้เสียงร้องไห้ของ​ตัวเอง​ดังออกมา

เธอร้องไห้ หัวใจของเขาเจ็บมาก ราวกับว่ามีใครกำลังใช้​มีดแทงเข้าที่หัวใจของเขา

"เฟิงเฉินคะ กลับมาหาฉันและลูกเถอะนะคะ" น้ำเสียงของเจียงสื้อสื้ออ่อนลง

"ขอโทษครับ" จิ้นเฟิงเฉินพูดสามคำนี้ออกมาอย่างยากลำบาก

ที่เขา​พูด​คำขอโทษนี้ เพราะเขาได้สัญญากับผู้หญิงอีกคนไว้แล้วเช่นกัน​

เขาไม่เคยมีความต้องการ​ที่จะฟื้นความทรงจำของตัวเองรุนแรงถึงขนาดนี้มาก่อน

เจียงสื้อสื้อหัวเราะออกมา แต่น้ำตากลับไหลแรงขึ้น เธอยกมือขึ้นเช็ดอย่างแรง "จิ้นเฟิงเฉิน คุณกล้ามาก"

จิ้นเฟิงเฉินกำลัง​พยายามข่มความรู้สึกอยากที่จะดึงเธอเข้ามากอด แล้ว​หลับตาลง "ผมขอโทษจริงๆ"

"ฉันบอกแล้ว ว่าฉันไม่ต้องการคำขอโทษ!" เจียงสื้อสื้อโมโห​ขึ้นมาทันที

"คุณบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่คุณรักที่สุด จะไม่ยอมให้ฉันต้องรู้สึก​เสียใจแม้แต่​นิดเดียว​"

"ผม..."

จิ้นเฟิงเฉินตั้งใจจะพูด แต่กลับ​ถูก​เจียงสื้อสื้อขัดขึ้น​มา​ก่อน "ไม่ต้อง​มา​พูดว่าคุณ​ความจำเสื่อม ถ้าคุณเป็นลูกผู้ชายจริงๆ​ ก็ควรจะพูดแล้วทำให้ได้ตามที่พูด!"

พูดแล้วต้องทำตามที่พูดอย่างนั้น​เหรอ​

จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้​ว่า​ควรจะหัวเราะหรือร้องไห้​ดี เขาก็อยากพูดแล้วต้องทำตามที่พูด แต่เขาจำไม่ได้จริงๆ

เจียงสื้อสื้อสูดน้ำมูก "ยังไงคุณก็ต้องรักษาสัญญา ห้ามแต่งงานกับซ่างกวนหยวนเด็ดขาด​"

"คุณเจียง…" จิ้นเฟิงเฉินทำอะไรไม่ถูก

"เรียกฉันว่าสื้อสื้อ" เจียงสื้อสื้อสั่ง

จิ้นเฟิงเฉินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเปลี่ยนคำเรียก "สื้อสื้อ"

ในที่สุดก็ได้ยินเขาเรียกเธอแบบเดิมสักที น้ำตาของเจียงสื้อสื้อไหลออกมาอีกครั้ง

"อย่าร้องไห้เลยครับ" จิ้นเฟิงเฉินลุกขึ้น แล้ว​เดินไปหยิบทิชชู่สองสามแผ่น ก่อนจะเดินไปเช็ดน้ำตาของเธอ

"คุณยังห่วงฉันอยู่ ใช่ไหมคะ" เจียงสื้อสื้อจับมือเขาไว้

จิ้นเฟิงเฉินคิดจะดึงมือกลับ แต่เธอจับไว้แน่น เขาทำได้เพียงถอนหายใจออกมา แล้ว​ไม่พูดอะไร

"ฉันรู้ว่าคุณห่วงฉันอยู่ ดังนั้นคุณช่วยฟังเสียงหัวใจของคุณเองได้ไหมคะ" เจียงสื้อสื้อเอ่ยพูดอ้อนวอน

เสียงหัวใจของเขาอย่างนั้น​เหรอ​

จิ้นเฟิงเฉินหลับตาลง "ผมไม่ปฏิเสธว่าผมห่วงใยคุณกับลูกจริงๆ แต่ว่า... เพราะความจำเสื่อม ผม ... "

"คุณกำลังจะบอกว่า คุณไม่สามารถทำร้ายซ่างกวนหยวนได้ใช่ไหม​คะ​"

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ตอบคำถามของเธอโดยตรง แต่กลับพูดด้วยสีหน้า​จริงจัง "ฉันจะพยายามจำเรื่องราวในอดีตให้ได้โดยเร็ว​ที่สุด​"

พอได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็ขมวดคิ้วขึ้น​ "คุณ​คิดว่าคุณ​จะ​จำได้เหรอคะ"

"แน่นอนครับ"

เจียงสื้อสื้อมองหน้าเขาสักพัก ก่อนที่จะถามด้วยสีหน้า​สงสัย "คุณเคยจำอะไรได้บ้างไหมคะ?"

"ไม่เลยครับ"

เขาตอบเร็วเกินไป เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป จึงถามต่อ "ถ้าคุณไม่พูดความจริง อาการของฉันที่ดีขึ้น​บ้างแล้ว อาจจะโกรธ​จนเป็นลมไปอีกครั้งค่ะ"

เป็นลมอย่างนั้น​เหรอ​

จิ้นเฟิงเฉินนึกถึงฉากที่เห็นเธอเป็นลมในงานแต่งงาน สีหน้า​ของเขาก็เปลี่ยนไปทันที "อย่าโกรธนะครับ"