ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1297
จิ้นเฟิงเฉินตกใจกับความคิดของตัวเอง เขารีบถอยหลัง เพื่อรักษาระยะห่างจากเจรยงสื้อสื้อ
การกระทำของเขาทำให้เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว "นี่คุณรังเกียจฉันเหรอคะ?"
"ไม่ใช่ครับ" จิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธอย่างรวดเร็ว "ผมก็แค่…"
จะให้เขาบอกว่า ที่จริงแล้วเขาอยากจะจูบเธอมาก และที่ถอยหลังเพราะกลัวว่าเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างนั้นหรือไง
ท่าทางปฏิเสธอย่างจริงจังของเขา ทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกตลกขึ้นมา
"รู้ไหมคะ ว่าเมื่อก่อนคุณเคยเป็นคนที่มีไหวพริบ และมีกลยุทธ์ น้อยครั้งที่จะเห็นท่าทางแบบนี้ของคุณ แต่ว่า..."
เจียงสื้อสื้อมองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วพูดต่อ "คุณที่เป็นแบบนี้ฉันก็ชอบเหมือนกัน"
จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะออกมา "เหรอครับ?"
"ใช่ค่ะ ไม่ว่าคุณจะเป็นแบบไหนฉันก็ชอบ"
พอเห็นเธอยืดคาง และดูท่าดูท่าทางมาก จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกอิจฉาสามีของเธอเล็กน้อย
ถึงแม้ว่าสามีของเธอจะเป็นตัวเองก็เถอะ
แต่เมื่อไม่มีความทรงจำในอดีต ตอนที่เธอพูดถึงสามีของเธอ เขาก็อดที่จะรู้สึกว่ากำลังพูดถึงคนอื่นอยู่ไม่ได้
ความรู้สึกนี้มันแย่มากจริงๆ
เขาไม่ชอบเอาซะเลย
"เรานัดกันไว้แล้วนะคะ คุณต้องมาหาลูกที่บ้านของตระกูลฟางนะคะ" เจียงสื้อสื้อพูด
จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าให้ "อืม นัดกันแล้วครับ"
เขาจะต้องหาวิธีไปหาลูกๆที่บ้านของตระกูลฟางให้ได้ รวมถึงเธอด้วย
......
ซ่างกวนหยวนกลับมาบ้าน แล้วพบว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่อยู่ในห้อง เธอจึงรีบลงไปข้างล่างเพื่อถามพ่อบ้าน
"เฟิงเฉินอยู่ที่ไหนคะ"
พ่อบ้านดูท่าทางงงงวยมาก "คุณชายเฟิงเฉินไม่ได้อยู่ในห้องเหรอครับ"
"ไม่อยู่ค่ะ" ซ่างกวนหยวนร้อนใจขึ้นมาทันที "เร็วเข้า รีบตามหาเขาให้เจอ"
พ่อบ้านไม่กล้ารอช้า รีบสั่งคนใช้ช่วยกันหารอบๆ บ้าน
แต่พอค้นทุกซอกทุกมุมของบ้านแล้ว แต่กลับไม่เห็นร่างของจิ้นเฟิงเฉินเลย
"คุณหนูครับ ดูเหมือนคุณชายเฟิงเฉินจะไม่อยู่ที่บ้านครับ"
"ดูเหมือนอย่างนั้นเหรอคะ?" สีหน้าของซ่างกวนหยวนเริ่มเย็นชา เสียงของเธอก็ต่ำลงเล็กน้อย "ดูเหมือนนี่มันหมายความว่ายังไงคะ ไม่อยู่ก็คือไม่อยู่"
พ่อบ้านรีบก้มหน้าลง "คุณชายเฟิงเฉินไม่อยู่ในบ้านครับ"
"เขาไปไหน" ซ่างกวนหยวนถาม
"คือว่า…" พ่อบ้านเหงื่อออกเต็มหน้าผาก
"ลุงจาง พวกคุณสุดยอดจริงๆ แค่คนคนเดียวก็ดูแลไม่ได้"
"ผมขอโทษครับ ผมละเลยต่อหน้าที่ไป"
ซ่างกวนหยวนสูดหายใจเข้าลึก "ไป ส่งคนออกไปหา ไม่ว่ายังไงก็ตามหาเขาให้เจอ"
เธอคิดว่าจิ้นเฟิงเฉินคงจะแอบหนีออกไป
เพราะในงานแต่งงานเขาทำแบบนั้น เขาต้องนึกอะไรบางอย่างออกแน่ๆ
พอคิดว่าเขาหนีไปแล้วจริงๆ ซ่างกวนหยวนก็รู้สึกหงุดหงิดและอารมณ์เสียมาก
ไม่ได้นะ
เธออุตส่าห์ได้เขามาอยู่เคียงข้างอย่างยากลำบาก เธอจะไม่ยอมให้เขากลับไปหาเจียงสื้อสื้อเด็ดขาด
พ่อบ้านเตรียมจะพาคนออกไปตามหา แต่พอประตูเปิดออก คนที่พวกเขากำลังตามหากลับยืนอยู่ด้านนอก
ทั้งสองฝ่ายต่างตกตะลึง
พ่อบ้านได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว เขาหันกลับแล้วตะโกนเข้าไปข้างในบ้าน "คุณหนูครับ คุณชายเฟิงเฉินกลับมาแล้วครับ"
"มีอะไรกันเหรอครับ" จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามา แล้วขมวดคิ้วมองพ่อบ้านที่มีสีหน้าดีใจ
"คุณไปไหนมาคะ"
เมื่อซ่างกวนหยวนได้ยินเสียงพ่อบ้าน เธอก็รีบวิ่งออกมา และพอเธอเห็นจิ้นเฟิงเฉิน เธอก็ถามออกมาทันที
"ผมแค่ออกไปเดินเล่นมาครับ" สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินเรียบนิ่ง ดูไม่มีอะไรผิดปกติ
"จริงเหรอคะ?" ซ่างกวนหยวนสงสัยเล็กน้อย
"จริงสิครับ" จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว "ไม่เชื่อใจผมเหรอ?"
"เปล่าค่ะ ฉันแค่..." ซ่างกวนหยวนอยากจะอธิบาย
แต่ จิ้นเฟิงเฉินพูดขัดขึ้นมาก่อน "ผมเหนื่อยมากเลย อยากจะขึ้นไปพักผ่อนชั้นบน มีเรื่องอะไรค่อยคุยกันทีหลังนะครับ"
หลังจากพูดจบ เขาเดินผ่านเธอไป โดยไม่รอให้ซ่างกวนหยวนได้พูดตอบ
ท่าทางของเขาทำไมดูเย็นชาแบบนี้ล่ะ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！